Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

ΑΝΤΑΡΣΥΑ για ένα εργατικό αριστερό αντικαπιταλιστικό μέτωπο αγώνα

«Το καθολικό εκλογικό δικαίωμα αποτελεί δείκτη της ωριμότητας των διαφόρων τάξεων στην κατανόηση των καθηκόντων τους. Δείχνει πώς σκέπτονται οι διάφορες τάξεις να λύσουν τα προβλήματά τους. Η ίδια η επίλυση των προβλημάτων αυτών δεν κατορθώνεται με τις ψηφοφορίες, αλλά με όλες τις μορφές της ταξικής πάλης μέχρι και τον εμφύλιο πόλεμο. [...] Η συμμετοχή στον αστικό κοινοβουλευτισμό είναι απαραίτητη στο κόμμα του επαναστατικού προλεταριάτου για τη διαφώτιση των μαζών, που κατορθώνεται με τις εκλογές και την πάλη των κομμάτων στη Βουλή. Να περιορίζει όμως κανείς την πάλη των τάξεων στην πάλη μέσα στη Βουλή ή να θεωρεί την πάλη μέσα στη Βουλή σαν την ανώτατη, την αποφασιστική, στην οποία υποτάσσονται οι άλλες μορφές πάλης, σημαίνει να περνά στην πραγματικότητα με το μέρος της αστικής τάξης ενάντια στο προλεταριάτο.» κατά τον Λένιν (Δεκέμβρης του 1919, περιοδικό «Κομμουνιστίτσεσκι Ιντερνατσιονάλ», τεύχ. 7 - 8).

Οι κοινοβουλευτικές εκλογές είναι μια διαδικασία εξασφάλισης της λαϊκής συναίνεσης από την κεφαλαιοκρατική τάξη καθώς μέσω αυτών καλλιεργείται στα εκμεταλλευόμενα και καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα ότι είναι εκείνα που επιλέγουν τους κυβερνήτες τους και επομένως έχουν μερίδιο της ευθύνης της άσκησης της εξουσίας. Για τους επαναστάτες κομμουνιστές οι πολιτικές μάχες δίνονται παντού. Η συμμετοχή στις αστικές εκλογές συναρτάται με τις ανάγκες ανάπτυξης της ταξικής πάλης στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο και κάθε φορά πρέπει να κρίνεται συγκεκριμένα.


Οι συνθήκες στις οποίες διεξάγονται οι κοινοβουλευτικές εκλογές της 25ης Γενάρη του 2015, μέσα σε πέντε χρόνια βαθιάς κρίσης και βάρβαρης διαχείρισής της, επιτελέστηκε η πλήρης εξαχρείωση του ελληνικού λαού καθώς, κατακρεουργήθηκαν μισθοί και συντάξεις, πετάχτηκαν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι από τις δουλειές τους, οι κοινωνικές δαπάνες έπιασαν πάτο, τα χαράτσια διαδέχονται το ένα το άλλο, η φτώχεια, η κοινωνική απόγνωση και η πείνα κατέκλυσαν την κοινωνία.

Ο ελληνικός λαός αντέδρασε, η εργατική τάξη απήργησε, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν σε εκδηλώσεις αποδοκιμασίας της κυβέρνησης με το γνωστό «κίνημα των αγανακτισμένων», όμως οι αγώνες αυτής της περιόδου δεν κατόρθωσαν να ανασχέσουν πλήρως την επέλαση του προγράμματος εξαχρείωσης και εξαθλίωσης της κοινωνίας μας. Και αυτό λόγω της έλλειψης συνοχής, έλλειψης επαναστατικής προοπτικής, έλλειψης ισχυρής αγωνιστικής ηγεσίας, έλλειψης διαδικασιών υπέρβασης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

Μετά την υπογραφή του δεύτερου Μνημονίου, οι εργαζόμενοι εναπόθεσαν τις ελπίδες τους σε μια κυβερνητική αλλαγή, κοινωνική συμπεριφορά την οποία εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με ένα εμπόριο ελπίδων και καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια για να συντηρήσει την καθήλωση της εργατικής τάξης, κατάφερε να προβάλλει ως το μεγάλο φαβορί για τη νίκη στις εκλογές της 25ης Γενάρη, ενδεχομένως και με αυτοδυναμία.

Το διακύβευμα αυτών των εκλογών έτσι όπως το παρουσιάζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τις δεξιές στροφές των τελευταίων δυόμιση χρόνων συμπυκνώνεται στη φράση «Μνημόνιο ή διαπραγμάτευση;». Το πρόγραμμα του παρελθόντος, περί κατάργησης των μνημονίων και όλων των εφαρμοστικών τους νόμων με ένα νόμο έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Χρησίμευσαν μόνο για να αναδειχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε μοναδική εναλλακτική λύση και να κατοχυρωθεί ως τέτοια την ίδια στιγμή που διεμήνυε παντού (στα συνδικάτα, στις σχολές στις γειτονιές, στους εργατικούς χώρους) την αναγκαιότητα αντικατάστασης των αγώνων με την υπερψήφισή του για την εξασφάλιση της πρωτιάς για την ανάληψη από τον ίδιο της κυβερνητικής εξουσίας.

Στην πραγματικότητα η πολιτική της βίαιης εξαχρείωσης του εργαζόμενου λαού θα συνεχιστεί και με τη διάδοχη πολιτική κατάσταση, γιατί αυτό επιβάλλουν οι οικονομικοί νόμοι του καπιταλισμού και οι στρατηγικές επιλογές της ελληνικής αστικής τάξη. Οι απατηλές υπερταξικές διακηρύξεις, που τάζουν έναν υγιή καπιταλισμό, στο πλαίσιο του οποίου όλοι θα ωφεληθούν, και μια Ευρωπαϊκή Ενωση στην οποία θα βασιλεύουν "η ισότητα, η δικαιοσύνη και η αλληλεγγύη", έχουν δοκιμαστεί πολλές φορές στην Ιστορία για να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι αυτή τη φορά θα βγουν αληθινές. Θα εξαπατήσουν σίγουρα και πάλι εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, που θα σπεύσουν στις κάλπες να στηρίξουν τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, σύντομα όμως θα αποδειχτεί ότι πίσω κρύβεται η καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Διακύβευμα θα υπήρχε αν ένα ισχυρό ταξικό κίνημα εκφραζόταν από ένα ισχυρό αριστερό αντικαπιταλιστικό εργατικό μέτωπο, το οποίο χρησιμοποιούσε τις εκλογές ως μια μορφή μετάβασης, με στόχο τη μετατροπή της πολιτικής κρίσης σε επαναστατική κατάσταση.

Το ΚΚΕ, αν και δηλώνει αντίθετο στον καπιταλισμό και στην ΕΕ και ξεκαθαρίζει ότι σε κάθε περίπτωση θα παραμείνει στην αντιπολίτευση, έχει δώσει με επιτυχία εξετάσεις στο σύστημα, λειτουργώντας ως αριστερό ανάχωμά του. Η Συμφωνία Σοφούλη-Σκλάβαινα το 1936, η συμφωνία Καζέρτας-Λιβάνου που έφτασε στο αποκορύφωμα στο ξεπούλημα του ΕΑΜικού κινήματος το Δεκέμβρη του 1944 και στη Συμφωνία της Βάρκιζας το Φλεβάρη του 1945. Προσφάτως, η συμμετοχή του σε δυο αστικές κυβερνήσεις το 1989-90 (Τζανετάκη, Ζολώτα). Η στάση του κατά τη διάρκεια της νεολαιίστικης εξέγερσης το Δεκέμβρη του 2008, όταν συντάχθηκε με τις αστικές δυνάμεις, συκοφαντώντας και ελεεινολογώντας την εξεγερμένη νεολαία, με την Παπαρήγα να δηλώνει από το βήμα της Βουλής ότι «στη λαϊκή επανάσταση δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι». Στην περιφρούρηση του αστικού κοινοβουλίου που ανέλαβε τον Οκτώβρη του 2011, για να σηματοδοτήσει την εχθρότητά του με ό,τι δεν ελέγχει πολιτικά και οργανωτικά, αλλά και τον τεράστιο ρόλο που αποδίδει στο αστικό κοινοβούλιο. Όταν στα πρωτοβάθμια σωματεία χαρίζει με τη στάση του (αποχή) τα προεδρεία στις ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ καθώς αρνείται κάθε συνεργασία για τη συγκρότηση αγωνιστικών μαχητικών προεδρείων με τις άλλες αριστερές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ) που θα βγάλουν από το αδιέξοδο, τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και την αδράνεια τους εργαζόμενους. Όλα αυτά δείχνουν ότι το ΚΚΕ χρησιμοποιεί μια ψευτοκομμουνιστική ρητορική για να εγκλωβίζει εργαζόμενες και νεολαιίστικες μάζες εξασφαλίζοντας το ρόλο του στο σύστημα εξουσίας.

Για να επιτευχθεί η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, σε πολιτικό επίπεδο είναι απαραίτητο να υπάρξει ένα πρόγραμμα επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού και οικοδόμησης του κομμουνισμού. Σε συνδικαλιστικό επίπεδο, στο επίπεδο που η εργατική τάξη δίνει τους αγώνες για τα άμεσα αιτήματά της, αντιμετωπίζοντας τους ασύδοτους σφετερισμούς του κεφαλαίου και το αστικό κράτος που υπερασπίζεται τα συμφέροντά του, χρειάζεται η πρωτοπορία της τάξης να έχει οργανωθεί πολιτικά και μετωπικά, έτσι που να μπορεί να διαθέτει τις δυνάμεις της τάξης με σχέδιο, εξασφαλίζοντας την προοπτική του κινήματος.

Βασικό προαπαιτούμενο όλων των παραπάνω αποτελεί η πλήρης και κάθετη ρήξη με το αστικό σύστημα στο σύνολό του. Απαιτούν το τράβηγμα μιας σαφούς διαχωριστικής γραμμής, ορατής στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Η ανάδειξη αριστερής διαχειριστικής κυβέρνησης υπό τον ΣΥΡΙΖΑ και ενίσχυση της κοινοβουλευτικής Αριστεράς πχ του ΚΚΕ ως αντιπολίτευσης όχι μόνο δεν προσφέρει τίποτα στον αγώνα για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, αλλά αντίθετα θολώνει τον ορίζοντα, καλλιεργεί συγχύσεις, ενισχύει την αντιδραστική θεωρία της χαμένης ψήφου, υπονομεύει τον μετωπικό εργατικό αριστερό αντικαπιταλιστικό αγώνα, ενισχύει τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, ιδιαίτερα όταν έχουμε ένα κίνημα χωρίς στοιχειώδεις ταξικές δομές έκφρασης, έρμαιο του αστισμού και των εναλλακτικών λύσεων που αυτός παρουσιάζει.

Ο εργαζόμενος που πιστεύει ότι αλλάζοντας κυβέρνηση θ’ αλλάξει και η αστική πολιτική και αισθάνεται την τεράστια ανεργία ως απειλή για τη δική του θέση εργασίας, πρέπει να πάρει το πιο σαφές, το πιο οξύ, το πιο χαρακτηριστικό μήνυμα ενάντια στις αυταπάτες του. Κι αυτό είναι το μήνυμα που εξ ορισμού λέει πως δεν μπορούμε να περιμένουμε καμιά λύση από ένα καινούργιο κοινοβούλιο και μια καινούργια κυβέρνηση.

Κανένα από τα πιο επείγοντα εργατικά, κοινωνικά και πολιτικά αιτήματα δεν πρόκειται να ικανοποιηθεί επειδή το έχει τάξει προεκλογικά ένα κόμμα που νίκησε και σχημάτισε κυβέρνηση. Ακόμη και αν υπάρξουν κάποια φιλοδωρήματα ή μερεμέτια θα τα ακυρώνουν στην πράξη οι καπιταλιστές μέχρι να έρθει η ώρα να σαρωθούν και επίσημα, από αυτή ή από μια επόμενη κυβέρνηση. Για να υπάρξουν κατακτήσεις έστω και επανακατάκτηση κάποιων δικαιωμάτων που αφαιρέθηκαν θα πρέπει να υπάρξουν σκληροί ταξικοί αγώνες, πέρα απ’ αυτούς που μέχρι τώρα έχουμε συνηθίσει. Η εργατική τάξη πρέπει να ματώσει ακόμη και για το ψωμί και το μεροκάματο, πόσο μάλλον για την εξαθλιωμένη κοινωνική ασφάλιση.

Είναι καθήκον κάθε επαναστάτη κομμουνιστή να συνδράμει στην ανάπτυξη τέτοιων αγώνων, να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή τους όταν ξεσπούν. Ομως οι διεκδικητικοί αγώνες θα χρειαστούν εκείνο το οργανωμένο εργατικό αριστερό αντικαπιταλιστικό μέτωπο που θα τους οργανώσει εξ αρχής, διαθέτοντας τους απαραίτητους δεσμούς με το σύνολο της τάξης.

Ένα τέτοιο μέτωπο, λοιπόν, χρειάζεται να οικοδομήσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η υπερψήφισή της και η ενδυνάμωσή της μπορεί να συμβάλλει στην απαρχή δημιουργίας του.

Γιαυτό στις 25 Γενάρη 2015, στηρίζουμε-ψηφίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Επαναστατικό Κομμμουνιστικό Κόμμα (Ε.Κ.Κ.) εφημερίδα "Σύντροφος".

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου