Γιατί αγωνίζεται το Ε.Κ.Κ.

Για τη μαζική επαναστατική, σοσιαλιστική διεθνιστική οργάνωση των εργαζομένων και της μαχόμενης νεολαίας

Το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα είναι μια επαναστατική οργάνωση που παλεύει για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, για τη νίκη της επανάστασης και την οικοδόμηση μιας ελευθεριακής αταξικής σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας.

Προωθούμε την ενότητα και οργάνωση των αγώνων, στη βάση της εργατικής/προλεταριακής δημοκρατίας. Την ανασυγκρότηση-ανασύνθεση του εργατικού κινήματος, απαραίτητη προϋπόθεση για να αποκρούσουμε την βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού.

Ανήκουμε στο ρεύμα του επαναστατικού κομμουνισμού, όσων είχαν σηκώσει ηρωικά στις πλάτες τους το καθήκον της πάλης ενάντια στον σταλινισμό και το ρεφορμισμό, ενάντια στα εγκλήματα της σοσιαλδημοκρατίας και της σταλινικής γραφειοκρατίας, στον εκφυλισμό και τις προδοσίες των σταλινικών-ρεφορμιστικών Κομμουνιστικών Κομμάτων αλλά και της ανανεωτικής ευρωκομμουνιστικής Αριστεράς.

Απέναντι στη κρίση, τη βαρβαρότητα και το σάπισμα του καπιταλισμού, μόνη διέξοδος είναι η επίμονη και μεθοδική πάλη για την οικοδόμηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματους, που θα συγκεντρώνει τους πιο πρωτοπόρους αγωνιστές, εργαζόμενους και νέους, θα λειτουργεί με εσωτερική δημοκρατία και θα συγκρουστεί μέχρι τέλους, ιδεολογικά, πολιτικά και πρακτικά με την αστική εξουσία, το κράτος της και τους ιμπεριαλιστές.

Δεν υπάρχει καμία διέξοδος για τους εργαζόμενους στα πλαίσια μιας «εθνικής απομόνωσης» ή «αυτοδύναμης ανάπτυξης». Ο διεθνισμός είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Γι’ αυτό προωθούμε τη συζήτηση και κοινές πρωτοβουλίες με επαναστατικά ρεύματα και οργανώσεις απ’ όλο τον κόσμο, με στόχο την οικοδόμηση μιας Επαναστατικής Προλεταριακής Διεθνούς.

Γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε βέβαια οι μόνοι που παλεύουμε. Ούτε διεκδικούμε κάποιο «αλάθητο». Με τις αρχές και το πρόγραμμά μας, προσπαθούμε να δώσουμε μια όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη και συγκροτημένη απάντηση στους αγωνιστές εργαζόμενους και νέους που αναζητούν μια διέξοδο από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές, όπου ζούμε, δουλεύουμε και σπουδάζουμε, θέλουμε αυτές οι επαναστατικές ιδέες να δοκιμαστούν στην πράξη και εκεί να αποδείξουν την αξία τους. Να τροφοδοτήσουν το διάλογο και την κριτική, να οπλίσουν τους αγώνες και να οπλιστούν απ’ αυτούς, να ανδρώσουν νέες γενιές επαναστατών που θα ξαναπιάσουν το «κόκκινο νήμα» που κόπηκε στον 20ο αιώνα. Που θα συνειδητοποιήσουν ότι μπορούν να αλλάξουν τη ζωή τους μόνο παλεύοντας συνειδητά και μέχρι το τέλος για ν’ αλλάξει συθέμελα όλη η κοινωνία

Δεν θα γίνουμε θύματα της κρίσης τους !

Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός και η μιζέρια του!

Να πάρουμε στα χέρια μας τον πλούτο που εμείς παράγουμε, τη ζωή που μας ανήκει!

Η επανάσταση και ο σοσιαλισμός είναι η ζωντανή ελπίδα όλης της ανθρωπότητας.

ΟΡΓΑΝΩΘΕΙΤΕ – ΑΓΩΝΙΣΤΕΊΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ για:
  • Μονομερής διαγραφή του κρατικού χρέους, που είναι το αποτέλεσμα του διεφθαρμένου και σπάταλου καπιταλιστικού συστήματος και του κράτους που το υπηρετεί. Οι δαπάνες που θα εξοικονομηθούν να διοχετευθούν άμεσα στην αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
  • Κατάργηση των Μνημονίων και όλων των μέτρων που επιβλήθηκαν από αυτά.
  • Βαριά φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο και τον πλούτο.
  • Εργατικός έλεγχος από εκλεγμένες επιτροπές εργαζόμενων σε όλες τις ιδιωτικές και κρατικές επιχειρήσεις και υπηρεσίες, που θα εκλέξουν μια Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου - Κατάργηση του εμπορικού μυστικού και του τραπεζικού απορρήτου.
  • Κοινωνικοποίηση των μεγαλύτερων επιχειρήσεων της βιομηχανίας, των υπηρεσιών και του εμπορίου κάτω από εργατικό έλεγχο και διοίκηση – Κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος – Κεντρικό δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας - Κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο.
  • Μισθοί, συντάξεις και προνοιακά επιδόματα σε επίπεδα αξιοπρεπούς διαβίωσης, με αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή τους.
  • Σχεδιασμένη μείωση των ωρών εργασίας όσο απαιτείται για να βρουν όλοι οι άνεργοι μια αξιοπρεπή θέση εργασίας– Εκτεταμένο πρόγραμμα δημόσιων και κοινωφελών έργων για να ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας – Επίδομα ανεργίας στο 80% του κατώτατου μισθού για όλο το διάστημα της ανεργίας.
  • Κατάργηση όλων των «ελαστικών» μορφών εργασίας – Ποινικοποίηση της εισφοροδιαφυγής – Επιστροφή των κλεμμένων αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων – Σύνταξη στα 55 έτη για τις γυναίκες και τους εργαζόμενους στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα και στα 60 έτη για τους άντρες.
  • Άμεσος διπλασιασμός των δαπανών για Παιδεία – Υγεία - Πρόνοια – Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους τους εργαζόμενους και τους ανέργους – Κατάργηση της ιδιωτικής Παιδείας, Υγείας και Ασφάλισης – Γενναία χρηματοδότηση του Πολιτισμού και του Μαζικού, λαϊκού Αθλητισμού – Δραστική περικοπή των δαπανών για εξοπλισμούς και σώματα ασφαλείας.
  • Πλήρης χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους – Κοινωνικοποίηση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας.
  • Διάλυση των κρατικών μηχανισμών καταστολής των εργατικών αγώνων – Πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες στο στρατό, εκλογή των αξιωματικών από τους φαντάρους και τους κατώτερους αξιωματικούς, δημοκρατικός έλεγχος της διοίκησης των μονάδων από επιτροπές φαντάρων και κατώτερων αξιωματικών – Υπαγωγή των σωμάτων ασφαλείας στον δημοκρατικό έλεγχο και διοίκηση των μαζικών εργατικών και λαϊκών οργανώσεων.
  • Να φύγουν οι ξένες βάσεις – Αποχώρηση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
  • Εκλογή μιας αριστερής, επαναστατικής, σοσιαλιστικής κυβέρνησης που θα εφαρμόσει αυτό το πρόγραμμα, θα στηρίζεται και θα λογοδοτεί στις μαζικές οργανώσεις του εργαζόμενου λαού.
Για την αντικατάσταση της σημερινής ψευδεπίγραφης αστικής δημοκρατίας από τη σοσιαλιστική δημοκρατία των εργαζόμενων.

Για το ξερίζωμα του σάπιου και παρηκμασμένου καπιταλιστικού συστήματος που γεννά την κρίση, τη φτώχεια και την ανεργία.

Για μια σοσιαλιστική Ελλάδα στις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου, σαν ένα βήμα για την πανανθρώπινη αδελφωμένη, αταξική, κομμουνιστική κοινωνία.

Πρόγραμμα αντικαπιταλιστικής/σοσιαλιστικής ρήξης και ανατροπής:

1. Μονομερής διαγραφή του κρατικού χρέους και άμεση κατάργηση των Μνημονίων και όλων των νόμων που επιβλήθηκαν από αυτά

Ο ερχομός της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα το 2009, σηματοδότησε την απότομη αύξηση του κρατικού χρέους. Αυτό το φαινόμενο δεν αποτέλεσε μια ελληνική εξαίρεση. Η αυξητική τάση του κρατικού χρέους εμφανίστηκε σε όλες τις χώρες, σαν ένα κοινό σύμπτωμα της καπιταλιστικής κρίσης. Ήταν καρπός της εισόδου σε μια περίοδο ύφεσης, όπου η κλονισμένη εμπιστοσύνη στις οικονομικές προοπτικές αντανακλάστηκε με αυξήσεις στα επιτόκια δανεισμού των κρατών, την ώρα που μειώνονταν τα φορολογικά έσοδα και εντεινόταν η ανάγκη το κράτος, σαν όργανο για την υπεράσπιση του καπιταλισμού, να παρέμβει με πρόσθετες δαπάνες για να μετριάσει την έκταση και το βάθος της κρίσης.

Μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο, τα κρατικά χρέη παγκόσμια «εκτοξεύθηκαν» στα ύψη κατά ένα μεγάλο ποσοστό και εξαιτίας της γενικευμένης απόπειρας των αστικών κυβερνήσεων να διασωθούν οι τράπεζες από την κατάρρευση με τη χορήγηση τεράστιων ποσών από τους κρατικούς προϋπολογισμούς.

Οι έμμισθοι απολογητές των καπιταλιστών αποδίδουν το υπέρογκο χρέος του ελληνικού κράτους σχεδόν αποκλειστικά στις δαπάνες για μισθούς και συντάξεις, με πιο χαρακτηριστική τη θεωρία του «μαζί τα φάγαμε», σύμφωνα με την περίφημη φράση του ανεκδιήγητου Πάγκαλου. Αυτοί οι ισχυρισμοί συνιστούν προκλητική δημαγωγία με σκοπό να απαλλαγεί από τις ευθύνες της η άρχουσα τάξη και να μείνει στο απυρόβλητο ο καπιταλισμός.

Σε μια ταξική κοινωνία όπως η καπιταλιστική, το κράτος δεν είναι κοινωνικά ουδέτερο. Είναι κράτος της άρχουσας τάξης. Είναι όργανο για τη διαφύλαξη και στερέωση της κυριαρχίας της. Έτσι λοιπόν, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ακόμα και οι αυξημένες προσλήψεις υπαλλήλων στο ελληνικό κράτος σε ορισμένες χρονικές περιόδους, που επέφεραν μια τεχνητή ανάσχεση της ανεργίας - με δεδομένη τη διαχρονική απροθυμία των ελλήνων αστών να ρισκάρουν σοβαρές και μακρόπνοες παραγωγικές επενδύσεις που θα δημιουργούσαν μαζικά νέες θέσεις εργασίας στον «ιδιωτικό τομέα» της οικονομίας - καθώς και το προνομιακό μισθολογικό ή συνταξιοδοτικό καθεστώς που απολάμβαναν συγκεκριμένες κατηγορίες εργαζομένων στο κράτος ή σε κρατικές επιχειρήσεις, το οποίο δημιούργησε μια μικρή «εργατική αριστοκρατία», ήταν φαινόμενα που υπαγορεύονταν σε τελική ανάλυση από την ανάγκη να διασφαλιστεί η σταθερότητα του καπιταλισμού.

Οι μεγάλες κρατικές σπατάλες που διόγκωσαν το «τέρας» του χρέους στην Ελλάδα δεν σχετίζονται με τους μισθούς και τις συντάξεις της συντριπτικής πλειονότητας των εργαζόμενων. Ήταν καταρχάς, όσες έγιναν (και συνεχίζουν να γίνονται) σαν αποτέλεσμα του παρασιτικού ρόλου της ελληνικής άρχουσας τάξης και γενικότερα του μεγάλου κεφαλαίου που δραστηριοποιείται στη χώρα. Οι Έλληνες αστοί στηρίχθηκαν στο κρατικό χρήμα πολύ περισσότερο από τις άρχουσες τάξεις του υπόλοιπου αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου. Γι' αυτούς (όπως φυσικά και για τους υπόλοιπους, ξένους καπιταλιστές «επενδυτές») το κράτος ήταν και είναι βασική πηγή εύκολου κέρδους μέσα από τις υπερτιμολογημένες κρατικές προμήθειες, αναθέσεις και εργολαβίες, τις «επενδυτικές» επιδοτήσεις, τις φοροαπαλλαγές και την προκλητική κρατική ανοχή στην φοροδιαφυγή και την φοροαποφυγή.

Αυτός ο παρασιτικός ρόλος της άρχουσας τάξης συνδυάστηκε διαχρονικά με τον επίσης απόλυτα παρασιτικό ρόλο των διεθνών πιστωτών, των μεγάλων ξένων τραπεζών, που από καταβολής του ελληνικού κράτους βρήκαν στις αυξημένες χρηματοδοτικές του ανάγκες μια πηγή αστείρευτης κερδοσκοπίας. Ογκώδη τοκοχρεολύσια – οφειλές στους κερδοσκόπους πιστωτές του ελληνικού κράτους συσσωρεύτηκαν διαχρονικά, δημιουργώντας ένα δυσβάστακτο βάρος, που σποραδικά οδηγούσε σε αδυναμία αποπληρωμής, αλλά που κάθε φορά γιγαντωνόταν περισσότερο από νέο τοκογλυφικό δανεισμό.

Μια σειρά από άλλες δαπάνες που αναδεικνύουν τον ταξικό και παρασιτικό χαρακτήρα του αστικού κράτους, προσέθεσαν ένα μεγάλο όγκο στο κρατικό χρέος. Οι παχυλές αμοιβές και το κόστος διαφθοράς ενός ολόκληρου στρατού υψηλόβαθμων κρατικών και κυβερνητικών στελεχών. Οι στρατιωτικές δαπάνες για την αγορά πανάκριβων εξοπλισμών, συμπεριλαμβανομένων των ποσών που προορίζονταν για μίζες κατά την αγορά εξοπλισμών. Οι γενικότερες δαπάνες συντήρησης ενός στρατού δομημένου για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού» και υποταγμένου στους πολυδάπανους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Οι αυξημένες δαπάνες για τα σώματα ασφαλείας στο βωμό της συντήρησης ενός πολυάριθμου και καλά εξοπλισμένου μηχανισμού καταστολής των αγώνων του εργαζόμενου λαού. Οι μισθολογικές δαπάνες για τον Ορθόδοξο κλήρο, οι ποικίλες χρηματοδοτήσεις στην Εκκλησία, αλλά και μια σειρά προκλητικών φοροαπαλλαγών που αυτή απολαμβάνει. Όλα αυτά τα φαινόμενα συστηματικής διασπάθισης του χρήματος των φορολογουμένων με σκοπό τη συντήρηση του σάπιου αστικού καθεστώτος, δημιούργησαν μια διαχρονικά αυξημένη τάση για κρατικό δανεισμό, ο οποίος με τον αδιαφανή και τοκογλυφικό του χαρακτήρα, πολλαπλασίαζε διαρκώς το χρέος.

Σήμερα μετά από απανωτά Μνημόνια λιτότητας στο βωμό της μείωσης του χρέους, ένα «κούρεμα» («PSI») και ένα «επιτυχημένο» πρόγραμμα επαναγοράς ομολόγων, το κρατικό χρέος είναι μεγαλύτερο από τη χρονιά εμφάνισης της κρίσης, τόσο σε απόλυτους αριθμούς, όσο και σαν ποσοστό του ΑΕΠ. Το 2009 το κρατικό χρέος της Ελλάδας βρισκόταν στα 298,5 δισ. ευρώ και στο 128,9% του ΑΕΠ. Τώρα το χρέος έχει πλέον ανέλθει στο 180% του ΑΕΠ, ξεπερνώντας τα 320 δισ. ευρώ, ενώ ο εργαζόμενος λαός εξαθλιώθηκε μαζικά. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της «σωτηρίας» της χώρας από την τρόικα ΕΕ - ΕΚΤ- ΔΝΤ και τους εγχώριους αστούς συνεργάτες της.

Στην πραγματικότητα το «πρόγραμμα διάσωσης» της Ελλάδας με τα Μνημόνια που το συνόδευαν, διέσωσε τις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες, παίρνοντας από πάνω τους το ελληνικό κρατικό χρέος, περνώντας το σε ποσοστό 70-80% στην κατοχή διακρατικών καπιταλιστικών οργανισμών (τρόικα ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ), που με τη σειρά τους το αξιοποιούν απομυζώντας τον ιδρώτα και το αίμα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων με άγρια «μνημονιακή» λιτότητα και δημιουργώντας ένα χρήσιμο για το ευρωπαϊκό και διεθνές κεφάλαιο πρότυπο καπιταλιστικής σκλαβιάς.

Όσο διατηρείται το τεράστιο βάρος του κρατικού χρέους πάνω στις πλάτες του ελληνικού λαού, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί κανένα βήμα κοινωνικής προόδου. Το στοιχειώδες καθήκον μιας αριστερής κυβέρνησης είναι να απαλλάξει την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα από αυτό το βάρος.

Η αριστερή / εργατική κυβέρνηση πρέπει άμεσα να λάβει τα ακόλουθα μέτρα:

α) Μη αναγνώριση του κρατικού χρέους και άρνηση κάθε υποχρέωσης εξυπηρέτησης του. Το χρέος δεν δημιουργήθηκε από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα και γι' αυτό μια αριστερή κυβέρνηση που εκπροσωπεί τα συμφέροντά τους δεν επιτρέπεται να το αναγνωρίσει. Είναι το σωρευτικό αποτέλεσμα του παρασιτισμού του καπιταλιστικού συστήματος και του κράτους που το υπηρετεί.

β) Μονομερής διαγραφή του χρέους του ελληνικού κράτους. Για να ικανοποιούνται κανονικά οι κερδοσκοπικές απαιτήσεις που απορρέουν από την κατοχή του ελληνικού χρέους θα πρέπει να επιβάλλονται διαρκώς νέα μέτρα επιδείνωσης του βιοτικού επιπέδου του εργαζόμενου λαού. Μόνο διαγράφοντας μονομερώς το χρέος η αριστερή κυβέρνηση θα αναγνωρίσει σαν υπέρτερο το δικαίωμα του εργαζόμενου λαού σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Η μονομερής διαγραφή θα πρέπει να συνοδεύεται από τα ακόλουθα μέτρα:

- Αποζημίωση των μικρο-ομολογιούχων σε ύψος που θα διαμορφώνεται ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση.

- Εξασφάλιση επαρκούς χρηματοδότησης στα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία που κατέχουν ομόλογα του κράτους για να μην κινδυνεύσει η βιωσιμότητα τους.

- Διευθέτηση κατόπιν αμοιβαίας συνεννόησης του μικρού τμήματος του χρέους που κατέχουν ξένοι ασφαλιστικοί φορείς εργαζόμενων.

- Άμεση εξόφληση κάθε είδους οφειλής του κράτους προς εργαζόμενους, άνεργους, συνταξιούχους, ελεύθερους επαγγελματίες και μικρούς επιχειρηματίες και όλων των οφειλών που συνδέονται με τη λειτουργία των υπηρεσιών Εκπαίδευσης, Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικής Ασφάλισης.

γ) Άμεση ακύρωση με μια ενιαία νομοθετική πράξη των δανειακών συμβάσεων με την τρόικα, των Μνημονίων και όλων των μέτρων που επιβλήθηκαν από αυτά («χαράτσια» στην ακίνητη περιουσία, αυξήσεις φόρων, μειώσεις μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, ιδιωτικοποιήσεις κλπ).

Τα μέτρα αυτά θα σημάνουν μια τεράστια ελάφρυνση για τον εργαζόμενο λαό. Αναπόφευκτα θα προκαλέσουν τη διακοπή κάθε χρηματοδότησης από την τρόικα, έναν γενικευμένο οικονομικό πόλεμο από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, την ώθηση της Ελλάδας εκτός Ευρωζώνης και την αναγκαστική έκδοση εθνικού νομίσματος. Σε αυτές τις συνθήκες, ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστούν άμεσα οι πόροι για τις κοινωνικά αναγκαίες δαπάνες (για μισθούς, επιδόματα, συντάξεις, Εκπαίδευση, Υγεία κλπ), είναι η ταυτόχρονη εφαρμογή των υπόλοιπων μέτρων που περιέχονται σε αυτό το πρόγραμμα.

2. Βαριά φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο και τον πλούτο

Η φορολογική ασυλία και φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφαλαίου και των κατόχων μεγάλων εισοδημάτων και περιουσιών είναι μια από τις βασικές αιτίες για την υπερχρέωση του ελληνικού κράτους.

Ο συντελεστής φορολόγησης των εταιρικών κερδών από 49% που ήταν το 1989 έπεσε σταδιακά κάτω από 20%. Είναι χαρακτηριστικό ότι μεταξύ 2000 και 2007 είχαμε μείωση των εσόδων από τη φορολόγηση νομικών προσώπων από 4,1% στο 2,6% του ΑΕΠ, σε μια χρονική περίοδο που τα κέρδη των επιχειρήσεων στην Ελλάδα είχαν απογειωθεί, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση στην Ευρώπη. Οι πανίσχυροι Έλληνες εφοπλιστές συνεχίζουν να απολαμβάνουν 58 διαφορετικές φοροαπαλλαγές. Σύμφωνα με το «Παγκόσμιο Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης», οι ελληνικών συμφερόντων εταιρείες «off-shore» ξεπερνούν τις 10.000 και διακινούν περί τα 500 δισ. ευρώ.

Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα κατέχει διεθνώς μια από τις υψηλότερες θέσεις στη συμβολή της έμμεσης φορολογίας στα συνολικά φορολογικά έσοδα, η οποία επιβαρύνει κύρια τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Το ποσοστό των έμμεσων φόρων ξεπερνά το 60% των φορολογικών εσόδων, ενώ ο μέσος όρος της Ευρωζώνης είναι μόλις στο 36,2%.

Τα πιο επείγοντα φορολογικά μέτρα που πρέπει να λάβει η αριστερή κυβέρνηση είναι τα ακόλουθα:

α) Για να διεκδικηθεί μέρος όσων έχουν κλαπεί από τον ελληνικό λαό με τη φορολογική ασυλία και τη φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφαλαίου, των μεγαλοεισοδηματιών και κατόχων μεγάλων περιουσιών, απαιτείται απαραίτητα η μέθοδος της αναδρομικής φορολόγησης. Η όποια επίκληση του άρθρου 78 του Συντάγματος που απαγορεύει την αναδρομική φορολόγηση είναι αβάσιμη, καθώς η κατάσταση που επικρατεί διαχρονικά στη χώρα παραβιάζει ένα άλλο, θεμελιώδες άρθρο του Συντάγματος, το άρθρο 4, που ορίζει ότι «οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους».

Έτσι λοιπόν, με σκοπό να συγκεντρωθεί άμεσα ένα ποσό ίσο με την απώλεια εσόδων που θα προκύψει από την κατάργηση των άδικων φόρων που επέβαλαν τα Μνημόνια πρέπει να επιβληθεί:

• Ενιαία έκτακτη αναδρομική φορολόγηση των εν ενεργεία μεγάλων εταιρειών επί του συνολικού όγκου των κερδών που σημείωσαν από την ημερομηνία εισόδου της χώρας στην Ευρωζώνη μέχρι το χρονικό σημείο εισόδου στην ύφεση (2001-2008).

• Έκτακτη αναλογική, αναδρομική φορολόγηση όλων όσων μέσα στο ίδιο διάστημα απέκτησαν μεγάλη κινητή ή ακίνητη περιουσία.

β) Επαναφορά του συντελεστή φορολόγησης στις μεγάλες επιχειρήσεις στο 45% και κατάργηση κάθε φοροαπαλλαγής γι' αυτές.

γ) Επιβολή κλιμακούμενου συντελεστή φόρου εισοδήματος κάθε πηγής από 40% έως και 75% για ατομικά ετήσια εισοδήματα από 40.000 ευρώ και άνω.

δ) Επιβολή κλιμακούμενου συντελεστή φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας σε ιδιοκτήτες ακινήτων με αντικειμενική αξία 400.000 ευρώ και άνω, καθώς και για ακίνητα που εμφανίζονται να ανήκουν σε «off-shore» εταιρείες, σε ύψος που θα διαμορφώνεται σε ετήσια βάση με κριτήριο τις χρηματοδοτικές ανάγκες ενός κρατικού προγράμματος κατασκευής εργατικών κατοικιών.

ε) Κατάργηση των έμμεσων φόρων (ΦΠΑ, ΕΦΚ κ.λπ.) στα βασικά είδη διατροφής, στα οικιακά τιμολόγια ενέργειας, ύδρευσης και τηλεπικοινωνιών και στο πετρέλαιο θέρμανσης.

ζ) Αύξηση του αφορολόγητου ορίου στα 40.000 ευρώ για κάθε ζευγάρι και επιπλέον 5.000 ευρώ για κάθε παιδί.

η) Σε περίπτωση αποκάλυψης φοροδιαφυγής:

• για τις μεγάλες επιχειρήσεις πρέπει να επιβάλλεται απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση.

• για τους έχοντες μεγάλα εισοδήματα και τους κατόχους μεγάλων περιουσιών πρέπει να επιβάλλεται πλήρης δήμευση των περιουσιακών τους στοιχείων.

• για τις άλλες κατηγορίες φορολογουμένων πρέπει να επιβάλλονται ποινές που θα κυμαίνονται από βαριά πρόστιμα μέχρι τη δήμευση περιουσιακών στοιχείων, ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση.

θ) Ποινικοποίηση της εισφοροδιαφυγής. Απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση των μεγάλων επιχειρήσεων που δεν καταβάλουν τις προβλεπόμενες ασφαλιστικές εισφορές, βαριά πρόστιμα και κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων για τα αντίστοιχα αδικήματα των ιδιοκτητών μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων.

ι) Η αριστερή κυβέρνηση χρειάζεται να θεσμοθετήσει άμεσα τον εργατικό έλεγχο στις επιχειρήσεις. Είναι ουτοπικό να πιστεύει κανείς ότι την εκτεταμένη φοροδιαφυγή, αλλά και τις άλλες απάτες του κεφαλαίου, μπορεί να αντιμετωπίσει μόνο «η πολιτική βούληση» μιας κυβέρνησης. Επίσης, κανένα πρακτικό βήμα δεν πρόκειται να γίνει με την απόπειρα «να λειτουργήσουν σωστά» οι διεφθαρμένοι και γραφειοκρατικοί φορολογικοί μηχανισμοί του σημερινού αστικού κράτους. Σε κάθε μεγάλη επιχείρηση πρέπει να διεξάγεται στο εξής, εξονυχιστικός διαχειριστικός έλεγχος από εκλεγμένες επιτροπές των εργαζόμενων που δουλεύουν σε αυτή, με τη βοήθεια αφοσιωμένων στο εργατικό κίνημα ειδικών. Οι επιτροπές αυτές πρέπει να έχουν πρόσβαση σε ένα ενιαίο ηλεκτρονικό σύστημα κεντρικής καταχώρησης και διασταύρωσης στοιχείων, το οποίο προϋποθέτει την άμεση δημιουργία ενός περιουσιολογίου.

3. Εργατικός έλεγχος: αντίδοτο στις απάτες και την ακρίβεια – μέσο εκπαίδευσης των εργαζόμενων στη διοίκηση της σχεδιασμένης οικονομίας

Οι υπάρχοντες ελεγκτικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους λειτουργώντας με γραφειοκρατικό, αδιαφανή και ανεξέλεγκτο από την κοινωνία τρόπο, προστατεύουν με το «αζημίωτο» τα «μυστικά» των μεγάλων βιομηχανικών και εμπορικών επιχειρήσεων. Οι λογαριασμοί ανάμεσα στο μεμονωμένο καπιταλιστή και την κοινωνία παραμένουν ένα θεσμικά κατοχυρωμένο μυστικό του καπιταλιστή.

Η αριστερή κυβέρνηση πρέπει να παράσχει άμεσα στους εργαζόμενους το δικαίωμα να φτάσουν στα «άδυτα» της επιχείρησης για την οποία κοπιάζουν καθημερινά. Να αποκαλύψουν όλα τα «μυστικά» της επιχείρησης, του ομίλου, του κλάδου τους και τελικά της εθνικής οικονομίας σαν σύνολο. Το μέσο για να εκπληρωθεί αυτό το ζωτικό καθήκον είναι ο εργατικός έλεγχος.

Η κυβέρνηση πρέπει να λάβει σχετικά με αυτό το αποφασιστικό ζήτημα τα ακόλουθα μέτρα:

α) Κατάργηση κάθε «εμπορικού μυστικού» και «τραπεζικού απορρήτου», θεσμών μέσω των οποίων οι καπιταλιστές κρύβουν τις απάτες και την απληστία τους, όχι από τους ανταγωνιστές τους, αλλά από την ίδια την κοινωνία.

β) Νομοθέτηση του εργατικού ελέγχου στις επιχειρήσεις. Φορείς του εργατικού ελέγχου πρέπει να είναι οι εκλεγμένες και ανακλητές επιτροπές εργαζόμενων που θα έχουν τη βοήθεια αφοσιωμένων στο εργατικό κίνημα ειδικευμένων και επιστημόνων, όμως με την ιδιότητα του συμβούλου και όχι του «τεχνοκράτη».

γ) Ο εργατικός έλεγχος πρέπει να εκτείνεται σε όλα τα αποφασιστικά επίπεδα λειτουργίας των επιχειρήσεων όπως οι προμήθειες υλικών και πρώτων υλών, η διαχείριση των χρημάτων (δάνεια – επενδύσεις – κέρδη), η επεξεργασία των προϊόντων (σχεδιασμός – παραγωγή) και η διάθεσή τους, για την αποφυγή υπερτιμολογήσεων και υποτιμολογήσεων.

δ) Το πεδίο στο οποίο επίσης, μπορεί να δώσει σημαντικά αποτελέσματα ο εργατικός έλεγχος είναι η καπιταλιστική μάστιγα της ακρίβειας. Την ώρα που το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης τσακίζεται, οι τιμές μένουν αμετάβλητες σαν αποτέλεσμα του ασφυκτικού ελέγχου των βασικών κλάδων της οικονομίας από συγκεκριμένα μονοπώλια και ολιγοπώλια.

Οι διεφθαρμένες, γραφειοκρατικές και ανεξέλεγκτες υπηρεσίες του αστικού κράτους δεν μπορούν να διεξάγουν έναν αποτελεσματικό έλεγχο στις τιμές. Είναι αποφασιστικής σημασίας ζήτημα να κατακτηθεί η δυνατότητα να διεισδύσει το βλέμμα της εργαζόμενης κοινωνίας στην πηγή της ακρίβειας, δηλαδή στα μεγάλα βιομηχανικά μονοπώλια, για να αποδείξει και να αναδείξει την κερδοσκοπία των καπιταλιστών. Γι' αυτό ο εργατικός έλεγχος πρέπει να γίνει η βασική μέθοδος ελέγχου των τιμών.

Έναν ουσιαστικό έλεγχο των τιμών στα καρτέλ που εφαρμόζουν «εναρμονισμένες πρακτικές» μπορούν να τον εγγυηθούν μόνο οι εκλεγμένες επιτροπές εργατών στα εργοστάσια, συνδεδεμένες με ειδικές επιτροπές ελέγχου των τιμών που θα αποτελούνται από όλους αυτούς που σαν καταναλωτές υφίστανται μαζί με τους εργάτες τις επιπτώσεις από την ακρίβεια, δηλαδή τους εργαζόμενους αγρότες, τους βιοτέχνες και τους μικροκαταστηματάρχες. Μέσα από αυτόν τον τρόπο, οι εργάτες θα δείξουν στα υπόλοιπα φτωχά λαϊκά στρώματα ότι η πραγματική αιτία για τις υψηλές τιμές βρίσκεται μόνο στα υπερβολικά κέρδη των καπιταλιστών και στις σπατάλες της καπιταλιστικής αναρχίας (διαφήμιση κλπ).

ε) Για να είναι αποτελεσματική η δουλειά τους, οι επιτροπές εργατικού ελέγχου πρέπει να επεκτείνονται από τη μεμονωμένη επιχείρηση σε ολόκληρο τον κλάδο και σε εθνικό επίπεδο. Οι επιτροπές των μεμονωμένων επιχειρήσεων, θα πρέπει να εκλέξουν σε συνδιασκέψεις επιτροπές ομίλων, κλάδων και τέλος μια Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου. Η Πανελλαδική Επιτροπή πρέπει να γνωστοποιεί ενώπιων του λαού τα πορίσματά της, ξεκαθαρίζοντας ποια είναι τα εισοδήματα και ποιες οι δαπάνες της κοινωνίας, ποιο είναι το μερίδιο που οικειοποιούνται οι καπιταλιστές σαν άτομα και η τάξη τους σαν σύνολο από το εθνικό εισόδημα. Πρέπει να ξεσκεπάσει τις απάτες των τραπεζών, των μεγάλων καπιταλιστικών ομίλων και να παρουσιάσει δημόσια τα πορίσματά της, που πρέπει να είναι δεσμευτικά για την κυβέρνηση.

Η εφαρμογή ενός γνήσιου και δημοκρατικού εργατικού ελέγχου θα αποκαλύψει τον παρασιτικό ρόλο των καπιταλιστών βοηθώντας τις πλατιές λαϊκές μάζες να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη για ένα άλλο οικονομικό μοντέλο, συνειδητού σχεδιασμού και ελέγχου της οικονομίας. Επίσης ο γνήσιος εργατικός έλεγχος αποτελεί το πιο πολύτιμο μέσο εκπαίδευσης των εργαζόμενων για το πώς μπορεί να διοικηθεί μια δημοκρατικά σχεδιασμένη, κοινωνικοποιημένη οικονομία.

4. Σχεδιασμένη εξάλειψη της ανεργίας: πανελλαδική απογραφή θέσεων εργασίας, κινητή κλίμακα ωρών εργασίας και πρόγραμμα δημόσιων έργων

Η μεγαλύτερη μάστιγα για τη ζωή εκατομμυρίων εργαζόμενων ανθρώπων είναι η ανεργία. Η πλειοψηφία των εξαθλιωμένων ανέργων περιμένει από μια αριστερή κυβέρνηση ένα και μόνο πράγμα: την εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς θέσης εργασίας, την εξασφάλιση μιας θέσης στην ίδια τη ζωή. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν γίνει πράξη το ιστορικό αίτημα του εργατικού κινήματος για την Κινητή κλίμακα ωρών εργασίας, δηλαδή για τη μείωση του εργασίμου χρόνου όσο απαιτείται για να βρουν δουλειά όλοι οι άνεργοι!

Ασφαλώς οι απολογητές της άρχουσας τάξης θα επικαλεστούν το «ανέφικτο» της πραγματοποίησης αυτού του αιτήματος. Οι μισοκατεστραμμένοι από την κρίση καπιταλιστές θα παραπονεθούν ότι δεν υπάρχουν κεφάλαια για προσλήψεις. Η κυβέρνηση, στο βαθμό που είναι πραγματικά εκφραστής των συμφερόντων της εργατικής τάξης, θα πρέπει να αντιμετωπίσει την αδυναμία του καπιταλισμού να εξασφαλίσει την ίδια την επιβίωση των μισθωτών του σκλάβων, σαν μια ζωντανή απόδειξη για την ανάγκη να ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα για την ανατροπή του!

Για το ξερίζωμα της ανεργίας η αριστερή κυβέρνηση πρέπει λοιπόν να λάβει τα ακόλουθα μέτρα:

α) Σε συνεργασία με τα συνδικάτα και την Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου, η κυβέρνηση πρέπει να συνδέσει τους εργαζόμενους με τους άνεργους σε μια αδιάσπαστη αλληλεγγύη. Από κοινού πρέπει να διεξάγουν μια αναλυτική πανελλαδική απογραφή των υπαρχόντων θέσεων εργασίας, των διαθέσιμων για δουλειά ανέργων κατά ειδικότητα, των επιχειρήσεων που έχουν κλείσει από την έναρξη της κρίσης και των διαθέσιμων πόρων για την άμεση έναρξη ενός προγράμματος δημόσιων και κοινωφελών έργων.

Ο σκοπός αυτής της απογραφής θα πρέπει να είναι η κατανομή όλων των διαθέσιμων εργατικών χεριών που υπάρχουν στη χώρα στις ενεργές θέσεις εργασίας και σε αυτές που θα ανοίξουν με το πρόγραμμα δημόσιων κοινωφελών έργων, καθώς και με το άμεσο ξαναρχίνισμα της δουλειάς στις επιχειρήσεις που έκλεισαν μέσα στην κρίση. Οι ώρες εργασίας θα πρέπει να μειωθούν ενιαία, όσο απαιτείται για να μη μείνει κανείς χωρίς θέση εργασίας. Ανεξάρτητα από το μέγεθος της μείωσης των ωρών εργασίας, οι μισθοί θα πρέπει να μείνουν σταθεροί.

β) Οι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις που προβαίνουν σε απολύσεις ή αρνούνται να συμμορφωθούν με το εθνικό σχέδιο προσλήψεων και την Κινητή κλίμακα ωρών εργασίας θα πρέπει να απαλλοτριώνονται χωρίς αποζημίωση.

γ) Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να ενθαρρύνονται από την κυβέρνηση, στη βάση ενός κατάλληλου νέου νομικού πλαισίου, να καταλαμβάνουν τις μεγάλες επιχειρήσεις που κλείνουν και να τις επαναλειτουργούν οι ίδιοι, αναλαμβάνοντας τη διοίκηση και τη διαχείριση με τη βοήθεια ειδικευμένων και επιστημόνων σε ρόλο συμβούλων. Η κυβέρνηση θα πρέπει αμέσως να διαμορφώσει ένα χρονοδιάγραμμα κοινωνικοποίησης αυτών των επιχειρήσεων και ένταξής τους σε ενιαίους κοινωνικοποιημένους φορείς κατά κλάδο παραγωγής.

δ) Οι εργαζόμενοι που χάνουν τη δουλειά τους επειδή κλείνει μια μικρή επιχείρηση, πρέπει να μπαίνουν σε κατάλογο προτεραιότητας για να εργαστούν στο πρόγραμμα δημόσιων και κοινωφελών έργων.

ε) Στους εργαζόμενους που χάνουν τη δουλειά τους επειδή κλείνει μια μεσαία επιχείρηση θα πρέπει να δίνεται στήριξη (φθηνή πίστη, παραγγελίες κλπ) για να την ξαναλειτουργήσουν συλλογικά οι ίδιοι και παράλληλα πρέπει να τους δοθούν κίνητρα κρατικής χρηματοδότησης για να τη συνενώσουν με άλλες ομοειδείς επιχειρήσεις κάτω από τη διοίκηση και τον έλεγχο του κράτους.

ζ) Μέχρι την επιτυχή ολοκλήρωση του εθνικού σχεδίου ένταξης όλων των ανέργων σε θέσεις εργασίας, το επίδομα ανεργίας θα πρέπει να διαμορφωθεί στο 80% του βασικού μισθού, να χορηγείται σε όλους τους άνεργους ανεξάρτητα των χρόνων προϋπηρεσίας και για όλη τη διάρκεια της ανεργίας, με υποχρέωση για την προσφορά κοινωφελούς εργασίας αν υπάρξει κοινωνική ανάγκη, με μειωμένα ωράρια συγκριτικά με τα ισχύοντα για τους εργαζόμενους.

Τα παραπάνω μέτρα αποτελούν τα μόνα που μπορούν να εγγυηθούν μια αποφασιστική απάντηση στη μάστιγα της ανεργίας. Από τη φύση τους αποτελούν πρακτικά βήματα στην κατεύθυνση της εγκαθίδρυσης ενός μοντέλου κεντρικά σχεδιασμένης, κοινωνικοποιημένης οικονομίας. Η μόνη σταθερή και οριστική λύση για τη μάστιγα της ανεργίας βρίσκεται στην πλήρη εγκαθίδρυση αυτού του οικονομικού μοντέλου, που αποτελεί με τη σειρά του την πύλη εισόδου στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

5. Κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος

Η κερδοσκοπική απληστία των Ελλήνων τραπεζιτών, τους ώθησε να συγκεντρώσουν ένα μεγάλο ποσοστό κρατικού χρέους στα χέρια τους για να εκμεταλλευτούν τα υψηλά επιτόκια δανεισμού της χώρας. Όταν η κρίση βάθυνε και οδήγησε στην δραστική περικοπή της αξίας των ελληνικών ομολόγων, οι μικρο-ομολογιούχοι υποχρεώθηκαν να υποστούν τις ζημιές, αναλαμβάνοντας το κόστος του ρίσκου της επιλογής τους. Οι Έλληνες τραπεζίτες όμως, δεν πλήρωσαν κανένα κόστος και είδαν τις τράπεζές τους να ανακεφαλαιοποιούνται με δάνεια που χρεώνονται από την τρόικα στους εργαζόμενους φορολογούμενους. Από την αρχή της κρίσης και μέχρι τα μέσα του 2014 έχουν δοθεί από τους φορολογουμένους σε άμεσες χρηματοδοτήσεις ή εγγυήσεις προς στις ελληνικές τράπεζες συνολικά 211,5 δις ευρώ!

Η αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει να αφαιρέσει ολοκληρωτικά τις τράπεζες από τα χέρια των αρπακτικών του κεφαλαίου. Αυτό θα γίνει πράξη με τα ακόλουθα μέτρα:

α) Κοινωνικοποίηση του συνόλου του εγχώριου τραπεζικού συστήματος. Όλες οι τράπεζες πρέπει να περάσουν 100% στην ιδιοκτησία του κράτους, με αποζημιώσεις μόνο για τους μικρομετόχους τους και να συγχωνευθούν σε μια ενιαία κρατική τράπεζα. Με την ίδρυση αυτής της τράπεζας θα δημιουργηθεί ένα κεντρικό στρατηγείο για τον ορθολογικό σχεδιασμό των επενδύσεων και των πιστώσεων, στην υπηρεσία της εργαζόμενης κοινωνίας. Ένα πολύτιμο εργαλείο σχεδιασμού ολόκληρης της οικονομίας.

β) Η προπαγάνδα των αστών που ταυτίζει την κοινωνικοποίηση με την «κομματοκρατία» και τους διορισμένους από την κυβέρνηση διοικητές που «θα διοικούν ρουσφετολογικά και με αδιαφάνεια εμποδίζοντας την παροχή δανείων στους πολίτες» είναι ψεύτικη και παραπλανητική. Χρησιμοποιεί τις πιο αρνητικές πλευρές της διεφθαρμένης και γραφειοκρατικής λειτουργίας των ελληνικών κρατικών τραπεζών τη δεκαετία του 1980 για να δυσφημίσει την έννοια της κοινωνικοποίησης. Εκείνο το μοντέλο δεν είχε καμία σχέση με την κοινωνικοποίηση. Η αυθεντική κοινωνικοποίηση επιβάλει ένα σύστημα διοίκησης που θεσμοθετεί τον δημοκρατικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος από τους εργαζόμενους. Η σύνθεση της διοίκησης της ενιαίας κρατικής τράπεζας πρέπει να είναι: κατά 1/3 εκλεγμένοι εκπρόσωποι των εργαζόμενων στις τράπεζες, 1/3 εκπρόσωποι των συνδικάτων και της Πανελλαδικής Επιτροπής Εργατικού Ελέγχου και 1/3 εκπρόσωποι από την εκλεγμένη κυβέρνηση.

γ) Η κοινωνικοποίηση είναι ο μόνος δρόμος για να εγγυηθεί η αριστερή κυβέρνηση τις καταθέσεις και τις οικονομίες των εργαζόμενων και φτωχών λαϊκών στρωμάτων και να τις αποσπάσει από την ομηρία των αδίστακτων «λύκων» του κεφαλαίου. Μόνο αυτή η λύση μπορεί να εξασφαλίσει την παροχή των αναγκαίων φθηνών πιστώσεων για τους εργαζόμενους, τους μικροκτηματίες, τους μικρέμπορους και τα νοικοκυριά που τις έχουν ανάγκη.

Η ενιαία κρατική τράπεζα θα είναι ικανή να δημιουργήσει πολύ πιο ευνοϊκούς όρους για τους μικρούς καταθέτες συγκριτικά με τις ιδιωτικές τράπεζες. Η απαλλαγή από τα γιγάντια υπερκέρδη των καπιταλιστών τραπεζιτών και τα εξωφρενικά «bonus» των τραπεζικών στελεχών θα μπορέσει να κάνει εφικτή τη μείωση των επιτοκίων, που θα περιοριστούν στα απαραίτητα έξοδα των τραπεζικών λειτουργιών.

δ) Η ενιαία κρατική τράπεζα θα πρέπει άμεσα να προχωρήσει σε ένα γενναίο «κούρεμα» των χρεών για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, σε ποσοστό ίσο με την απώλεια του εισοδήματός τους από την έναρξη της κρίσης.

Η κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος που διευθύνει σήμερα ολόκληρη την οικονομία είναι αντικειμενικά ένα αποφασιστικό βήμα για την εγκαθίδρυση μιας κοινωνικοποιημένης, σχεδιασμένης οικονομίας και είναι άρρηκτα δεμένο με την κοινωνικοποίηση του συνόλου των βασικών μοχλών τη οικονομίας.

6. Κοινωνικοποίηση των «μοχλών» της οικονομίας και κεντρικός, δημοκρατικός σχεδιασμός

Η αριστερή κυβέρνηση με τον ερχομό της στην εξουσία θα κατέχει τις θέσεις στα υπουργεία, αλλά την πραγματική εξουσία θα συνεχίζει να την κρατά στα χέρια της η αστική τάξη και οι ξένοι ιμπεριαλιστές, πάτρωνες της. Ο πιο βασικός πυλώνας αυτής της εξουσίας είναι ο έλεγχος της οικονομικής ζωής της χώρας. Αν η κυβέρνηση δεν αμφισβητήσει ριζικά αυτόν τον έλεγχο εφαρμόζοντας ένα σχέδιο που θα εγκαθιδρύει τον κοινωνικό έλεγχο στους βασικούς μοχλούς της οικονομίας, τότε κανένα πραγματικό βήμα κοινωνικής προόδου δεν θα μπορεί να πραγματοποιηθεί. Ο καλύτερος όρος για να αποδοθεί η ουσία ενός τέτοιου οικονομικού προγράμματος είναι ο όρος κοινωνικοποίηση.

Η κοινωνικοποίηση επιφέρει μια ριζική και όχι τυπική αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς και στη λειτουργία μιας μεγάλης επιχείρησης. Είναι μέρος της εφαρμογής ενός προγράμματος που στοχεύει στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της οικονομίας, με την ίδια εργατική τάξη να διοικεί αυτές τις επιχειρήσεις, αλλά και ολόκληρο το κράτος εξασφαλίζοντας ότι θα λειτουργούν προς όφελος της κοινωνίας.

Κοινωνικοποίηση σημαίνει δημοκρατική διοίκηση των επιχειρήσεων από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Το «επιχείρημα» ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν γνώσεις για να διοικήσουν τις επιχειρήσεις είναι λαθεμένο. Οι καπιταλιστές έχουν ένα ολόκληρο επιτελείο από υπαλλήλους και ειδικούς, που διευθύνουν για λογαριασμό τους. Όμοια, η εργαζόμενοι μέσα από τα δημοκρατικά τους όργανα, θα συνεργαστούν με αφοσιωμένους στην υπόθεση του σοσιαλισμού ειδικούς. Οι εργαζόμενοι θα αποφασίζουν λαμβάνοντας υπόψη τη συμβουλευτική γνώμη των ειδικών.

Το παράδειγμα του γραφειοκρατικού καπιταλισμού του 20ου αιώνα (στην ΕΣΣΔ, την Ανατολική Ευρώπη, την Κίνα, την Κούβα, κλπ), έδειξε ότι είναι εντελώς αδύνατο μια ομάδα ειδικών να διευθύνουν «από τα πάνω» κάθε κλάδο της οικονομίας. Μόνο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που σαν παραγωγοί και καταναλωτές συμμετέχουν σε κάθε στάδιο της οικονομικής δραστηριότητας και σε κάθε κλάδο της παραγωγής, μπορούν να διευθύνουν και να αναπτύξουν σχεδιασμένα την οικονομία προς όφελος της κοινωνίας.

Η αριστερή/εργατική κυβέρνηση με την άνοδό της στην εξουσία, θα πρέπει να εφαρμόσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο κοινωνικοποιήσεων με τα ακόλουθα μέτρα:

α) Δημιουργία Πανελλαδικού Συμβουλίου Κοινωνικοποιήσεων και Σχεδιασμού της οικονομίας με τη σύνθεσή του ενδεικτικά να διαμορφώνεται κατά 1/3 από εκλεγμένους και ανακλητούς αντιπροσώπους από την Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου, 1/3 εκπροσώπους από τα εργατικά συνδικάτα και άλλες μαζικές οργανώσεις του εργαζόμενου λαού (μικροεπαγγελματιών, αγροτών, μικροϊδιοκτητών) και 1/3 από εκπροσώπους της κυβέρνησης. Το συμβούλιο θα διαθέτει ένα επιτελείο αφοσιωμένων στο σοσιαλισμό επιστημονικών συμβούλων και ο ρόλος του θα είναι να πραγματώσει τον δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας.

β) Άμεση μετατροπή σε κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις και ένταξη σε ενιαίους κοινωνικοποιημένους φορείς κατά κλάδο:

• όλων των υπαρχόντων κρατικών επιχειρήσεων

• των μεγάλων επιχειρήσεων στις οποίες έχει το κράτος μετοχικά μερίδια

• των μεγάλων επιχειρήσεων που θα απαλλοτριωθούν εξαιτίας της άρνησής τους να εφαρμόσουν το εθνικό σχέδιο προσλήψεων ανέργων και τη νέα εργατική νομοθεσία και τη μισθολογική πολιτική που θα επιβάλει η αριστερή κυβέρνηση

• των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων που έκλεισαν με την κρίση ή που θα κλείσουν στο πλαίσιο του οικονομικού πολέμου ενάντια στην αριστερή κυβέρνηση.

γ) Κατάρτιση από το Πανελλαδικό Συμβούλιο Κοινωνικοποιήσεων και Σχεδιασμού ενός συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος - το πολύ ενός έτους - για την κοινωνικοποίηση όλων των μεγάλων επιχειρήσεων κατά οικονομικό κλάδο, με κριτήριο την έκταση που αντικειμενικά καταλαμβάνουν στην εθνική οικονομία και τον κλάδο τους, το μερίδιό τους στις συνολικές πιστώσεις και στα συνολικά κέρδη, στις εξαγωγές, στη διαμόρφωση των τιμών, στην απασχόληση και γενικότερα στην οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας. Στο «φακό» της εξέτασης πρέπει να μπουν οι μεγαλύτερες εταιρείες σε διάφορους κλάδους της βιομηχανίας, των υπηρεσιών και του εμπορίου. Όλες οι κοινωνικοποιημένες εταιρείες θα πρέπει να ενταχθούν σε ενιαίους φορείς κατά οικονομικό κλάδο για να σχεδιαστεί ευκολότερα η οικονομία προς όφελος της κοινωνίας.

Ενδεικτικά στην ελληνική βιομηχανία, ο υψηλός βαθμός συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου διευκολύνει το έργο των κοινωνικοποιήσεων. Τη δεκαετία του 1980 τα βιομηχανικά μονοπώλια που έλεγχαν το 70-80% της παραγωγής ή αλλιώς οι βιομηχανικές επιχειρήσεις «στρατηγικής σημασίας», υπολογίζονταν σε λίγο πάνω από 200. Σήμερα, ο αριθμός τους έχει μειωθεί, προσεγγίζοντας τις 100 και με βάση τα πορίσματα όλων των μεγάλων στατιστικών εταιρειών και οργανισμών, διαθέτουν πλέον πολύ μεγαλύτερη πολυκλαδικότητα, με πλοκάμια στις τράπεζες, το εμπόριο και τις άλλες υπηρεσίες, διευκολύνοντας έτσι το έργο του κεντρικού σχεδιασμού.

δ) Κοινωνικοποίηση του συνόλου του τομέα των μεταφορών, των συγκοινωνιών, της ύδρευσης, της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, του ορυκτού πλούτου, των υποδομών και των κατασκευών με τη δημιουργία ενιαίων μονοπωλιακών κρατικών κοινωφελών οργανισμών. Η κοινωνικοποίηση αυτών των τομέων είναι απαραίτητη για να εξοικονομηθούν πόροι για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής, για να μειωθεί το κόστος παραγωγής, για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της απουσίας κρατικών προγραμμάτων στέγασης για τους εργαζόμενους, για να γίνουν φθηνά και χρήσιμα δημόσια έργα, για να δημιουργηθεί μια πανίσχυρη βάση για το σχεδιασμό του συνόλου της οικονομίας προς όφελος της κοινωνίας.

ε) Οι διοικήσεις στις κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις και οργανισμούς πρέπει να αποτελούνται κατά 1/3 από εργαζόμενους του συγκεκριμένου χώρου, 1/3 από τους εργαζόμενους καταναλωτές (Συνδικάτα, Αγροτικούς και άλλους επαγγελματικούς συλλόγους, Τοπική Αυτοδιοίκηση) και 1/3 από τους εκπροσώπους της εκλεγμένης κυβέρνησης. Οι αντιπρόσωποι αυτοί πρέπει να εκλέγονται με ετήσια θητεία, να είναι ανακλητοί από την γενική συνέλευση των εργαζόμενων της επιχείρησης και να αμείβονται με μισθό ίσο με αυτόν του ειδικευμένου εργάτη.

ζ) Κοινωνικοποίηση των εταιρειών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και απόδοση του εξοπλισμού τους για ελεύθερη χρήση στις κάθε είδους ενώσεις των εργαζόμενων πολιτών. Η αισχρή προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ ενάντια στην Αριστερά, αποδεικνύει πόσο ζωτική είναι η υπόθεση της αφαίρεσης του μονοπωλιακού ελέγχου της ενημέρωσης από τα χέρια της άρχουσα τάξης.

η) Κοινωνικοποίηση της μεγάλης ιδιοκτησίας γης και οργάνωση μεγάλων σύγχρονων καλλιεργειών κρατικής ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης. Παροχή κινήτρων για την εθελοντική συνένωση των αγροτών μικροϊδιοκτητών σε συνεταιρισμούς υπό τον έλεγχο του κράτους και της κυβέρνησης, που θα πάρουν στα χέρια τους την προμήθεια πρώτων υλών, την επεξεργασία, συσκευασία και διάθεση των προϊόντων τους για κατανάλωση, χωρίς μεσάζοντες.

θ) Για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, η κυβέρνηση οφείλει, παίρνοντας υπόψη το μέγεθος τους, να τις κοινωνικοποιεί σιγά – σιγά αποζημιώνοντας πλήρως και εξασφαλίζοντας εργασιακά τους ιδιοκτήτες τους. Η μικρή ιδιοκτησία δεν πρέπει να απαλλοτριωθεί και τα δικαιώματα ιδιοκτησίας των μικροεπιχειρηματιών που δεν εκμεταλλεύονται ξένη εργασία δεν πρέπει να θιγούν. Οι μικροϊδιοκτήτες επιχειρήσεων θα τραβηχτούν σιγά-σιγά στη σφαίρα της κοινωνικοποιημένης οικονομίας από το παράδειγμα και την πράξη, που θα δείχνουν την υπεροχή της. Η κυβέρνηση πρέπει να παράσχει κίνητρα για τη συνένωση των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων τους σε μεγαλύτερες μονάδες, για τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό τους υπό τον έλεγχο του κράτους.

7. Κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο

Η επιδείνωση της κατάστασης του ελληνικού καπιταλισμού αντανακλάται στο γεγονός ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια χώρα που εισάγει τα πάντα, ακόμα και αυτά που κατέχει σε αφθονία, όπως το ελαιόλαδο ή τα εσπεριδοειδή.

Η Ελλάδα παρ' όλα αυτά, διαθέτει σημαντικό φυσικό και ορυκτό πλούτο και έχει έναν υψηλό δείκτη μόρφωσης και εξειδίκευσης, σε σχεδόν όλους τους τομείς της οικονομίας. Στο πλαίσιο μιας κοινωνικοποιημένης, σχεδιασμένης οικονομίας, θα μπορούσε να αναπτύξει με σχετικά γοργούς ρυθμούς τη γεωργία και τη βιομηχανία, που θα μπορούσαν να καρπώνεται σημαντικά οικονομικά ποσά που θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν επενδύσεις στην παραγωγή και την ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας και ταυτόχρονα, να τροφοδοτήσουν προγράμματα κοινωνικής πολιτικής.

Για να γίνουν τα αναγκαία βήματα σε αυτή την κατεύθυνση, η αριστερή κυβέρνηση πρέπει να κοινωνικοποιήσει τις μεγάλες εξαγωγικές και εισαγωγικές εταιρείες και να επιβάλει το κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο. Το κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο είναι ένα μέτρο ζωτικής σημασίας για την διασφάλιση της σχεδιασμένης οικονομίας απέναντι στην απειλή της διείσδυσης και της κυριαρχίας του ξένου κεφαλαίου. Η απαλλαγή από τα καπιταλιστικά υπερκέρδη και η σταδιακή αύξηση της παραγωγικότητας σαν αποτέλεσμα των ανώτερων μεθόδων της σχεδιασμένης οικονομίας, θα μπορέσει να κάνει τα ελληνικά προϊόντα φθηνότερα και πιο ανταγωνιστικά στην παγκόσμια αγορά.

8. Μέτρα άμεσης εξοικονόμησης πόρων από τις σπατάλες του καπιταλισμού και ταυτόχρονης ανόρθωσης του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων

Η κατάργηση των Μνημονίων και η βαριά φορολογία στο κεφάλαιο και τον πλούτο, δεν μπορούν να οδηγήσουν από μόνα τους στην αποφασιστική βελτίωση του επιπέδου ζωής των εργατικών μαζών. Η εξεύρεση των αναγκαίων εσόδων και πόρων για να εφαρμοστούν μέτρα που θα αλλάξουν ριζικά την κατάσταση αυξανόμενης εξαθλίωσης των μαζών μπορεί να προέλθει μόνο μέσα από την πραγματοποίηση του προαναφερόμενου σχεδίου εγκαθίδρυσης μιας κοινωνικοποιημένης, σχεδιασμένη οικονομίας. Όμως η απόκτηση από τις κοινωνικοποιήσεις των ικανών πόρων που θα εξασφαλίσουν μια αποφασιστική βελτίωση στο βιοτικό επίπεδο των μαζών, θα απαιτήσει έναν ορισμένο χρόνο. Χρειάζεται λοιπόν να εφαρμοστεί μια δέσμη μέτρων άμεσης απόδοσης, για να χρηματοδοτηθεί η ανόρθωση του τσακισμένου βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Αυτά τα μέτρα πρέπει να είναι:

• Διαμόρφωση των αποδοχών όλων των διοικητικών στελεχών του κράτους, συμπεριλαμβανομένων των αξιωματικών του στρατού, των σωμάτων ασφαλείας και των δικαστών, των μελών της κυβέρνησης, του Προέδρου της Δημοκρατίας, των βουλευτών και των Δημάρχων, στο ύψος του μισθού ενός ειδικευμένου εργάτη. Εξάλειψη των «εξόδων παραστάσεως», των ειδικών αποζημιώσεων, των «μυστικών κονδυλίων» και όλων των άλλων κρυφών κρατικών προνομίων των υψηλόβαθμων κρατικών υπαλλήλων και στελεχών.

• Αναστολή μέχρι να ξαναμπεί η οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης κάθε δαπάνης για τον στρατό εκτός των νέων μειωμένων δαπανών για μισθοδοσία προσωπικού και των δαπανών που θα κρίνει απόλυτα απαραίτητες μια επιτροπή αποτελούμενη από μέλη της κυβέρνησης, εκλεγμένους εκπροσώπους των φαντάρων και των κατώτερων αξιωματικών και εκπροσώπους της Πανελλαδικής Επιτροπής Εργατικού Ελέγχου.

• Πλήρης δήμευση των περιουσιακών στοιχείων όσων ευθύνονται για σκάνδαλα διαφθοράς και διασπάθισης του κρατικού χρήματος. Χρειάζεται να απαλλοτριωθεί και να αξιοποιηθεί για τις κοινωνικές ανάγκες ολόκληρη η εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία. Τα έσοδα από αυτό το μέτρο μπορούν να διοχετεύονται άμεσα στην Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια και την Κοινωνική Ασφάλιση.

• Να γίνει πλήρης χωρισμός Κράτους – Εκκλησίας, να επιβληθεί η απο-δημοσιοϋπαλληλοποίηση των κληρικών, με χρήση από την πλευρά τους των δικαιωμάτων που θα απολαμβάνουν οι άνεργοι (αυξημένο επίδομα ανεργίας για όσο διάστημα διαρκεί η ανεργία, ιατροφαρμακευτική κάλυψη κλπ) μέχρι να εξασφαλίσουν τη δυνατότητα να συντηρούνται από τις εθελοντικές εισφορές των θρησκευόμενων πολιτών ή από άλλο επάγγελμα της αρεσκείας τους.

Η σταδιακή εισροή πόρων από τις κοινωνικοποιήσεις, σε συνδυασμό με τα μέτρα εξοικονόμησης δαπανών από τις καπιταλιστικές σπατάλες, τη διαγραφή του χρέους και τις φορολογικές αλλαγές που αναλύσαμε πιο πριν, μπορούν να χρηματοδοτήσουν με επάρκεια την ανόρθωση του σημερινού καταβαραθρωμένου επιπέδου ζωής της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και να κάνουν πραγματικότητα τα ακόλουθα μέτρα:

α) Κατάργηση όλων των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Δουλειά με πλήρη δικαιώματα και ενιαίο ωράριο για όλους τους εργαζόμενους, γηγενείς και μετανάστες, που θα καθορίζει η Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου.

β) Δημιουργία Ενιαίου Ασφαλιστικού Ταμείου Μισθωτών που θα εγγυάται την παροχή αξιοπρεπούς σύνταξης και πλήρους ιατροφαρμακευτικής κάλυψης για όλους τους εργαζόμενους και τους άνεργους. Η χρηματοδότησή του πρέπει να είναι διμερής, με εισφορές μόνο από κράτος και εργοδοσία. Διοίκηση του νέου ταμείου από εκλεγμένους εκπροσώπους των εργαζομένων και της κυβέρνησης. Ορθολογικός καθορισμός νέων μειωμένων ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, στη βάση της νέας πραγματικότητας που θα διαμορφώσει η σχεδιασμένη οικονομία με την απαραίτητη έγκριση της Πανελλαδικής Επιτροπής Εργατικού Ελέγχου.

γ) Κατάργηση της ιδιωτικοποιημένης Παιδείας, Υγείας και Ασφάλισης. Η άθλια κατάσταση των δημόσιων νοσοκομείων που απειλεί τη ζωή χιλιάδων φτωχών ανθρώπων κάνει επιβεβλημένη την εξεύρεση δραστικών λύσεων. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε ανάγκη την άμεση απαλλοτρίωση των μεγάλων ιδιωτικών εταιρειών παροχής υπηρεσιών Υγείας.

δ) Οι μισθοί στο κράτος και τον ιδιωτικό τομέα, οι συντάξεις και τα κοινωνικά επιδόματα πρέπει σε πρώτη φάση να αυξηθούν όσο απαιτείται για να περάσουν όλοι οι εργαζόμενοι, οι απόμαχοι της δουλειάς και οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη την στήριξη των κρατικών επιδομάτων εντός των ορίων μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης, όπως θα τα προσδιορίσει η Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου.

ε) Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή στους νέους μισθούς, τις συντάξεις και τα επιδόματα. Αυτό σημαίνει ότι το ύψος τους πρέπει να αναπροσαρμόζεται ανάλογα με τη διακύμανση των τιμών στα είδη βασικής κατανάλωσης για μια εργατική οικογένεια, με κριτήρια που θα καθορίζει η Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου.

ζ) Άμεση κάλυψη των επειγόντων κενών χρηματοδότησης στην Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια και την Κοινωνική Ασφάλιση κατόπιν συγκεκριμένης τεκμηριωμένης και κοστολογημένης εκτίμησης που θα κάνουν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των εργαζόμενων σε αυτές τις κρατικές υπηρεσίες. Κατάρτιση ενός συγκεκριμένου οικονομικού πλάνου για τον ταχύτερο δυνατό διπλασιασμό των δαπανών για Παιδεία - Υγεία - Πρόνοια - Κοινωνική ασφάλιση - Εργατική Κατοικία και τη γενναία χρηματοδότηση της Πολιτιστικής δημιουργίας και προγραμμάτων μαζικού λαϊκού Αθλητισμού.

9. Για ένα σοσιαλιστικό Σύνταγμα - για μια πραγματικά δημοκρατική εξουσία!

Το κράτος δεν είναι μια ουδέτερη κοινωνικά δύναμη, ένας «δημόσιος τομέας», μια «δημόσια διοίκηση». Είναι ένα όργανο καταπίεσης της εργατικής τάξης και του λαού στα χέρια της άρχουσας τάξης. Η σημερινή μορφή πολιτεύματος, η σημερινή «δημοκρατία», είναι η αστική δημοκρατία, που αποτελεί τον καλύτερο δυνατό τρόπο διακυβέρνησης και κυριαρχίας για την αστική τάξη στους δοσμένους ταξικούς συσχετισμούς. Ο εργαζόμενος λαός δεν μπορεί να κατακτήσει μια δημοκρατία που θα προωθεί και θα προασπίζει τα δικά του συμφέροντα, χωρίς να αντικαταστήσει την σημερινή καπιταλιστική «δημοκρατία» με τη σοσιαλιστική δημοκρατία των εργαζομένων.

Η αριστερή/ εργατική κυβέρνηση θα πρέπει να καταργήσει τον γραφειοκρατικό, σπάταλο, διεφθαρμένο και αυταρχικό αστικό κρατικό μηχανισμό και να ιδρύσει τη νέα εξουσία των εργαζόμενων. Για να θεμελιώσει αυτή τη νέα εξουσία, πρέπει να λάβει τα ακόλουθα βασικά μέτρα:

α) Να υποστηρίξει και να προτείνει προς έγκριση από το λαό με δημοψήφισμα, ένα νέο Σύνταγμα που θα κατοχυρώνει:

• σαν οικονομικό μοντέλο την κοινωνικοποιημένη, δημοκρατικά σχεδιασμένη οικονομία

• σαν πολίτευμα την εργατική, σοσιαλιστική δημοκρατία

• την υποχρέωση των λαϊκών αντιπροσώπων να δίνουν τακτικό απολογισμό στους εκλογείς και το δικαίωμα ανάκλησής τους από το εκλογικό τους σώμα ανά πάσα στιγμή

• τη συγχώνευση νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας σε ένα εκλεγμένο και ανακλητό συμβούλιο του εργαζόμενου λαού, που θα ψηφίζει νόμους και θα εργάζεται για την εφαρμογή τους

• εκλογή αυτού του σώματος σε διετή θητεία, στη βάση του καθολικού εκλογικού δικαιώματος και του πολυκομματισμού, με ένα εκλογικό σύστημα που θα προβλέπει αυξημένη αντιπροσώπευση για εκλογικές περιφέρειες με εργατική σύνθεση και θα συμπεριλαμβάνει εκλεγμένους και ανακλητούς εκπροσώπους των εργατών από όλους τους βασικούς βιομηχανικούς κλάδους

• πραγματική Τοπική Αυτοδιοίκηση μέσα από το πέρασμα της εξουσίας των δημοτικών αρχών στα ανά διετία εκλεγμένα με βάση το καθολικό εκλογικό δικαίωμα λαϊκά συμβούλια, που θα τα συναποτελούν εκπρόσωποι των συνοικιών και των εργαζόμενων από τις κατά τόπους παραγωγικές και οικονομικές μονάδες.

β) Τη συνολική αναμόρφωση του στρατού με τα ακόλουθα μέτρα:

• Πλήρη συνδικαλιστικά και πολιτικά δικαιώματα για όλους τους στρατιώτες και τους κατώτερους αξιωματικούς.

• Οι εκλεγμένες και ανακλητές επιτροπές στρατιωτών και κατώτερων αξιωματικών να αποφασίζουν για όλα τα ζητήματα που αφορούν τη μονάδα.

• Εκλογή και δικαίωμα ανάκλησης όλων των αξιωματικών από τους στρατιώτες. Μέτρα βελτίωσης της ζωής στις μονάδες (υγιεινή, διατροφή, επαρκείς άδειες) και αύξηση του μισθού του φαντάρου στο ύψος του επιδόματος ανεργίας.

• Επαρκής εκπαίδευση στα όπλα καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας.

• Όχι στον επαγγελματικό στρατό. Θητεία με εκπαίδευση στα όπλα όλου του εργαζόμενου λαού, σαν εγγύηση για την προάσπιση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεών του.

• Αμοιβή όλων των αξιωματικών με το μισθό ενός ειδικευμένου εργάτη.

• Πλαισίωση του στρατού από στρατιωτικά αποσπάσματα των εργατικών οργανώσεων που θα εκπαιδευτούν στα στρατόπεδα με έξοδα του κράτους.

γ) Τη ριζική αναμόρφωση των σωμάτων ασφαλείας:

• Κατάργηση όλων των ειδικών δυνάμεων καταστολής και αστυνόμευσης των αγώνων του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας.

• Απαγόρευση παρουσίας των σωμάτων ασφαλείας στους χώρους στους οποίους διεξάγεται πολιτική και συνδικαλιστική δραστηριότητα και επέκταση του ασύλου σε όλους τους εκπαιδευτικούς και εργασιακούς χώρους.

• Κατάργηση κάθε αυτοδιοίκητου των σωμάτων ασφαλείας. Υπαγωγή τους στον έλεγχο των μαζικών οργανώσεων του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας και μετατροπή τους σε πολιτοφυλακές, με εκ περιτροπής συμμετοχή σε αυτές επίλεκτων μελών των μαζικών εργατικών οργανώσεων και της νεολαίας. Καθορισμός του προγράμματος εκπαίδευσής τους από εκλεγμένη επιτροπή εκπροσώπων από τις μαζικές οργανώσεις.

δ) Ριζικές αλλαγές στη δικαστική εξουσία:

• Κατάργηση των μισθολογικών προνομίων των δικαστών, αμοιβές στο ύψος ενός ειδικευμένου εργάτη.

• Εκλογή των δικαστών απευθείας από το λαό.

• Εφαρμογή ενός προγράμματος μαζικής λαϊκής επιμόρφωσης πάνω σ' ένα αναμορφωμένο και εκσυγχρονισμένο Δίκαιο σύμφωνο με τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού.

ε) Δομικές αλλαγές στη λειτουργία των κρατικών υπηρεσιών και οργανισμών:

• Σε όλες τις κρατικές υπηρεσίες και οργανισμούς διοίκηση από εκλεγμένα και ανακλητά όργανα που θα αποτελούνται από εκπροσώπους των μαζικών συνδικαλιστικών οργανώσεων της εργατικής τάξης, της εκλεγμένης κυβέρνησης και των ίδιων των υπαλλήλων αυτών των υπηρεσιών και οργανισμών.

• Ο μισθός των δημοσίων υπαλλήλων να είναι συνδεδεμένος με το μισθό του βιομηχανικού εργάτη.

10. Θα μας πολεμήσουν αδυσώπητα – Οι θυσίες είναι αναπόφευκτες. Ασπίδα η διεθνιστική πολιτική και η διεθνής εργατική αλληλεγγύη στον αγώνα για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης και του Κόσμου!

Η εφαρμογή αυτού του προγράμματος θα σημάνει την έναρξη ενός πολύπλευρου πολέμου από το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο. Στο πλαίσιο αυτού του αναπόφευκτου πολέμου, ένα ορισμένο διάστημα μεγάλων πληθωριστικών πιέσεων και ελλείψεων ορισμένων - ακόμα και βασικών - αγαθών διαβίωσης, αλλά και αγαθών προηγμένης τεχνολογίας είναι αναπόφευκτο, μέχρι την εξάπλωση του σοσιαλιστικού παραδείγματος σε περισσότερες αναπτυγμένες χώρες. Όμως σε αυτό το διάστημα, η σχεδιασμένη οικονομία και η έμπρακτη διεθνιστική αλληλεγγύη της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας εργατικής τάξης θα γίνουν «ασπίδα» ώστε κανένας εργαζόμενος να μην πεινάσει, να μην κρυώσει, να μην μείνει άστεγος και να μπορεί να απολαμβάνει τα βασικά αγαθά της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και ότι άλλο συνιστά ένα μίνιμουμ, αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης.

Το τίμημα των δυσκολιών της περιόδου αυτής θα είναι πολύ μικρό μπροστά στο επίτευγμα της θεμελίωσης μιας κοινωνικοποιημένης, δημοκρατικά σχεδιασμένης οικονομίας και μιας νέας κοινωνίας, όπου οι σημερινοί εκμεταλλευτές και όλα τα παρασιτικά και αυταρχικά εξαρτήματα της κυριαρχίας τους θα έχουν εξαλειφθεί, με ένα πρώτο αποφασιστικό και πραγματικό βήμα προς την πρόοδο και την ευημερία να έχει ήδη πραγματοποιηθεί.

Η τρόικα και το κεφάλαιο έχουν μεγάλη δύναμη, αλλά η ευρωπαϊκή και παγκόσμια εργατική τάξη είναι ακόμα πιο ισχυρή. Στο πρόσωπό της η αριστερή κυβέρνηση θα βρει τον πιο πιστό και αποτελεσματικό της σύμμαχο. Η βέβαιη απόπειρα επιβολής νομισματικής και γενικότερα οικονομικής ασφυξίας θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με την έναρξη μιας μεγάλης διεθνούς εκστρατείας αλληλεγγύης για τη σοσιαλιστική Ελλάδα, στο πλαίσιο της οποίας το διεθνές εργατικό κίνημα θα πιέσει τις αστικές κυβερνήσεις να σταματήσουν τα οικονομικά, στρατιωτικά και διπλωματικά αντίποινα και θα συγκεντρώσει χρήματα και αναγκαία είδη για την επιβίωση του ελληνικού εργαζόμενου λαού στον οικονομικό πόλεμο που θα υποστεί. Ταυτόχρονα, η ελληνική αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει να παράσχει κάθε υλική ή άλλη στήριξη στα κόμματα και τα κινήματα που παλεύουν στην Ευρώπη και τον κόσμο για την ανατροπή του καπιταλισμού και τη νίκη του σοσιαλισμού.

Η αριστερή / εργατική κυβέρνηση πρέπει να πολιτευθεί στο διεθνές πεδίο ριζικά διαφορετικά από τις ως σήμερα συντηρητικές, αστικές ελληνικές κυβερνήσεις. Η αρχή της νέας «εξωτερικής» πολιτικής της χώρας πρέπει να είναι η αντίληψη ότι ο πιο πιστός σύμμαχος της σοσιαλιστικής Ελλάδας είναι οι ίδιοι εργαζόμενοι παγκόσμια, ανεξάρτητα από χώρα και φυλή.

Θεμέλιος λίθος στην πολιτική της κυβέρνησης πρέπει να είναι η δραστήρια επιδίωξη να επεκταθεί το επαναστατικό σοσιαλιστικό παράδειγμα της Ελλάδας και να κερδίσει έδαφος μέσα από την πάλη των εργαζόμενων στα Βαλκάνια, την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο. Η κυβέρνηση πρέπει να λάβει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες που θα στέλνουν ένα επαναστατικό μήνυμα διεθνιστικού αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και αντίστασης στον ιμπεριαλισμό.

Τα άμεσα μέτρα και οι άμεσες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης για μια τέτοια διεθνιστική πολιτική πρέπει να είναι τα ακόλουθα:

α) Αποχώρηση από το ΝΑΤΟ και εκδίωξη των αμερικάνικων βάσεων από τη χώρα. Το ΝΑΤΟ δεν είναι απλά ένας στρατιωτικός μηχανισμός. Είναι η στρατιωτική έκφραση του καπιταλισμού της εποχής των μονοπωλίων, δηλαδή του ιμπεριαλισμού. Είναι ένα σύμπλεγμα διοικητικών και πολιτικών θεσμών, που δεμένοι με χιλιάδες νήματα με τους ντόπιους μηχανισμούς της αστικής τάξης, σκοπό έχουν τη συντριβή του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς και την υπεράσπιση του καπιταλισμού. Η έξοδος από το ΝΑΤΟ δεν είναι μόνο ζήτημα αρχής. Είναι ζήτημα που έχει να κάνει με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζόμενων και της επαναστατικής της πορείας. Παραμονή στο ΝΑΤΟ σημαίνει παροχή χρόνου και χώρου από την κυβέρνηση για την προετοιμασία αντεπαναστατικών, υπονομευτικών ενεργειών και πραξικοπημάτων εναντίον της.

β) Η εφαρμογή του προγράμματος ανατροπής του καπιταλισμού συνεπάγεται αυτονόητα τη σύγκρουση με την καπιταλιστική ΕΕ και τους θεσμούς της και αναπόφευκτα, την έξοδο από αυτή. Η αστική κλίκα που διοικεί την ΕΕ σύμφωνα με τα συμφέροντα των μεγάλων τραπεζών και των ευρωπαϊκών πολυεθνικών δεν μπορεί να ανεχθεί έστω και την υπόνοια εφαρμογής ενός σχεδίου εγκαθίδρυσης κοινωνικοποιημένης, σχεδιασμένης οικονομίας στην Ελλάδα. Από τη φύση της η εφαρμογή ενός τέτοιου προγράμματος έρχεται σε σύγκρουση με το οικοδόμημα της ΕΕ, που είναι φτιαγμένο σύμφωνα με τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού μεγάλου κεφαλαίου. Βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με το πνεύμα και το γράμμα των ιδρυτικών πράξεων, των Συνθηκών, των κανόνων και των επίσημων συμφωνιών της ΕΕ που προασπίζουν τον καπιταλισμό και την «ελεύθερη αγορά».

Σε κάθε της βήμα η αριστερή κυβέρνηση πρέπει να βροντοφωνάζει στους λαούς ότι στόχος της δεν είναι η αντιδραστική εθνική απομόνωση. Η «οικοδόμηση του σοσιαλισμού μόνο μέσα στα όρια της Ελλάδας» είναι μια αντιδραστική ουτοπία. Ο σοσιαλισμός είναι ένα σύστημα κοινωνικής και οικονομικής αρμονίας και ευημερίας. Σε συνθήκες πλήρους κυριαρχίας της παγκόσμιας αγοράς, όπου έχει δημιουργηθεί αντικειμενικά ένας ανεπτυγμένος διεθνής καταμερισμός εργασίας, ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να οικοδομηθεί επαρκώς με τις παραγωγικές δυνάμεις μιας μόνης χώρας. Για τη στέρεη και πλήρη οικοδόμησή του σοσιαλισμού απαιτείται η συνένωση των παραγωγικών δυνάμεων πολλών μαζί αναπτυγμένων χωρών.

Αυτό που αποδεικνύει η παρούσα βαθιά κρίση στην Ευρωζώνη, είναι ότι ο καπιταλισμός εξαιτίας των αντιφάσεων και των τρομερών ανταγωνισμών που αναπτύσσονται στους κόλπους του, είναι οργανικά ανίκανος να φέρει σε πέρας την ιστορικά προοδευτική διαδικασία ενοποίησης της ευρωπαϊκής ηπείρου. Η μόνη δύναμη που μπορεί να επιτελέσει αυτό το καθήκον είναι η ευρωπαϊκή εργατική τάξη, κάτω από τη σημαία του σοσιαλισμού.

Η αριστερή/εργατική κυβέρνηση θα πρέπει υπομονετικά και δραστήρια να υπερασπίσει και να προωθήσει την υπόθεση της Ευρώπης των εργαζόμενων και του σοσιαλισμού! Μιας αδελφωμένης Ευρώπης, που πρέπει να θεσμοθετήσει νέες Συνθήκες, ικανές να εγγυώνται όχι απλά μια ένωση διακίνησης εμπορευμάτων και ένα κοινό νόμισμα, αλλά έναν κοινό σχεδιασμό των παραγωγικών δυνάμεων για το αμοιβαίο όφελος των ευρωπαϊκών λαών. Να παλέψει και να εργαστεί διεθνώς για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης!

Η αριστερή/εργατική κυβέρνηση πρέπει να διοργανώσει διεθνή συνέδρια για το συντονισμό του κοινού αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό στα Βαλκάνια και την Ευρώπη και να λάβει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες για την ίδρυση από τις μαζικές εργατικές οργανώσεις και κόμματα ολόκληρου του κόσμου, μιας νέας μαζικής προλεταριακής Διεθνούς.

Το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (Ε.Κ.Κ.) και η εφημερίδα "Σύντροφος" αγωνίζονται:
  • ενάντια στον φασισμό, τον ρατσισμό, τον φυλετισμό, τον εθνικισμό, το διαχωρισμό, τις διακρίσεις, την ομοφοβία, την ξενοφοβία.
  • ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, τον κεϋνσιανισμό, τον καπιταλισμό εν γένει και τις διάφορες εκδοχές του και στα σοσιαλίζοντα περιτυλίγματα του.
  • ενάντια στον πατριδοκάπηλο ψευτοπατριωτισμό, τον εθνοκεντρισμό, την προγονοπληξία, τον τοπικισμό, τον σοβινισμό.
Για μια κοινωνία, πλουραλιστική, πολυπολιτισμική, ισότιμη, δίκαια, αλληλέγγυα, διεθνιστική.

Για την αυτοοργανωμένη κοινωνία της δικτατορίας του προλεταριάτου, της άμεσης συμμετοχικής δημοκρατίας, του κομμουνισμού.

Α. Ιδεολογικές και Προγραμματικές αρχές

1. Το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (Ε.Κ.Κ.) έχει σαν στρατηγικό στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας που αποτελεί το πρώτο και απαραίτητο βήμα για μια πλήρως ελεύθερη και αταξική κοινωνία, τον κομουνισμό. Για την επίτευξη αυτού του στόχου της στηρίζεται στον Επαναστατικό Κομμουνισμό σαν μέθοδο και εργαλείο ανάλυσης.

2. Ο Επαναστατικός Κομμουνισμός δεν είναι οικονομική θεωρία, που αποκαλύπτει τα προβλήματα που γεννά το καπιταλιστικό σύστημα, ούτε φιλοσοφική προσέγγιση, που ζητά από ηθική σκοπιά περισσότερη δικαιοσύνη και ισότητα. Ο Επαναστατικός Κομμουνισμός είναι μια βαθιά επαναστατική θεωρία, μια μέθοδος ανάλυσης που εξηγεί την χρεοκοπία του καπιταλισμού, τα αδιέξοδα στα οποία οδηγά την οικονομία και την κοινωνία, την αναπόφευκτη ανάπτυξη της ταξικής πάλης και μας εξοπλίζει για την τελική ανατροπή του καπιταλισμού.

3. Η βασική κοινωνική δύναμη για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού είναι η εργατική τάξη, με την ευρύτερη έννοια των μισθωτών. Σ’ αυτή την πάλη, σε χώρες μέσης ανάπτυξης, όπως η Ελλάδα και πολύ περισσότερο στις υποανάπτυκτες, η εργατική τάξη θα έχει συμμάχους της και τα φτωχά μικροαστικά στοιχεία των πόλεων (αυτό ισχύει και για τις ανεπτυγμένες χώρες) καθώς και τους αγρότες. Όμως αυτό δεν αναιρεί τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης στη πάλη για τον σοσιαλισμό.

4. Ο σοσιαλισμός έχει σαν απαραίτητη προϋπόθεση την ύπαρξη πλήρους δημοκρατίας και ελευθερίας μέσα στις γραμμές της εργατικής τάξης. Το σταλινικό καθεστώς που επικράτησε στη Σοβιετική Ένωση είναι όχι μόνο έξω από τις αρχές μας, αλλά είναι απόλυτα εχθρικό προς την εργατική-σοσιαλιστική επανάσταση.

5. Η έννοια του σοσιαλισμού είναι ταυτισμένη, από τη μια, με την εξάλειψη της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και την κοινωνικοποίηση και τον σχεδιασμό της οικονομίας για τις ανάγκες του συνόλου και, από την άλλη, με τον κοινωνικό έλεγχο-διαχείριση και διαφάνεια, δηλαδή την εργατική δημοκρατία.

6. Η προλεταριακή δημοκρατία είναι ταυτισμένη με τα εργατικά συμβούλια, τα οποία ασκούν πραγματική εξουσία, στα οποία υπάρχει εξαιρετικά αναπτυγμένη η δημοκρατία, η ελευθερία έκφρασης και το δικαίωμα της διαφωνίας, στα οποία όλοι οι αντιπρόσωποι σε όλα τα επίπεδα είναι άμεσα ανακλητοί και στα οποία υπάρχει πολυκομματισμός.

7. Με τον όρο «δικτατορία του προλεταριάτου» εννοούμε τη προλεταριακή ή εργατική δημοκρατία και περιγράφει το καθεστώς της εξουσίας της εργατικής τάξης στις συνθήκες του σοσιαλισμού.

8. Ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε από τους κλασσικούς σε μια εποχή στην οποία η εργατική τάξη αποτελούσε μια μικρή μειοψηφία στον πληθυσμό, για να εξηγήσουν πως θα αφαιρούνταν η εξουσία και το δικαίωμα της εκμετάλλευσης από την τάξη των κεφαλαιοκρατών και συνοδευόταν από την εξήγηση πως στο εσωτερικό της εργατικής τάξης θα υπήρχε πλέρια δημοκρατία και ελευθερία. Κάτι τέτοιο δεν υπήρχε στα σταλινικά καθεστώτα. Ο σταλινισμός αποτελούσε τη δικτατορία των προνομιούχων γραφειοκρατών (υψηλόβαθμων στελεχών του κόμματος και του κρατικού μηχανισμού) σε βάρος της εργατικής τάξης, επομένως όχι μόνο δεν είχε καμία σχέση με τη δικτατορία του προλεταριάτου αλλά αποτελούσε άρνησή της.

9. Σήμερα, με την εργατική τάξη να αποτελεί την πλειοψηφία του πληθυσμού όχι μόνο στις ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες αλλά και στις χώρες μέσης ανάπτυξης, ο όρος «δικτατορία του προλεταριάτου» δεν έχει νόημα. Επιπλέον μπορεί να δημιουργήσει σοβαρές παρανοήσεις για το τι ακριβώς εννοούμε, καθώς η αστική τάξη θα αντιπαραθέτει σ’ αυτό την υπεράσπιση της «δημοκρατίας».

10. Αυτό καθόλου δεν αναιρεί την ορθότητα και επικαιρότητα της αναγκαιότητας της διάλυσης των μηχανισμών καταστολής του αστικού κράτους, (και του ίδιου του αστικού κράτους) όπως ανάλυσαν οι Μαρξ και Ένγκελς και ανάπτυξε ο Λένιν στο κλασσικό έργο του «Κράτος κι Επανάσταση» που αποτελεί ένα από τους πυλώνες της ανάλυσης και της στρατηγικής των μαρξιστών. Κι αυτό όμως το έργο, στη σημερινή εποχή, γίνεται πολύ πιο εύκολο, λόγω της τεράστιας συγκριτικά δύναμης της εργατικής τάξης σε σχέση με περασμένες ιστορικές εποχές Ο βαθμός στον οποίο μπορεί να αναπτυχθεί η εργατική δημοκρατία στο σοσιαλισμό έχει να κάνει, πρώτα και κύρια, με τις αντικειμενικές συνθήκες που επικρατούν, με το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Στη συνέχεια έχει να κάνει με τη δυνατότητα επέκτασης της επανάστασης σε διεθνές επίπεδο.

11. Σε μια χώρα με αναπτυγμένη οικονομία και βιομηχανία και κατ’ επέκταση με μια μεγάλη αριθμητικά, καλλιεργημένη και με ψηλό μορφωτικό επίπεδο εργατική τάξη, σε σχέση με τις «αναπτυσσόμενες» χώρες, η εργατική δημοκρατία θα μπορεί να αποτελεί μια φυσιολογική και απλή καθημερινή λειτουργία. Σε χώρες οικονομικά καθυστερημένες θα υπάρξουν αναπόφευκτα δυσκολίες.

12. Ο σταλινισμός στην ΕΣΣΔ ήταν αποτέλεσμα κατ’ αρχήν της οικονομικής καθυστέρησης της χώρας και στη συνέχεια του γεγονότος ότι η εργατική επανάσταση δεν κατόρθωσε να νικήσει στις αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, την περίοδο 1918-23. Οι Μπολσεβίκοι και ιδιαίτερα ο Λένιν και ο Τρότσκι, που ήταν οι βασικές ηγετικές φυσιογνωμίες, έβλεπαν από την πρώτη στιγμή την ρώσικη επανάσταση σαν την απαρχή της πανευρωπαϊκής επανάστασης, θεωρώντας πως χωρίς τη βοήθεια της εργατικής τάξης των βιομηχανικών χωρών της Ευρώπης, η επιβίωση της επανάστασης και ο σοσιαλισμός θα ήταν αδύνατο να επιτευχθούν στη Ρωσία.

13. Το βάρβαρο μονοκομματικό καθεστώς του σταλινισμού, η προσωπολατρία, η δικτατορία του Γενικού Γραμματέα και της Κεντρικής Επιτροπής μέσα στο ίδιο το κόμμα, δεν είχαν καμιά σχέση με τον μαρξισμό και με τον Επαναστατικό Κομμουνισμό.

14. Η σταλινική γραφειοκρατία δεν αναπτύχθηκε με ένα «φυσιολογικό» τρόπο μέσα στο κόμμα και την κοινωνία. Δεν ήταν η φυσική προέκταση-εξέλιξη  του Λενινισμού, όπως υποστηρίζουν οι αστοί αναλυτές και οι απολογητές του σταλινισμού. Πέρασε μέσα από ένα εσωτερικό εμφύλιο πόλεμο μέσα στο ίδιο το Μπολσεβίκικο κόμμα και εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές έχασαν τη ζωή τους στη μάχη ενάντια στο σταλινισμό.

15. Ο πιο επιφανής πολέμιος του σταλινισμού ήταν ο Λέων Τρότσκι, ο οποίος στάθηκε μέχρι το τέλος πιστός στις ιδέες της εργατικής-προλεταριακής δημοκρατίας, που ήταν το πρόγραμμα αλλά και η πράξη της πρώτης περιόδου της Οκτωβριανής Επανάστασης, μέχρι  το ξεκίνημα του εμφυλίου πολέμου από τα μέσα του 1918 και μετά, οπότε και η δημοκρατία άρχισε να περιστέλλεται (Σοβιέτ της Κρονστάνδης).

16. Η έννοια της επανάστασης δεν έχει καμιά σχέση με τη δράση μικρών ένοπλων ομάδων, αλλά αφορά τις μεγάλες μάζες της κοινωνίας. Δεν έχει καμία σχέση επίσης με τη «λατρεία» της βίας και της αιματοχυσίας. Από την άλλη ο μαρξισμός αναγνωρίζει πως οι βίαιες συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες σε περιόδους κοινωνικής επανάστασης, ο βαθμός τους όμως εξαρτάται πάντα από τις συγκεκριμένες συνθήκες και παράγοντες. Γι’ αυτό και απορρίπτουμε τις θεωρίες περί «ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό» που υποτίμησαν και υποτιμούν αυτό το γεγονός, δοκιμάστηκαν σε μια προηγούμενη ιστορική περίοδο (Χιλή), οδήγησαν επαναστάσεις σε ήττα και παρ’ όλα αυτά επιστρέφουν σήμερα έστω και με διαφορετικό τρόπο.

17. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η ίδια η επανάσταση του Οκτώβρη του ’17 και η κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους ήταν ουσιαστικά αναίμακτη. Και πως ανάμεσα στον Οκτώβρη του ‘17 και το ξεκίνημα του εμφύλιου πολέμου το καλοκαίρι του 18 οι Μπολσεβίκοι δεν εκτελέσανε περισσότερους από 20 στελέχη της αντίδρασης. Η αιματοχυσία ξεκίνησε όταν οι στρατηγοί του τσάρου ξεκίνησαν τον εμφύλιο πόλεμο με την υποστήριξη των ιμπεριαλιστών.

18. Η εργατική τάξη πρέπει να είναι προετοιμασμένη για την περίπτωση να αντιμετωπίσει τη μαζική βία της αστικής τάξης αλλά η επιδίωξή της θα είναι πάντα να πετύχει τους σκοπούς της με τον πιο ειρηνικό τρόπο που είναι δυνατό. Η έκταση της βίας εξαρτάται επομένως από το πόσο μεγάλη θα είναι η δύναμη της εργατικής τάξης, πόσο γρήγορη και αποφασιστική θα είναι η δράση της, και πόσο γρήγορα θα πάρει διεθνείς διαστάσεις η επανάστασή της. Μιλώντας το 1938 ο Τρότσκι εξήγησε πως ενώ ο εμφύλιος πόλεμος στη Ρωσία ήταν αναπόφευκτος, αν η ρώσικη επανάσταση δεν εκφυλιζόταν αλλά επεκτεινόταν σε μια από τις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, οι επαναστάσεις που θ’ ακολουθούσαν από ‘κει και πέρα θα ήταν κατά τη γνώμη του ειρηνικές (καθώς οι αστικές τάξεις δεν θα είχαν τη δυνατότητα να επαναλάβουν τον εμφύλιο όπως στη Ρωσία).

19. Την επανάσταση δεν την κάνουν οι επαναστάτες κομμουνιστές, αλλά η επανάσταση γεννιέται μέσα από τις κοινωνικές εκρήξεις που προκαλούν τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος. Οι επαναστάτες κομμουνιστές προετοιμάζονται για την επανάσταση, γιατί χωρίς ένα επαναστατικό πολιτικό φορέα, οργανικά δεμένο και μπροστά στους αγώνες του μαζικού κινήματος, η επανάσταση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.

20. Η επανάσταση σαν κοινωνικό φαινόμενο είναι αναπόφευκτη και αυτό το αποδεικνύουν άπειρα παραδείγματα σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Η νίκη της όμως δεν είναι αναπόφευκτη, γιατί χωρίς την ύπαρξη ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος είναι αναπόφευκτη η νίκη της αντεπανάστασης. Το χτίσιμο του επαναστατικού κόμματος είναι άρρηκτα δεμένο με την κατάχτηση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης. Το επαναστατικό κόμμα αντανακλά και εκφράζει τη συλλογική εμπειρία της εργατικής τάξης και της ταξικής πάλης, επεξεργάζεται νέα ζητήματα μέσα από μια οργανική σχέση και διάλογο με τις εργατικές μάζες, βοηθά στο συντονισμό και την οργάνωση των επιμέρους αγώνων και οργανώνει τις δράσεις που οδηγούν στην ανατροπή του καπιταλισμού όταν έχει κατακτήσει την υποστήριξη της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης.

21. Το έργο της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης μπορεί να το φέρει σε πέρας μόνο η ίδια. Ο μαρξισμός δεν περιμένει ούτε μεσσίες, ούτε συμφωνεί με μικρούς συνωμοτικούς κύκλους, και τις μεθόδους της ατομικής τρομοκρατίας. Γι’ αυτές πιστεύει, αντίθετα, πως τελικά λειτουργούν υπέρ της άρχουσας τάξης, διευκολύνοντάς την να νομιμοποιήσει στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων την ενίσχυση των μηχανισμών κρατικής καταστολής.

22. Η σημασία της Ρώσικης Επανάστασης παραμένει εξαιρετική, παρά τον εκφυλισμό της και την τελική κατάρρευση της.

23. Κατ’ αρχήν αποδεικνύει πως ο μαρξισμός, η θεωρία της ταξικής πάλης και της κατάληψης της εξουσίας από την εργατική τάξη, έχει δοκιμαστεί ιστορικά κι έχει αποδείξει πως ισχύει. Από κει και πέρα αυτό που χρειάζεται είναι από τη μια να ερμηνευτεί το φαινόμενο του σταλινικού εκφυλισμού της και από την άλλη το γιατί η επανάσταση δεν επεκτάθηκε σε άλλες χώρες. Τα γραπτά του Λέοντα Τρότσκι αποτελούν την πιο πολύτιμη συμβολή στην κατανόηση αυτών των αιτιών.

24. Από τη στιγμή που ο σταλινισμός μπόρεσε να επικρατήσει στη Ρωσία, άρχισε να μετατρέπεται σε φρένο για την επέκταση της διεθνούς επανάστασης κι αυτό απόκτησε κάποια στιγμή θεωρητικό μανδύα με την «θεωρία των σταδίων». Εκατοντάδες επαναστάσεις και εξεγέρσεις στη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα χάθηκαν /ηττήθηκαν, γιατί η σταλινική γραφειοκρατία δεν τους επέτρεπε να νικήσουν.

25. Με άλλα λόγια ο λόγος για τον οποίο μετά το 1917 δεν επεκτάθηκε η σοσιαλιστική επανάσταση εκτός της Σοβιετικής Ένωσης δεν είναι γιατί η ρωσική επανάσταση αποτελούσε μια εξαίρεση ή ένα «λάθος της ιστορίας» αλλά γιατί η γραφειοκρατία που ανάλαβε την εξουσία μετά τη νίκη της σταλινικής αντεπανάστασης στις γραμμές του Κομουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ) δεν της επέτρεπε να επεκταθεί.

26. Η ανατροπή του καπιταλισμού σε μια σειρά χώρες μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, δεν είχε τα χαρακτηριστικά εργατικών σοσιαλιστικών επαναστάσεων που να απειλούν το σταλινικό καθεστώς στη Σοβιετική Ένωση. Στην Ανατολική Ευρώπη τα καθεστώτα αυτά δημιουργήθηκαν με τη δύναμη των όπλων του Σοβιετικού στρατού – κατ’ επέκταση καθ’ εικόνα και ομοίωση του μοντέλου της ΕΣΣΔ. Όταν τα εργατικά κινήματα σε τέτοιες χώρες, επαναστάτησαν, όπως στην Ανατολική Γερμανία το 1953, στην Ουγγαρία το 1956 στην Τσεχοσλοβακία το 1968, και στην Πολωνία επανειλημμένα, ο σοβιετικός στρατός, ή η απειλή του, χρησιμοποιήθηκε για να τα καταπνίξει.

27. Από την άλλη επαναστάσεις που έλαβαν χώρα σε υποανάπτυκτες χώρες, συχνά σε συνδυασμό με την πάλη για την αποδέσμευση από την αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό, στις δεκαετίες μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο (Κίνα, Κούβα, Βιετνάμ, Αγκόλα, Μοζαμβίκη, Ινδοκίνα, χώρες της Μέσης Ανατολής, κλπ) δεν ήταν σε θέση να απειλήσουν το σοβιετικό καθεστώς κατ’ αρχήν γιατί δεν είχαν τα μέσα για να προχωρήσουν προς το σοσιαλισμό όντας υποανάπτυκτες οικονομίες και κατά δεύτερον γιατί δεν είχαν επικεφαλής επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα που να ανήκουν σε μια αντίστοιχη προλεταριακή διεθνή. Τα αντάρτικα κινήματα δεν είναι σε θέση να κτίσουν το σοσιαλισμό, πολύ περισσότερο στρατιωτικά πραξικοπήματα (όπως στη Μέση Ανατολή – Συρία, Αιθιοπία, κλπ). Σ’ αυτές όλες τις περιπτώσεις οι χώρες αυτές ήταν υποχρεωμένες να χτίσουν συστήματα στο πρότυπο του σοβιετικού σταλινικού μοντέλου, απόλυτα εξαρτημένων απ’ αυτό, κι εξίσου βάρβαρων αν όχι περισσότερο.

28. Η πρόβλεψη του Τρότσκι ότι αν το σταλινικό καθεστώς δεν ανατρεπόταν από την επανάσταση των σοβιετικών μαζών («πολιτική επανάσταση») οι οποίες να πάρουν την εξουσία και να χτίσουν το σοσιαλισμό, τότε η σταλινική γραφειοκρατία θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για την ιστορική παλινδρόμηση πίσω στον καπιταλισμό και πως οι πρώτοι καπιταλιστές θα ήταν οι ίδιοι οι γραφειοκράτες των ΚΚ, επιβεβαιώθηκε με εκπληκτικό τρόπο από τα γεγονότα του 1989-90 στη Σοβιετική Ένωση και τις ανατολικές χώρες. Πρόκειται για μια από τις πιο μεγαλοφυείς ιστορικές προβλέψεις, αποτελεί δικαίωση της κριτικής του Τρότσκι απέναντι στον σταλινισμό και απόδειξη της ανωτερότητας του μαρξισμού σαν εργαλείο ανάλυσης, αφού κανένα άλλο πολιτικό ρεύμα δεν μπόρεσε να προβλέψει κάτι τέτοιο.

29. Η κρίση του σοβιετικού μοντέλου δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την εμφάνιση στις δεκαετίες του ’60 και ’70 του ευρωκομουνισμού και του μαοϊσμού σαν μαζικά φαινόμενα. Σήμερα αυτά τα ρεύματα έχουν αποσυντεθεί ή περιθωριοποιηθεί εντελώς. Τα μαζικά ευρωκομμουνιστικά κόμματα, σε Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, έχουν σοσιαλδημοκρατικοποιηθεί πλήρως.

30. Ο ευρωκομουνισμός αντέδρασε στο σταλινισμό, αλλά οδηγήθηκε στην απάρνηση της επανάστασης, θεωρώντας πως ο σταλινισμός ήταν η φυσική εξέλιξη της επανάστασης και του Λενινισμού. Έτσι κατάληξε σε μια ιδιαίτερη μορφή του ρεφορμισμού. Όσον αφορά τη Σοσιαλδημοκρατία και τα κόμματα που την εκφράζουν, μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ οδηγήθηκαν με ταχύτατους ρυθμούς στην αστικοποίηση, έχουν εγκαταλείψει πλήρως οποιαδήποτε ψήγματα φιλοεργατικών πολιτικών του παρελθόντος και πέρασαν ολοκληρωτικά στο αντίπαλο στρατόπεδο, της αστικής τάξης.

31. Ο μαοϊσμός έγινε ελκυστικός (απέναντι στο σοβιετικό καθεστώς) διεθνώς, μέσα από τα συνθήματα της «πολιτιστικής επανάστασης» του Μάο. Όμως οι υποστηριχτές του δεν βλέπανε πως η ουσία του Μαοϊσμού ήτανε η μονοκομματική δικτατορία, η δικτατορία της ηγεσίας μέσα στο κόμμα και η προσωπολατρία. Ο Μαοϊσμός είναι ο Σταλινισμός με άλλο ένδυμα και είναι το ίδιο με το καθεστώς των επιγόνων του Στάλιν στη Σοβιετική Ένωση. Το γεγονός ότι οι επίγονοι του Μάο οδηγούν την Κίνα στον καπιταλισμό,  (όπως έκαναν και οι επίγονοι του Στάλιν, απλά μέσα από διαφορετικά μονοπάτια) δείχνει πως αυτή η εξέλιξη πηγάζει μέσα από τα οργανικά χαρακτηριστικά της μονοκομματικής δικτατορίας και της προνομιούχας γραφειοκρατικής τάξης. Αποδείχνει πως δεν είναι καθόλου τυχαία.

32. Η εμφάνιση αντάρτικων κινημάτων με μαζική ή σημαντική υποστήριξη από τον πληθυσμό είναι συχνά αναπόφευκτη σε χώρες του τρίτου κόσμου, αντιμέτωπες με εθνική/αποικιακή καταπίεση και δικτατορικά καθεστώτα. Το αντάρτικο ήταν μαζικό φαινόμενο στις δεκαετίες μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά τις νίκες στην Κίνα και την Κούβα. Σήμερα όχι τόσο, όμως σε μερικά τμήματα του πλανήτη, π.χ. Μέση Ανατολή, παραμένει βασική μορφή πάλης λόγω της εθνικής καταπίεσης από τη μια (Παλαιστίνη, Ιράκ, Αφγανιστάν) και της περιορισμένης βιομηχανικής ανάπτυξης από την άλλη.

33. Οι επαναστάτες κομμουνιστές δίνουν σε τέτοια αντάρτικα κινήματα «κριτική υποστήριξη». Ακόμα  κι όταν τα αντάρτικα έχουν σαφείς αριστερούς προσανατολισμούς και διακηρύσσουν την πάλη τους για τον «σοσιαλισμό», οι μαρξιστές εξηγούν πως είναι αδύνατο η κατάληψη της εξουσίας από τους αντάρτες να φέρει από μόνη της τον σοσιαλισμό. Είναι αδύνατο για αντάρτικα κινήματα να μπορέσουν να προχωρήσουν σε καθεστώτα εργατικής δημοκρατίας, γιατί αυτό είναι έξω και από την ταξική τους σύνθεση (οι αντάρτες προέρχονται μαζικά από αγροτικά στρώματα ενώ η εργατική δημοκρατία και ο σοσιαλισμός απαιτούν τη μαζική συμμετοχή της εργατικής τάξης) αλλά και έξω από τις παραδόσεις με τις οποίες λειτουργούν (στρατιωτική πειθαρχία, κι όχι συλλογική δημοκρατία και αποφάσεις).

34. Όταν μάλιστα τα αντάρτικα κινήματα έχουν έντονα εθνικιστικά και θρησκευτικά στοιχεία, η κριτική των επαναστατών κομμουνιστών προς τις ηγεσίες του αντάρτικου γίνεται ακόμα πιο αυστηρή, την ίδια στιγμή που η στήριξη του αγώνα του αντίστοιχου λαού είναι ολόψυχη.

35. Παρά την ασυμβίβαστη κριτική των μαρξιστών προς τα σταλινικά καθεστώτα, η καπιταλιστική παλινόρθωση αντιπροσώπευε μια σοβαρή ήττα για το εργατικό κίνημα, το αντιαποικιακό κίνημα και την αριστερά διεθνώς. Η συνείδηση οπισθοχώρησε, οι ιδέες του σοσιαλισμού, της ταξικής πάλης κλπ δέχτηκαν πλήγμα, η αστική τάξη και οι ιμπεριαλιστές μπήκαν σε μια μεγάλη ιδεολογική και υλική αντεπίθεση παίρνοντας πίσω σημαντικές εργατικές κατακτήσεις προηγούμενων δεκαετιών. Τα παραδοσιακά κόμματα της αριστεράς μπήκαν σε κρίση ενώ τα κόμματα της Σοσιαλδημοκρατίας ακολούθησαν το δρόμο της αστικοποίησης.

36. Η ήττα αυτή και η οπισθοχώρηση της συνείδησης δεν ήταν δυνατό να κρατήσουν για πολύ. Μετά από τη σύγχυση και την οπισθοχώρηση του πρώτου μισού της δεκαετίας του ’90, το κίνημα άρχισε σιγά-σιγά να μπαίνει στην αντεπίθεση με πιο σημαντική καμπή τα γεγονότα στο Σιάτλ, τον Νοέμβρη του ’99, που έδωσαν στο νεογέννητο κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση μια τεράστια ώθηση, βγάζοντας το στο προσκήνιο των εξελίξεων. Η εμφάνιση του κινήματος ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση αποτέλεσε τα πρώτα βήματα της αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος διεθνώς στη νέα εποχή.

37.  Όσο τα πρώτα βήματα της αντεπίθεσης του κινήματος ήταν δύσκολα, λόγω της διάλυσης, χρεοκοπίας ή του ξεπουλήματος της παλιάς αριστεράς, τόσο οι διαδικασίες αναζήτησης μίας νέας εναλλακτικής διεξόδου προς τα αριστερά επιταχύνεται λόγω αυτής της χρεοκοπίας. Η είσοδος στον 21ο αιώνα και η αναζήτηση μίας άλλης αριστεράς, σε τελευταία ανάλυση επαναστατικής, έχει το μεγάλο πλεονέκτημα ότι ο ρεφορμισμός και ο σταλινισμός, που κυριαρχούσαν στις δεκαετίες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι σήμερα εκτεθειμένοι, και χρεοκοπημένοι σε βαθμό που δεν έχει υπάρξει ξανά ιστορικά.

38. Η κατάρρευση και χρεοκοπία των παραδοσιακών κομμάτων της αριστεράς, που λειτουργούσε σαν παράγοντας επιβράδυνσης της ταξικής συνείδησης στις αρχές της δεκαετίας του ’90, μετατρέπεται σε παράγοντα επιτάχυνσης των διαδικασιών αναζήτησης στην εποχή που άνοιξε μετά το Σιάτλ.

39. Παρά το πλεονέκτημα αυτό τα μαζικά στρώματα θα βγάλουν επαναστατικά συμπεράσματα μέσα από ένα σύνθετο δρόμο διαδοχικών προσεγγίσεων και όχι γραμμικά και αυτόματα. Η συνείδηση πάντα έπεται της αντικειμενικής πραγματικότητας. Ρόλος των μαρξιστών είναι να χτίζουν της δυνάμεις τους και να παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις στη συνείδηση των μαζών με στόχο να τις βοηθήσουν να βγάλουν συμπεράσματα και άρα να επηρεάσουν τελικά τις ίδιες τις αντικειμενικές εξελίξεις.

40. Tο κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση είναι στην πρώτη του περίοδο έντονα νεολαιίστικο και μικροαστικό, ιδιαίτερα στο ηγετικό του επίπεδο. Αυτό δεν μειώνει τη σημασία του. Συχνά στην ιστορία, πριν από την κίνηση του εργατικού-ταξικού κινήματος, έχουμε την κίνηση νεολαιίστικων στρωμάτων ή διανοουμένων. Ο Μάης του 1968 είναι ότι πιο χαρακτηριστικό. Από τα πρώτα του βήματα το κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση συνυπάρχει με τα κατακλυσμιαία γεγονότα στη Λατινική Αμερική, που μας επιτρέπουν να μιλάμε για μια  «ήπειρο σε επανάσταση», καθώς και με την άνοδο του ισλαμικού φανταμεταλισμού, την επίθεση στους δίδυμους πύργους, την ισλαμική τρομοκρατία και τη νέα επιθετικότητα του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Παράλληλα το εργατικό κίνημα και στον ανεπτυγμένο κόσμο δείχνει τα πρώτα δείγματα ανάκαμψης με μεγάλους αγώνες και γενικές απεργίες σε μια σειρά χώρες. Αυτά δείχνουν την αντιφατικότητα της εποχής στην οποία μπήκε η ανθρωπότητα με την είσοδο του 21ου αιώνα.

41. Χωρίς να υποτιμούν αυτή την αντιφατικότητα και αυτές τις δυσκολίες, οι επαναστάτες κομμουνιστές επενδύουν στα θετικά της νέας κατάστασης, στα γεγονότα που αποδεικνύουν πως ο καπιταλισμός είναι ένα χρεοκοπημένο σύστημα και πως η επανάσταση είναι ζωντανή, επίκαιρη και αναγκαία. Γι’ αυτό μπαίνουν στη μάχη για το χτίσιμο των μαζικών επαναστατικών κομμάτων της εργατικής τάξης, που είναι απαραίτητα για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

Β. Κανονισμοί λειτουργίας του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος

42. Ο ρόλος των επαναστατών κομμουνιστών είναι η μεταφορά στο εργατικό κίνημα των ιδεών του διεθνιστικού σοσιαλισμού και του επαναστατικού κομμουνισμού, το ρίζωμα τους στη συνείδηση του μαζικού κινήματος και το χτίσιμο στελεχών μέσα στο μαζικό κίνημα. Οι τρόποι που επιτελείται αυτό το έργο έχουν αναπτυχθεί σε άλλα κείμενα. Οι αρχές λειτουργίας ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος είναι επεξεργασμένες ώστε να υπηρετούν τον κεντρικό στρατηγικό στόχο.

43. Σκοπός είναι η δημιουργία ενός μαζικού επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος. Όποτε το όνομα του Κόμματος χρειαστεί να αλλάξει, αυτό γίνεται με απλή πλειοψηφία των μελών και αυτόματα ο νέος τίτλος του Κόμματος περνά στο καταστατικό της.

44. Το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (Ε.Κ.Κ.) σκέφτεται, δρα και λειτουργεί σαν μια ενιαία οργάνωση, στη βάση κοινού καταστατικού, στα πλαίσια του διεθνισμού που αποτελεί οργανικό στοιχείο του επαναστατικού κομμουνισμού από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του σαν ιδεολογικό ρεύμα.

45. Μέλος του Κόμματος είναι όποιος αποδέχεται το καταστατικό, δηλώνει υποστήριξη στις βασικές αρχές της οργάνωσης όπως περιγράφονται πιο πάνω και συμμετέχει στη ζωή του Κόμματος στη βάση κάποιων ελάχιστων προϋποθέσεων που καθορίζονται κατά περιόδους από το ίδιο το Κόμμα.

46. Ο πυρήνας και η οργάνωση βάσης (ή τομέας) είναι το κύτταρο του Κόμματος, μέσα από το οποίο περνούν, όλες οι βασικές λειτουργίες του Κόμματος. Ο πυρήνας και η οργάνωση βάσης είναι η μονάδα μάχης η οποία παρεμβαίνει στο κίνημα, στο χώρο ή την τοπική κοινωνία, μέσα από συλλογικές διαδικασίες, δημοκρατική συζήτηση και ενιαία δράση.

47. Για να ενισχύεται η συλλογικότητα, η ουσιαστική συμμετοχή όλων των μελών, το δέσιμο των μελών κλπ, το μέγεθος του πυρήνα είναι χρήσιμο να είναι μικρό. Δεν υπάρχουν απόλυτα όρια, αλλά μπορούμε να μιλάμε για πυρήνες βάσης από 3 μέλη και πάνω, κατανοώντας πως πάνω από 8 – 9 ενεργά μέλη ο πυρήνας αρχίζει να γίνεται δυσλειτουργικός. Όταν σε μια περιοχή συγκεντρωθούν περισσότεροι από 2 ή 3 πυρήνες, τότε η περιοχή χρειάζεται να συζητήσει τη δημιουργία γραφείου της περιοχής (ή γραφείου πόλης) για καλύτερο συντονισμό της δουλειάς.

48. Κάθε τομέας εκλέγει τον γραμματέα του, που παίζει το ρόλο του γενικού συντονιστή του τομέα και είναι ανά πάσα στιγμή ανακλητός. Μετά από κάποιο μέγεθος (5-6 μελών), ο τομέας προχωρά σε εκλογή γραφείου, 3μελές κατ’ αρχήν (υπεύθυνος οικονομικών και υπεύθυνος εφημερίδας) και με περισσότερα μέλη στη συνέχεια (ίσως 4, κατ’ εξαίρεση 5, όταν συμβαίνει ο πυρήνας να είναι ασυνήθιστα μεγάλος σε μέγεθος) για τον συντονισμό της δουλειάς.

49. Όλα τα μέλη του γραφείου του τομέα είναι υπόλογα στον τομέα και ανακλητά ανά πάσα στιγμή.

50. Υπάρχει δυνατότητα παρακολούθησης του τομέα από οποιοδήποτε άλλο σύντροφο/σα το επιθυμεί χωρίς αποφασιστικό ρόλο, εφόσον υπάρχει συγκεκριμένος πολιτικός λόγος και ο τομέας εγκρίνει την παρουσία και συμμετοχή του (κατά πλειοψηφία). Ο κάθε σύντροφος έχει δικαίωμα ψήφου σε ένα και μόνο τομέα ανεξάρτητα με το πόσους παρακολουθεί – σ’ αυτόν που θεωρείται μέλος και πληρώνει τη συνδρομή μέλους.

51. Το ανώτατο όργανο του Κόμματος είναι το Συνέδριο. Το συνέδριο παίρνει τις βασικές πολιτικές αποφάσεις που χρειάζεται η οργάνωση για τα επόμενα βήματα της και κάνει απολογισμό της προηγούμενης πορείας της. Το συνέδριο καλείται το αργότερο κάθε 3 χρόνια και εκλέγει την Κεντρική Επιτροπή (ΚΕ).

52. Η ΚΕ ορίζει πολιτικό υπεύθυνο για κάθε τομέα του Κόμματος. Σκοπός τους είναι να βοηθούν την ΚΕ στη συνολική της επαφή με του Κόμματος και να συμβάλλουν στον συντονισμό της δουλειάς του τομέα εξασφαλίζοντας την πολιτική συνοχή και τον ενιαίο χαρακτήρα του Κόμματος.

53. Η απερχόμενη ΚΕ καταθέτει στο Κόμμα πρόταση για την επόμενη ΚΕ. Η πρόταση κατατίθεται έγκαιρα στους τομείς ώστε να υπάρχει χρόνος και δυνατότητα για ουσιαστική ανταλλαγή απόψεων. Γίνεται προσπάθεια η ΚΕ να αντανακλά με ισορροπία όλους τους βασικούς/ σημαντικούς χώρους δράσης του Κόμματος, κι αυτό χρειάζεται να αντανακλάται σε κάθε σχετική πρόταση. Τροποποιήσεις ή συμπληρώσεις σ’ αυτή την πρόταση μπορούν να γίνουν μέσα από σχετικές αποφάσεις ενός ή περισσότερων Τομέων του Κόμματος. Σε μια τέτοια περίπτωση, γίνεται προσπάθεια συγκερασμού των διαφόρων προτάσεων. Αν κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό να επιτευχθεί, οι προτάσεις αυτές μπαίνουν σε ψηφοφορία στο Συνέδριο.

54. Η ΚΕ αποτελεί το συντονιστικό-καθοδηγητικό όργανο του Κόμματος ανάμεσα σε δύο συνέδρια. Η ΚΕ καθορίζει η ίδια την τακτικότητα των συνεδριάσεων της και θέτει τον απολογισμό της δράσης της, που βασικά είναι η δράση του συνόλου του Κόμματος, στο συνέδριο του Κόμματος.

55. Οι πυρήνες βάσης/ τομείς ενημερώνονται και συζητούν τις αποφάσεις της ΚΕ. Αν υπάρχει διαφωνία πάνω σε οποιοδήποτε θέμα από το 1/3 των πυρήνων η ΚΕ υποχρεωτικά ξανασυζητάει το ζήτημα.

56. Αν πάνω από το 50% των πυρήνων του Κόμματος διαφωνούν με θέσεις της ΚΕ είναι υποχρεωμένη είτε να τροποποιήσει τη θέση της είτε να καλέσει συνδιάσκεψη στη βάση εκλεγμένων αντιπροσώπων.

57. Η ΚΕ είναι υποχρεωμένη να προχωρήσει σε συνδιάσκεψη ή και έκτακτο συνέδριο αν το ζητήσουν με αποφάσεις τους το 1/3 των πυρήνων και των οργανώσεων βάσης του Κόμματος (εννοείται πως η σύγκλιση έκτακτου συνεδρίου  ή συνδιάσκεψης αποτελεί δικαίωμα και της ΚΕ, με τη σύμφωνη γνώμη των πυρήνων).

58. Η ΚΕ μπορεί να διευρύνει τον αριθμό των μελών της καλώντας σ. σαν μέλη της ΚΕ, ανάλογα με το πως αναπτύσσεται η δουλειά του Κόμματος σε νέους χώρους και τομείς. Όμως το όριο είναι ο αριθμός των νέων μελών να μην ξεπερνά το 30% του συνόλου των μελών σε οποιαδήποτε φάση της θητείας της ΚΕ. Η ΚΕ μπορεί όμως να καλεί ελεύθερα παρατηρητές (χωρίς δικαίωμα αποφασιστικής ψήφου) στις συσκέψεις της.

59. Η ΚΕ συγκροτείται σε σώμα στην πρώτη της συνάντηση μετά την εκλογή της από το συνέδριο. Σ’ αυτή τη συνάντηση εκλέγει και την Εκτελεστική Επιτροπή που έχει την ευθύνη του καθημερινού συντονισμού της δουλειάς του Κόμματος καθώς και το γραμματέα της ΚΕ και της ΕΕ. Ο αριθμός των μελών της ΕΕ δεν μπορεί να ξεπερνά το 1/3 των μελών της ΚΕ.

60. Tο καταστατικό διασφαλίζει το δικαίωμα κάθε μέλους το οποίο διαγράφεται να εφεσιβάλλει την απόφαση της διαγραφής από οποιοδήποτε όργανο, απευθυνόμενο στο ανώτερο όργανο. Οι πυρήνες και οι οργανώσεις βάσης, η ΕΕ, η ΚΕ ή άλλα εκλεγμένα όργανα της οργάνωσης, μπορούν να προχωρήσουν σε διαγραφή μέλους μόνο αν κριθεί ότι η στάση του συγκεκριμένου μέλους υποσκάπτει με τρόπο καθαρό τις αρχές, τους στόχους και τις επιδιώξεις του Κόμματος. Κάθε διαγραμμένο μέλος μπορεί να προσφύγει στο ανώτερο όργανο, μέχρι και το συνέδριο, για να ζητήσει αναίρεση της απόφασης. Το ανώτερο όργανο είναι υποχρεωμένο να ακούσει την προσφυγή και να αποφανθεί.

61. Η δημοκρατία στο εσωτερικό της οργάνωσης είναι πλατιά και η ελευθερία έκφρασης διαφορετικών απόψεων και κριτικής πλήρης.

62. Τα μέλη του Κόμματος έχουν ελεύθερα τη δυνατότητα να καταθέτουν γραπτά  διαφορετικές απόψεις και να ζητούν τη διακίνηση τους στην υπόλοιπη οργάνωση. Στο περιεχόμενο της κριτικής τα καθοδηγητικά όργανα δεν έχουν λόγο και αν ο πυρήνας βάσης συμφωνεί με τις διαφορετικές απόψεις κατά πλειοψηφία, τότε υποχρεωτικά μεταφέρονται στο σύνολο του Κόμματος. Πάνω σ’ αυτή τη βάση τα μέλη έχουν το δικαίωμα να συγκροτούν αντιπολιτευτικές τάσεις ή φράξιες στο εσωτερικό του Κόμματος.

63. H αρχή της πλειοψηφίας αποτελεί βασικό κανόνα λειτουργίας. Αυτό σημαίνει πως μετά από μια πλατιά δημοκρατική συζήτηση οι αποφάσεις της πλειοψηφίας αποτελούν αποφάσεις του Κόμματος και στο βαθμό του δυνατού προσπαθούμε όλοι να συμβάλουμε στη συλλογική προσπάθεια. Αυτό δεν υποχρεώνει τους διαφωνούντες συντρόφους να εγκαταλείψουν τις απόψεις τους ούτε τους αφαιρεί το δικαίωμα να τις θέσουν ξανά προς συζήτηση σε επόμενη φάση (σε τέτοια περίπτωση το Κόμμα αποφασίζει μέσα από συλλογικές διαδικασίες αν θέλει και πώς να μπει στη διαδικασία αυτή). Οι μειοψηφούντες σύντροφοι/σες όμως δεν μπορούν να λειτουργούν με τρόπο που να υποσκάπτει τη συλλογική προσπάθεια ή να παρεμποδίζει το έργο του Κόμματος.

64. Ο «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» είναι η ορολογία η οποία περιγράφει το πιο πάνω καθεστώς λειτουργίας της Ο και πηγάζει από την ανάγκη της εργατικής τάξης να αντιμετωπίζει ενωμένη την αστική. Σημαίνει πλέρια δημοκρατία στο εσωτερικό της Οργάνωσης και κοινή, συλλογική, ενιαία δράση για την επιτυχία των στόχων της.  Αυτός ο όρος όμως έχει φθαρεί στα χέρια των σταλινικών οι οποίοι αφαιρέσανε κάθε ίχνος ζωής από το δημοκρατικό σκέλος και αφήσανε τον συγκεντρωτισμό, δηλαδή την τυφλή υπακοή στις αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής και των άλλων καθοδηγητικών οργάνων. Ο πραγματικός δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν έχει καμιά σχέση με τον γραφειοκρατικό συγκεντρωτισμό των σταλινικών Κ.Κ.

65. Τα συνέδρια είναι πάντα και αυστηρά αντιπροσωπευτικά, δηλαδή το συνέδριο αποτελείται από αντιπροσώπους άμεσα εκλεγμένους από τους πυρήνες βάσης, και δεν είναι μια «ολομελειακή μάζωξη». Ο τρόπος εκλογής των αντιπροσώπων αποφασίζεται κάθε φορά από την ΚΕ και τους πυρήνες/τομείς του Κόμματος. Αν υπάρχουν διαφωνίες για τον τρόπο εκλογής των αντιπροσώπων ανάμεσα στην ΚΕ και τους τομείς, την σχετική απόφαση την παίρνει κατ’ αρχήν η πλειοψηφία των τομέων. Στη συνέχεια οι εκλεγμένοι – με τον τρόπο που αποφάσισαν οι πυρήνες – αντιπρόσωποι συζητάνε το σχετικό θέμα σαν πρώτο στην ατζέντα του συνεδρίου όπου και παίρνεται η καταληκτική απόφαση.

66. Το αντιπροσωπευτικό σύστημα για συνέδρια (ή για συνδιασκέψεις που καλούνται για αν πάρουν βαρύνουσες αποφάσεις) είναι απαραίτητο για δυο βασικούς λόγους. Πρώτο, είναι το μόνο πρακτικά λειτουργικό, αφού μετά από κάποιο μέγεθος η ολομέλεια της οργάνωσης θα είναι πρακτικά αδύνατη ή τόσο μεγάλη που δεν θα επιτρέπει ουσιαστική συζήτηση. Δεύτερο, είναι το μόνο πραγματικά δημοκρατικό. Μόνο ένα αντιπροσωπευτικό σύστημα επιτρέπει σε έναν πυρήνα στη Κρήτη και σ’ ένα στην Αλεξανδρούπολη να έχουν την ίδια συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων, όσο ένας πυρήνας στο κέντρο της Αθήνας δίπλα από τον χώρο που διεξάγεται το συνέδριο.

67. Ανάμεσα στα συνέδρια η οργάνωση επιδιώκει να μαζεύεται σε μια ολομέλεια ή μια συνδιάσκεψη τουλάχιστον μια φορά το χρόνο. Στις ολομέλειες και τις συνδιασκέψεις, είτε δεν γίνονται ψηφοφορίες, είτε αν γίνουν έχουν συμβουλευτικό χαρακτήρα. Αν υπάρχουν διαφωνίες που επιβάλλουν ψηφοφορίες ή αν τίθεται θέμα εμπιστοσύνης στη ΚΕ και αίτημα για ανάκληση, είτε του συνόλου, είτε μέρους των μελών της, τότε το θέμα αυτό πρέπει να τεθεί έγκαιρα (τουλάχιστο δύο βδομάδες πριν) ώστε να υπάρξει μια πρώτη συζήτηση στους τομείς και να εκλεγούν οι αντιπρόσωποι για τη συγκεκριμένοι συνδιάσκεψη, ώστε να δώσουν αποφασιστικό χαρακτήρα στις ψηφοφορίες.

68. Πριν από κάθε συνέδριο υπάρχει προσυνεδριακή περίοδος συζήτησης. Αποτελεί επιδίωξη η προσυνεδριακή περίοδος να έχει διάρκεια 6 βδομάδων και δεν θα πρέπει να είναι μικρότερη των 4 βδομάδων, εκτός αν προκύπτουν έκτακτοι λόγοι και υπάρχει η σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας των πυρήνων του κόμματος.

69. Ο προσυνεδριακός διάλογος αναπτύσσεται στη βάση γραπτών κειμένων-ψηφισμάτων. Τροποποιήσεις-διαφωνίες κλπ μεταφέρονται στο σύνολο του κόμματος. Άμα αποτελούν αποφάσεις τομέων, τότε μπαίνουν υποχρεωτικά σε ψηφοφορία στο συνέδριο. Αν κάποια άποψη δεν έχει την υποστήριξη κανενός τομέα, τότε εναπόκειται στο συνέδριο να αποφασίσει αν δέχεται να γίνει ψηφοφορία σε τροποποιήσεις που εκφράζουν άτομα και όχι ευρύτερα κομμάτια του Κόμματος. Κάθε μέλος της οργάνωσης που έχει κάποια διαφωνία σε κάποιο ζήτημα είναι κατ’ αρχήν υποχρεωμένο να την καταθέσει στον πυρήνα στον οποίο ανήκει, προτού αυτή μεταφερθεί στο σύνολο της οργάνωσης.

70. Η εξασφάλιση και η διατήρηση της εσωτερικής δημοκρατίας δεν είναι μόνο θέμα των κανονισμών λειτουργίας και του καταστατικού του Κόμματος. Κανένα καταστατικό δεν μπορεί από μόνο του να διασφαλίσει την ουσιαστική εσωτερική δημοκρατία, την ελευθερία στη συζήτηση, την ελευθερία στη διαφωνία, το σεβασμό από την πλειοψηφία στις μειοψηφούσες απόψεις. Είναι επίσης αδύνατο για οποιοδήποτε καταστατικό να μπορέσει να προβλέψει όλες τις πιθανές καταστάσεις που μπορεί να προκύψουν και να δώσει απαντήσεις σε όλα τα σχετικά ζητήματα. Γι’ αυτούς τους λόγους είναι απαραίτητο να τονιστεί πως η διατήρηση του ελεύθερου και δημοκρατικού καθεστώτος του Κόμματος είναι πάνω απ’ όλα θέμα του κάθε μέλους και του κάθε οργάνου του Κόμματος, μέσα από τη ζωντανή συμμετοχή και λειτουργία του στην εσωτερική ζωή του Κόμματος. Με αυτή την κατανόηση σαν βάση, το Κόμμα θα μπορεί να ανταποκριθεί θετικά και με ευαίσθητο και συλλογικό τρόπο σε ότι μπορεί να προκύψει. Αυτή είναι και η ουσία της εσωτερικής δημοκρατίας.

71. Αλλαγές στο καταστατικό μπορούν να γίνουν μόνο με πλειοψηφία δύο τρίτων (2/3) είτε από συνέδριο στο οποίο υπάρχει ειδικό θέμα, είτε από συνδιάσκεψη, η οποία καλείται στη βάση εκλεγμένων αντιπροσώπων και έγκαιρης ενημέρωσης και συζήτησης στους τομείς.

Βασικές θέσεις

1. Ο στρατηγικός στόχος της οργάνωσής μας είναι η  ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Για την επίτευξη αυτού του  στόχου το κόμμα/οργάνωσή μας στηρίζεται στον Επαναστατικό Κομμουνισμό σαν μέθοδο και εργαλείο ανάλυσης.

2. Οι έννοιες του «σοσιαλισμού» και του «κομμουνισμού» έχουν σε μεγάλο βαθμό φθαρεί,  στα μάτια των εργατικών μαζών. Ο  «σοσιαλισμός» στα χέρια των Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων  που επί δεκαετίες κυβερνούν και εφαρμόζουν τις πολιτικές του κεφαλαίου  έχει ταυτιστεί με τις προδοσίες και τα ξεπουλήματα. Ο «κομμουνισμός», έχασε το νόημά του, στα χέρια των Σταλινικών φιλοσοβιετικών «κομμουνιστικών» κομμάτων που υπεράσπιζαν χωρίς μια λέξη κριτικής τις μονοκομματικές δικτατορίες στην σοβιετική ένωση και την Κίνα, όπου κάθε διαφορετική άποψη αντιμετωπιζόταν (στην Κίνα ακόμα) με στυγνή καταστολή.

3. Ο σοσιαλισμός είναι το κοινωνικό σύστημα στο οποίο η εξουσία του κεφαλαίου έχει ανατραπεί και έχει αντικατασταθεί από την εξουσία της εργατικής τάξης. Και ο κομμουνισμός είναι η δεύτερη φάση στην εξέλιξη αυτής της νέας κοινωνίας, δηλ ο σοσιαλισμός στην ωρίμανσή του – όταν έχει κατακτηθεί ένα ψηλό βιοτικό επίπεδο για όλα τα μέλη της κοινωνίας όλα τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα έχουν βρει τη λύση τους. Όταν οι άνθρωποι θα χρειάζεται να εργάζονται ελάχιστες ώρες και να αφιερώνουν τον υπόλοιπο χρόνο τους σε αυτά που τους ενδιαφέρουν κι όχι σ’ αυτά που είναι υποχρεωμένοι από την ανάγκη της επιβίωσης.

4. Οι λέξεις «σοσιαλισμός» και «κομμουνισμός» σήμερα, περιέχουν ένα μεγάλο βαθμό σύγχυσης για τα λαϊκά στρώματα. Ένα από τα καθήκοντα που προκύπτουν για την Οργάνωσή μας είναι η αποκατάσταση αυτών των εννοιών μέσα στο εργατικό κίνημα.

Επαναστατικός Κομμουνισμός

5. Ο Επαναστατικός Κομμουνισμός δεν είναι μια οικονομική θεωρία, που αποκαλύπτει τα προβλήματα που γεννά το καπιταλιστικό σύστημα, ούτε μια φιλοσοφική προσέγγιση, που ζητά, από ηθική σκοπιά, περισσότερη δικαιοσύνη και ισότητα. Ο Επαναστατικός Κομμουνισμός είναι μια  επαναστατική θεωρία, η οποία αναλύει και εξηγεί την χρεοκοπία του καπιταλισμού, τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί την οικονομία και την κοινωνία, την αναπόφευκτη ανάπτυξη της ταξικής πάλης ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους εκμεταλλευτές της, την αστική τάξη.  Ο Επαναστατικός Κομμουνισμός  εξοπλίζει την εργατική τάξη με τα πολιτικά όπλα για την τελική ανατροπή του καπιταλισμού και το χτίσιμο μιας εναλλακτικής, σοσιαλιστικής κοινωνίας.

6. Η βασική κοινωνική δύναμη για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού είναι η εργατική τάξη –με την ευρύτερη έννοια των μισθωτών. Σ’ αυτή την πάλη, σε χώρες μέσης ανάπτυξης, και ακόμα περισσότερο στις υποανάπτυκτες, η εργατική τάξη θα έχει συμμάχους της και τα φτωχά μικροαστικά στοιχεία των πόλεων καθώς και τους αγρότες. Όμως αυτό δεν αναιρεί τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης στη πάλη για τον σοσιαλισμό, λόγω της θέσης της στην παραγωγή, τη μεγάλη συγκέντρωσή της στις πόλεις, τις καλύτερες δυνατότητες οργάνωσής της και τη συλλογική δράση, επεξεργασία θέσεων και συντονισμό που μπορεί να αναπτύξει.

Επιβεβαίωση

7. Αιώνες μετά την κυριαρχία του καπιταλισμού στον πλανήτη τα προβλήματα της ανθρωπότητας παραμένουν τεράστια και εκρηχτικά. Αυτό δείχνει πως η ύπαρξη των προβλημάτων αυτών δεν είναι τυχαία, δεν είναι αποτέλεσμα κάποιων «λαθεμένων» απόψεων κάποιων «κακών» πολιτικών, ούτε γιατί το καπιταλιστικό σύστημα  «δεν είχε  χρόνο» να λύσει αυτά τα προβλήματα. Αποδείχνει πως η ύπαρξη αυτών των προβλημάτων είναι αποτέλεσμα της ίδιας της εσωτερικής λογικής και της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος.

8. Αναλύοντας το καπιταλιστικό σύστημα ο Μαρξ πρόβλεψε όλες τις βασικές τάσεις του που βλέπουμε σήμερα:

- την τεράστια συγκέντρωση του κεφαλαίου και του πλούτου από τη μια και της φτώχειας και της πείνας από την άλλη, την πρωτοφανή αύξηση της ανισότητας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο
το ξεπέρασμα των εθνικών συνόρων από τον καπιταλισμό και την διεθνοποίηση και παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου
- τη δημιουργία των μονοπωλίων και των πολυεθνικών και τη διάλυση της μικρής παραγωγής,
τη μετατροπή της εργατικής τάξης στην πλειοψηφία του πληθυσμού, σαν αποτέλεσμα της ανάπτυξης του καπιταλισμού, κάτι που ισχύει όχι μόνο στις αναπτυγμένες βιομηχανικές χώρες σήμερα αλλά και στις χώρες μέσης ανάπτυξης.
- τις περιοδικές κρίσεις του καπιταλιστικού συστήματος που  οδηγούν στη μαζική ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων της εργατικής τάξης και του πληθυσμού
την ανάπτυξη, σαν αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, της ταξικής πάλης – ότι δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα θα χαρακτηρίζεται, σε διαρκή βάση, από τη σύγκρουση ανάμεσα στην εργατική τάξη και το κεφάλαιο.

9. Με βάση αυτή την ανάλυση ο Μαρξ πρόβλεψε  το τελικό πέρασμα της εξουσίας στα χέρια της εργατικής τάξης.  Αυτό, για να γίνει πραγματικότητα, έχει σαν απαραίτητη προϋπόθεση το χτίσιμο πολιτικών κομμάτων στην υπηρεσία της εργατικής τάξης και της πάλης για τον σοσιαλισμό – δηλαδή μαζικών επαναστατικών σοσιαλιστικών (ή κομμουνιστικών) κομμάτων.

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα

10. Η μισή ανθρωπότητα, 3 δις άνθρωποι, ζουν με λιγότερα από δύο δολάρια την ημέρα που αποτελεί το όριο της φτώχειας σύμφωνα με διεθνείς οργανισμούς,  όπως τον ΟΗΕ. Κοντά στο 1 δις άνθρωποι πεινούν, ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα και κοντά στα 2 δις άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό και συνθήκες στοιχειώδους υγιεινής.

11. Στην εποχή του ο Λένιν περιέγραψε την κατάσταση στον τρίτο κόσμο σαν «εφιάλτη χωρίς τέλος». Ένα αιώνα μετά ισχύει ακριβώς η ίδια περιγραφή.

12. Οι πρώην αποικιακές χώρες δεν αναπτύσσονται, στην ουσία γιατί οι πολιτικές των ιμπεριαλιστικών χωρών, με τη βοήθεια των διεθνών οργανισμών (όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα – ΠΤ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου – ΠΟΕ, κλπ) που οι πλούσιες χώρες ελέγχουν, δεν τις αφήνουν να αναπτυχθούν.

13. Σε διεθνές επίπεδο εμφανίζεται μια καλπάζουσα συσσώρευση πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια την ίδια στιγμή που μεγαλώνει η φτώχεια στο άλλο άκρο. Το χάσμα ανάμεσα στις πλούσιες και τις φτωχές χώρες του πλανήτη μεγάλωσε από την αναλογία 1 προς 10 στις αρχές του 20 αιώνα (αρχές δεκαετίας 1900) στην αναλογία 1 προς 75 στην τελευταία δεκαετία (Δεκέμβρης 1990). Σύμφωνα με υπολογισμούς των διεθνών οργανισμών ( ΠΤ και ΟΗΕ) λιγότερα από 500 άτομα, σήμερα, έχουν πλούτο ίσο με το ετήσιο εισόδημα 3 δις ανθρώπων, δηλαδή του 50% του πληθυσμού της γης. Τέτοιας έκτασης ανισότητα δεν έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας και αυτό είναι κάτι που οι ίδιοι οι απολογητές και αναλυτές του κεφαλαίου διεθνώς διαπιστώνουν, με ανησυχία και αμηχανία.

14. Η κρίση του καπιταλισμού δεν κτυπά μόνο τις φτωχές χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου. Κτυπά και τις ανεπτυγμένες.

15. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες ο ανεπτυγμένος καπιταλισμός παίρνει πίσω με εξαιρετική ταχύτητα όλα όσα είχε δώσει στις δεκαετίες μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο, όταν δεν υπήρχε ανεργία (ήταν στο 2 – 3 %) υπήρχε μια σταθερή άνοδος του βιοτικού επιπέδου σε ετήσια βάση και δημιουργήθηκε το κοινωνικό κράτος (δωρεάν παιδεία, δωρεάν υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες και επιδόματα, συντάξεις). Σήμερα η ανεργία είναι μαζική, και για την Ευρώπη, για παράδειγμα, σταθερά γύρω στο 10%.

16. Όλες οι κοινωνικές υπηρεσίες, η δωρεάν Υγεία και Παιδεία, ξεπουλιούνται στους ιδιώτες. Τα ανεργιακά επιδόματα και οι συντάξεις κτυπιούνται αλύπητα. Η έννοια της μονιμότητας στην απασχόληση μετατρέπεται σε παρελθόν: το 50% περίπου των θέσεων εργασίας που δημιουργούνται είναι προσωρινής απασχόλησης, ενώ ακόμα και στο δημόσιο τομέα οι νεοεισερχόμενοι δεν είναι μόνιμοι.

17. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς, εξήγησαν πως το μέλλον της ανθρωπότητας θα ήταν ή ο σοσιαλισμός ή η βαρβαρότητα. Μια γρήγορη ματιά στην κατάσταση του πλανήτη σήμερα δείχνει πως αν η βαρβαρότητα δεν είναι ήδη εδώ, σίγουρα δεν είναι πολύ μακριά. Φτώχεια, πείνα, πόλεμοι, τρόμος, μετανάστευση, πρόσφυγες, εξοντωτική εκμετάλλευση, καταστροφή του περιβάλλοντος, αυτή είναι η πραγματικότητα στην οποία ζούμε σε καθημερινή βάση.  Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της εσωτερικής λογικής και λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος και δεν πρόκειται να ξεπεραστούν αν δεν ανατραπεί.

18. Οι Μαρξ και Ένγκελς δεν ήταν μόνο διανοητές. Ήταν ενεργοί και δραστήριοι επαναστάτες που δούλεψαν σκληρά για το χτίσιμο των οργανώσεων της εργατικής τάξης στην Ευρώπη με τελικό στόχο τη δημιουργία μιας Διεθνούς Οργάνωσης των εργαζομένων. Μαζί αγωνίστηκαν για τη δημιουργία της Πρώτης Διεθνούς στη δεκαετία του 1860 και, μετά το θάνατο Μαρξ, ο Ενγκελς δούλεψε για τη δημιουργία της Δεύτερης Διεθνούς στη δεκαετία του 1880.

Κοινωνική Επανάσταση

19. Την επανάσταση δεν την κάνουν οι επαναστάτες κομμουνιστές, αλλά η επανάσταση γεννιέται, κατά κύριο λόγο, μέσα από τις κοινωνικές εκρήξεις που προκαλούν τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος. Οι επαναστάτες κομμουνιστές προετοιμάζονται για την επανάσταση.

20. Για να μπορέσει η εργατική τάξη να καταλάβει την εξουσία χρειάζεται τα δικά της πολιτικά κόμματα τα οποία θα εξυπηρετούν τα δικά της συμφέροντα και τις ιδέες του σοσιαλισμού. Χρειάζεται επαναστατικά σοσιαλιστικά διεθνιστικά-κομμουνιστικά κόμματα. Χωρίς ένα μαζικό επαναστατικό πολιτικό φορέα, οργανικά δεμένο και μπροστά στους αγώνες του μαζικού κινήματος, η επανάσταση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Ασφαλώς, καθώς οι δυνάμεις των επαναστατών κομμουνιστών θα μεγαλώνουν, θα αρχίζουν να μπορούν να επηρεάσουν την κατάσταση και να επιταχύνουν τις εξελίξεις – θα γίνονται ένας από τους παράγοντες της αντικειμενικής κατάστασης. Βασικά όμως είναι τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος που θα προετοιμάσουν το έδαφος για την κοινωνική επανάσταση.

Ο ρόλος της ηγεσίας

21. Η εξέγερση της μεγάλης μάζας των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, είναι αναπόφευκτη, λόγω της αδυναμίας του συστήματος να ικανοποιήσει τις βασικές τους ανάγκες, και αυτό το αποδεικνύουν άπειρα παραδείγματα σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Η νίκη τους όμως δεν είναι αναπόφευκτη. Αντίθετα, η ιστορία μας έχει δώσει άπειρα παραδείγματα αποτυχημένων ή προδομένων επαναστάσεων. Το τελικό αποτέλεσμα κατά πόσο δηλαδή η επανάσταση θα ηττηθεί η θα νικήσει εξαρτάται από την ηγεσία της. Χωρίς την ύπαρξη ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος επικεφαλής, η επανάσταση είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

22. Το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα παίζει το ρόλο της πολιτικής καθοδήγησης και του συντονισμού των αγώνων των μαζών στη διαδικασία της πάλης για την ανατροπή του συστήματος και της κατάληψης της εξουσίας.

23. Η κατάληψη της εξουσίας οφείλει να στηρίζεται την κατάχτηση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης. Το έργο της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης μπορεί να το φέρει σε πέρας μόνο η ίδια. Ο μαρξισμός δεν υιοθετεί τις αντιλήψεις μικρών συνωμοτικών κύκλων, δεν αποδέχεται «μεσσίες» και βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις μεθόδους της ατομικής τρομοκρατίας.

Ατομική τρομοκρατία

24. Η έννοια της επανάστασης δεν έχει καμία σχέση με τη «λατρεία» της βίας και της αιματοχυσίας.  Αυτό είναι χαρακτηριστικό μικρών ομάδων «τρελών» (συχνά αναρχικών) που ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας και δεν έχουν καμία σχέση με τις μεθόδους πάλης του εργατικού κινήματος.

25. Οι μέθοδοι της ατομικής τρομοκρατίας είναι επίσης εντελώς ξένες προς τους μαρξιστές. Σε όλη τη μακρά ιστορία τους οι μαρξιστές ήταν αντίθετοι με τέτοιες μορφές «πάλης». Εξηγούσαν πάντα πως αυτές οι μέθοδοι τελικά λειτουργούν υπέρ της άρχουσας τάξης, διευκολύνοντάς την να νομιμοποιήσει στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων την ενίσχυση των μηχανισμών κρατικής καταστολής,  για να τους χρησιμοποιήσει τελικά ενάντια στην ίδια την εργατική τάξη.

Αντάρτικο

26. Η εμφάνιση αντάρτικων κινημάτων με μαζική ή σημαντική υποστήριξη από τον πληθυσμό είναι συχνά αναπόφευκτη σε χώρες του τρίτου κόσμου, αντιμέτωπες με φτώχεια, εθνική/αποικιακή καταπίεση και/ή δικτατορικά καθεστώτα. Το αντάρτικο ήταν ένα διαδεδομένο φαινόμενο στις δεκαετίες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά τις νίκες στην Κίνα και την Κούβα. Σήμερα δεν είναι πια, όμως σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να επανεμφανιστεί. (Ο Ισλαμικός  φονταμενταλισμός αποτελεί ένα διαφορετικό φαινόμενο και αντιμετωπίζεται ξεχωριστά).

27. Οι επαναστάτες κομμουνιστές δίνουν σε τέτοια αντάρτικα κινήματα «κριτική υποστήριξη» γιατί είναι αδύνατο να χτιστεί ο σοσιαλισμός με τη μέθοδο του αντάρτικου.

28. Ακόμα  κι όταν τα αντάρτικα  κινήματα έχουν σαφείς αριστερούς προσανατολισμούς και διακηρύσσουν την πάλη τους για τον «σοσιαλισμό», όπως στις δεκαετίες του 60 και το 70, οι μαρξιστές εξηγούν πως είναι αδύνατο η κατάληψη της εξουσίας από τους αντάρτες να φέρει (από μόνη της) τον σοσιαλισμό και την  εργατική δημοκρατία. Από τη μια γιατί αυτό έρχεται σε αντίθεση με την ταξική σύνθεση των αντάρτικων κινημάτων, αφού οι αντάρτες προέρχονται βασικά από τα αγροτικά στρώματα ενώ η εργατική  δημοκρατία  και ο σοσιαλισμός απαιτούν τη μαζική συμμετοχή της εργατικής τάξης στις πόλεις. Και από την άλλη γιατί η εργατική δημοκρατία είναι εντελώς ξένη προς τις παραδόσεις με τις οποίες λειτουργεί το αντάρτικο δηλαδή τη στρατιωτική πειθαρχία, αντί των συλλογικών αποφάσεων και της δημοκρατίας.

Πασιφισμός

29. Βέβαια οι επαναστάτες κομμουνιστές δεν απορρίπτουν τη χρήση βίας (πασιφισμός). Απορρίπτουν τις θεωρίες περί «ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό» μέσα από πολλές μικρές κοινοβουλευτικές μεταρρυθμίσεις (ρεφορμισμός). Τέτοιες απόψεις υποτιμούν την αναπόφευκτη αντίσταση της αστικής τάξης, η οποία θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο στη διάθεση της για να διατηρήσει την εξουσία της, συντρίβοντας βίαια το εργατικό κίνημα αν μπορεί. Παρά το γεγονός ότι τέτοιες, ρεφορμιστικές, απόψεις δοκιμάστηκαν επανειλημμένα στο παρελθόν και απέτυχαν  ολοκληρωτικά, συχνά με τραγικό τρόπο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Χιλή το 1973, επανεμφανίζονται με διάφορες μορφές σήμερα (και ακόμα περισσότερο θα εμφανιστούν στο μέλλον).

30. Ο επαναστατικός κομμουνισμός αναγνωρίζει πως βίαιες συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες σε περιόδους κοινωνικής επανάστασης, ο βαθμός τους όμως εξαρτάται πάντα από τις συγκεκριμένες συνθήκες και παράγοντες. Η εργατική τάξη πρέπει να είναι προετοιμασμένη για την περίπτωση να αντιμετωπίσει τη μαζική βία της αστικής τάξης αλλά η επιδίωξή της θα είναι πάντα να πετύχει τους σκοπούς της με τον πιο ειρηνικό τρόπο που είναι δυνατό. Η έκταση της βίας εξαρτάται επομένως από το πόσο μεγάλη θα είναι η δύναμη της εργατικής τάξης, πόσο γρήγορη και αποφασιστική θα είναι η δράση της.  Αν η εργατική τάξη είναι αδύναμη και η η δράση της εμφανίζει παλινωδίες  και αναποφασιστικότητα αυτό θα δώσει την ευκαιρία στην αστική  τάξη να ξεδιπλώνει στην την αντεπίθεση της  με όλη της τη δύναμη και με όλα τα μέσα και έτσι το κόστος για την εργατική  τάξη θα είναι μεγάλο.

Η ρωσική επανάσταση του 1917 και η εργατική-προλεταριακή δημοκρατία

31. Η έννοια του σοσιαλισμού είναι ταυτισμένη, από τη μια, με την εξάλειψη της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής  (μεγάλες παραγωγικές δυνάμεις) και την κοινωνικοποίηση και τον σχεδιασμό της οικονομίας για τις ανάγκες του συνόλου. Και, από την άλλη, με τον εργατικό έλεγχο και την εργατική διαχείριση, με άλλα λόγια την εργατική δημοκρατία.

32. Η εργατική δημοκρατία αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για το σοσιαλισμό. Το σταλινικό καθεστώς που επιβλήθηκε στη Σοβιετική Ένωση είναι όχι μόνο έξω από τις αρχές μας, αλλά είναι εχθρικό προς την εργατική-σοσιαλιστική επανάσταση.

33. Η σημασία της Ρώσικης Επανάστασης του 1917 παραμένει εξαιρετική, παρά τον σταλινικό εκφυλισμό της και την τελική κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.

34. Κατ’ αρχήν αποδεικνύει πως ο μαρξισμός, η θεωρία της ταξικής πάλης και της κατάληψης της εξουσίας από την εργατική τάξη, έχει δοκιμαστεί ιστορικά και πως ισχύει στην πράξη. Από κει και πέρα αυτό που χρειάζεται είναι να ερμηνευτεί το φαινόμενο του σταλινικού εκφυλισμού της. Τα γραπτά του Λ. Τρότσκι αποτελούν την πιο πολύτιμη συμβολή στην κατανόηση αυτών των αιτιών.

35. Δεύτερον, η πρώτη περίοδος της επανάστασης του Οκτώβρη του ’17 δείχνει ότι οι ιδέες της εργατικής δημοκρατίας δεν είναι μόνο θεωρητικά σωστές αλλά μπορούν να εφαρμοστούν και στην πράξη. Το κόμμα τον Μπολσεβίκων, την περίοδο μέχρι το ξεκίνημα του εμφυλίου πολέμου και την επίθεση των ιμπεριαλιστών ενάντια στην Σοβιετική Ένωση, από το 18 και μετά, απέδειξε πως τα ζωντανά, λειτουργικά εργατικά και λαϊκά συμβούλια μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα. Αυτά τα συμβούλια, γνωστά με το ρωσικό όνομα Σοβιέτ, χαρακτηρίζονταν από πλατιά εσωτερική δημοκρατία, ελευθερία έκφρασης και διαφωνίας, όλοι οι αντιπρόσωποι ήταν εκλεγμένοι από γενικές συνελεύσεις εργατών, φαντάρων, αγροτών , κ.λπ. και ήταν όλοι ανακλητοί. Αυτές οι μεγάλες δημοκρατικές κατακτήσεις έγιναν από μια αναλογικά μικρή και αμόρφωτη εργατική τάξη.

Σταλινισμός

36. Όμως η Σοβιετική Ένωση, γενικά,  με την εργατική τάξη να αντιπροσωπεύει ένα εξαιρετικά μικρό ποσοστό του πληθυσμού, κάτω από 10%, δεν μπορούσε να χτίσει τον σοσιαλισμό και την εργατική δημοκρατία από μόνη της. Οι δύο βασικές φυσιογνωμίες της επανάστασης, ο Λένιν και ο Τρότσκι, δε κουράζονταν να επαναλαμβάνουν ότι το μέλλον της ρωσικής επανάστασης βρισκόταν στην επιτυχία της επανάστασης στην υπόλοιπη Ευρώπη. Έτσι ώστε οι βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, κ.λπ., να βοηθήσουν την Ρωσία να ξεφύγει από την οικονομική και κοινωνική της καθυστέρηση και να χτίσει τον σοσιαλισμό.

37. Ο Λένιν και ο Τρότσκι εξηγούσαν ότι αν η επανάσταση δεν επεκτεινόταν και στην υπόλοιπη Ευρώπη, είτε θα συντριβόταν στρατιωτικά από τους εχθρούς της είτε θα εκφυλιζόταν.

38. Η επανάσταση στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν μπόρεσε να νικήσει. Αντί γι’ αυτό η Ρωσία πέρασε από ένα τρομερό εμφύλιο πόλεμο και δέχτηκε την επίθεση των ευρωπαϊκών χωρών, της Αμερικής και της Ιαπωνίας. Τελικά μπόρεσε να νικήσει, αλλά η καταστροφή της ήταν σχεδόν ολοκληρωτική. Στηριγμένη στη μαζική καταστροφή, την φτώχεια και την πείνα που κυριαρχούσαν, την εξάντληση της εργατικής τάξης και του πληθυσμού, και  στο γεγονός ότι η επανάσταση έμεινε απομονωμένη,  η σταλινική γραφειοκρατία/δικτατορία  μπόρεσε να επιβληθεί. Το μονοκομματικό καθεστώς, η προσωπολατρία, η δικτατορία του Γενικού Γραμματέα και της Κεντρικής Επιτροπής μέσα στο ίδιο το κόμμα, το βάρβαρο καθεστώς του σταλινισμού, δεν είχαν καμιά σχέση με τον μαρξισμό και με τις παραδόσεις του ίδιου του κόμματος των Μπολσεβίκων όσο ζούσε ο Λένιν.

39. Η σταλινική γραφειοκρατία δεν ήταν η φυσική προέκταση-εξέλιξη  του Λενινισμού, όπως υποστηρίζουν οι αστοί αναλυτές και οι απολογητές του σταλινισμού. Η νίκη του σταλινισμού πέρασε μέσα από ένα εσωτερικό εμφύλιο πόλεμο μέσα στο ίδιο το Μπολσεβίκικο κόμμα και εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές μέλη και υποστηριχτές του κόμματος, έχασαν τη ζωή τους στη μάχη ενάντια στο σταλινισμό.  Το σύνολο  της ηγετικής ομάδας του κόμματος που καθοδήγησε την επανάσταση του 1917, εξοντώθηκαν χωρίς εξαίρεση. Ο πιο επιφανής πολέμιος του σταλινισμού ήταν ο Λέων Τρότσκι, ο οποίος στάθηκε μέχρι το τέλος πιστός στις ιδέες της εργατικής δημοκρατίας.

40. Από τη στιγμή που ο σταλινισμός μπόρεσε να επικρατήσει στη Ρωσία, άρχισε να μετατρέπεται σε φρένο για την επέκταση της διεθνούς επανάστασης – στην αρχή ασυνείδητα, στη συνέχεια συνειδητά. Τα κομμουνιστικά κόμματα διεθνώς, χωρίς εξαίρεση, πέρασαν μέσα από τους δικούς τους εμφύλιους πολέμους, μέχρι να επιβληθούν στην ηγεσία τους οι υποτακτικοί του Στάλιν και να γίνουν αποδεκτές οι εντολές από τη Μόσχα. Έτσι εκατοντάδες επαναστάσεις και εξεγέρσεις στη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα χάθηκαν/ηττήθηκαν, γιατί η σταλινική γραφειοκρατία δεν τους επέτρεπε να νικήσουν. Ενώ το πρώτο κύμα της ευρωπαϊκής επανάστασης, την περίοδο 1918 – 22, δεν μπόρεσε να νικήσει λόγω το ότι τα  κομμουνιστικά κόμματα είχαν μόλις δημιουργηθεί και ήταν ακόμα μικρά και άπειρα, πολλές επαναστάσεις που ακολούθησαν στη συνέχεια καταστράφηκαν συνειδητά από το ρωσικό σταλινικό καθεστώς.

Ανατολική Ευρώπη, Κίνα και τρίτος κόσμος

41. Η ανατροπή του καπιταλισμού σε μια σειρά χώρες μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, δεν είχε τα χαρακτηριστικά εργατικών/σοσιαλιστικών επαναστάσεων που θα μπορούσαν να απειλήσουν το σταλινικό καθεστώς στη Σοβ. Ένωση. Στην Ανατολική Ευρώπη τα καθεστώτα αυτά δημιουργήθηκαν με τη δύναμη των όπλων του Σοβιετικού στρατού μετά το τέλος του β’ παγκόσμιου πολέμου – κατ’ επέκταση καθ’ εικόνα και ομοίωση του μοντέλου της ΕΣΣΔ. Όταν τα εργατικά κινήματα σε τέτοιες χώρες, επαναστάτησαν, όπως στην Α. Γερμανία το ‘53, στην Ουγγαρία το ’56 στην Τσεχοσλοβακία το ‘68, και στην Πολωνία επανειλημμένα, ο σοβιετικός στρατός, ή η απειλή του,  χρησιμοποιήθηκε για να τα καταπνίξει.

42. Από την άλλη, επαναστάσεις που έλαβαν χώρα σε υποανάπτυκτες χώρες, συχνά σε συνδυασμό με την πάλη για την αποδέσμευση από την αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό, κάτω από την ηγεσία ανταρτικών κινημάτων, στις δεκαετίες μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο (Κίνα, Κούβα, Βιετνάμ, Αγκόλα, Μοζαμβίκη, Ινδοκίνα, , κλπ) δεν ήταν σε θέση να απειλήσουν το σοβιετικό καθεστώς για λόγους που βασικά εξηγήσαμε πιο πάνω.  Οι χώρες αυτές έχτισαν συστήματα στο πρότυπο του σοβιετικού σταλινικού μοντέλου, απόλυτα εξαρτημένων απ’ αυτό, κι εξίσου βάρβαρων. (Το ίδιο έγινε σε χώρες όπου ο καπιταλισμός ανατράπηκε από στρατιωτικά πραξικοπήματα , όπως στην Συρία, την Αιθιοπία, κ.λπ.)

Το χτίσιμο των ταξικών οργανώσεων

43. Με μια έννοια το καθήκον της ανατροπής του καπιταλισμού  και του χτισίματος της σοσιαλιστικής κοινωνίας είναι σήμερα πιο εύκολο. Αυτό ισχύει σε σχέση με την τεράστια δύναμη της εργατικής τάξης σήμερα σε σχέση με το παρελθόν. Σε σχέση επίσης με τις δημοκρατικές παραδόσεις που έχουν κατακτηθεί από τους εργατικούς αγώνες μέσα στον καπιταλισμό. Και τέλος σε σχέση με τον πλούτο της γνώσης και της κατανόησης που έχουν σήμερα οι μαρξιστές σε σχέση με περασμένες δεκαετίες. Αυτά βέβαια δεν σημαίνουν πως τα καθήκοντά μας είναι εύκολα.

44. Οι επαναστάτες κομμουνιστές ποτέ δεν υποστήριξαν ότι υπάρχει κάποιου είδους «τελική κρίση» του καπιταλιστικού συστήματος. Αντίθετα πάντα τόνιζαν πως ανεξάρτητα από το πόσο βαθιά και καταστροφική μπορεί να είναι η κρίση του καπιταλισμού, αυτός θα βρίσκει πάντα τρόπους να επιβιώνει αν δεν ανατραπεί από την εργατική τάξη.

45. Η ανάγκη να χτιστούν οι οργανώσεις της εργατικής τάξης σήμερα  είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Όχι μόνο στο πολιτικό επίπεδο αλλά επίσης στο συνδικαλιστικό. Τα συνδικάτα στη σημερινή εποχή αποτελούν σκιά του εαυτού τους στο παρελθόν. Έχουν χάσει την εμπιστοσύνη των μαζών της εργατικής τάξης και ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Οι ηγεσίες τους έχουν ακολουθήσει την πορεία του εκφυλισμού των πολιτικών κομμάτων της εργατικής τάξης, «σοσιαλιστικών»  και «κομμουνιστικών». Δεν είναι πραγματικά διατεθειμένες να παλέψουν ενάντια στις  πολιτικές του κεφαλαίου γιατί «δεν βλέπουν» ποιες εναλλακτικές πολιτικές μπορεί να εφαρμοστούν.  Ιδιαίτερα καθώς τα κόμματα που ελέγχουν τα συνδικάτα, τα Σοσιαλιστικά/Σοσιαλδημοκρατικά, είναι στις κυβερνήσεις και εφαρμόζουν τις πολιτικές του κεφαλαίου.

46. Το καθήκον των επαναστατών κομμουνιστών είναι να χτίσουν τις οργανώσεις της εργατικής τάξης, συνδικαλιστικές και πολιτικές και με αυτό τον τρόπο να προετοιμάσουν το μέλλον. Αυτό δεν πρόκειται να επιτευχθεί μέσα από αφηρημένα καλέσματα, αλλά μόνο μέσα από την ενεργή παρέμβαση στους καθημερινούς αγώνες των μαζών. Οι επαναστάτες κομμουνιστές θα παλέψουν ακόμα και για τις μικρότερες κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Για να γίνει η ζωή των εργαζομένων έστω και κατά το ελάχιστο καλύτερη. Για να υπερασπιστούν ότι είχε κερδηθεί στο παρελθόν. Για να σώσουν τη δημόσια παιδεία, τη  δημόσια υγεία τις συντάξεις και τις  κοινωνικές παροχές. Για καλύτερους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Για δημοκρατικά δικαιώματα, για τα δικαιώματα των καταπιεσμένων εθνοτήτων και μειονοτήτων, για τα δικαιώματα των προσφύγων και μεταναστών. Οι μαρξιστές θα επιδιώκουν πάντα να είναι μπροστά σε όλους αυτούς τους αγώνες ανάλογα βέβαια με τις δυνάμεις τους και τα μέσα  που έχουν στη διάθεσή τους. Μέσα  από αυτό τον δρόμο θα μπορέσουν να επηρεάσουν την ανάπτυξη των πλατιών οργανώσεων της εργατικής τάξης, όπως είναι τα συνδικάτα και να συμβάλουν στο να τα μετατρέψουν σε πραγματικά μαχητικές οργανώσεις κάτω από τον αμεσοδημοκρατικό έλεγχο της βάσης.

47. Την ίδια στιγμή, όμως, από την αρχή μέχρι το τέλος, οι επαναστάτες κομμουνιστές θα συνδέουν αυτούς τους αγώνες και την παρέμβασή τους σε αυτούς με την ανάγκη της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος και του κτισίματος μιας εναλλακτικής σοσιαλιστικής κοινωνίας . Και θα εξηγούν ότι αυτό το καθήκον αναπόφευκτα περνά μέσα από το χτίσιμο νέων πολιτικών οργανώσεων της εργατικής τάξης, πιστές στις ιδέες του σοσιαλισμού, νέα μαζικά επαναστατικά  κόμματα, δηλαδή, σε διεθνές επίπεδο, μέσα στις πραγματικές παραδόσεις  του επαναστατικού κομμουνισμού και του διεθνισμού.

H εποχή μας: η περίοδος από το 1990 και μετά

1. Η πτώση του τείχος του Βερολίνου και η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των καθεστώτων του ανατολικού μπλοκ, το 1990, σηματοδοτεί μια καμπή στην πρόσφατη ιστορία του εργατικού κινήματος

2. Παρά την ασυμβίβαστη κριτική των μαρξιστών προς τα σταλινικά καθεστώτα, η καπιταλιστική παλινόρθωση σ’ αυτές τις χώρες, μετά το 1990, αντιπροσώπευε μια σοβαρή ήττα για το εργατικό κίνημα, το αντιαποικιακό κίνημα και την αριστερά διεθνώς. Η συνείδηση οπισθοχώρησε, οι ιδέες του σοσιαλισμού, της ταξικής πάλης, κλπ, δέχτηκαν πλήγμα, η αστική τάξη και οι ιμπεριαλιστές μπήκαν σε μια μεγάλη ιδεολογική επίθεση επιχειρώντας ταυτόχρονα να πάρουν πίσω τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος στη διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών. Τα παραδοσιακά κόμματα της αριστεράς μπήκαν σε κρίση, τα κομμουνιστικά κόμματα μπήκαν σε μια περίοδο απανωτών διασπάσεων – που οδήγησε τα περισσότερα απ’ αυτά σε διάλυση – ενώ τα κόμματα της Σοσιαλδημοκρατίας μπήκαν στο δρόμο της αστικοποίησης.

3. Η ήττα αυτή και η οπισθοχώρηση της συνείδησης δεν ήταν δυνατό να κρατήσουν για πολύ. Μετά από τη σύγχυση και την οπισθοχώρηση του πρώτου μισού της δεκαετίας του ’90, το κίνημα άρχισε σιγά-σιγά να ανασυντάσσεται με πιο σημαντική καμπή τα γεγονότα στο Σιάτλ, τον Νοέμβρη του ’99, που έδωσαν στο νεογέννητο κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση μια τεράστια ώθηση, βγάζοντας το στο προσκήνιο των εξελίξεων. Η εμφάνιση του κινήματος ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση αποτελεί, στην πραγματικότητα, ένα από τα πρώτα βήματα του μαζικού κινήματος διεθνώς στην προσπάθειά του να μπει σε αντεπίθεση στη νέα εποχή.

Αντιφατικές επιπτώσεις

4. Η κατάρρευση, η διάλυση και χρεοκοπία του “κομμουνιστικού μπλοκ” και των παραδοσιακών αριστερών κομμάτων είχε μια αντιφατική επίδραση πάνω στο κίνημα. Από τη μια αύξησε τη σύγχυση και οδήγησε το κίνημα σε υποχώρηση. Από την άλλη ενισχύει τις διεργασίες στην κατεύθυνση της αναζήτησης μιας νέας εναλλακτικής αριστεράς. Η είσοδος στον 21ο αιώνα και η αναζήτηση μίας άλλης αριστεράς, σε τελευταία ανάλυση επαναστατικής, έχει το μεγάλο πλεονέκτημα ότι ο ρεφορμισμός (Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα) και ο σταλινισμός (‘κομμουνιστικά’ κόμματα) που κυριαρχούσαν στις δεκαετίες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι σήμερα εκτεθειμένοι, και χρεοκοπημένοι σε βαθμό που δεν έχει υπάρξει ξανά ιστορικά.

5.  Έτσι η κατάρρευση και χρεοκοπία των παραδοσιακών κομμάτων της αριστεράς, που λειτουργούσε σαν παράγοντας επιβράδυνσης της ταξικής συνείδησης στις αρχές της δεκαετίας του ’90, έχει αρχίσει να μετατρέπεται στο αντίθετό του, σε παράγοντα επιτάχυνσης των διαδικασιών αναζήτησης και ριζοσπαστικοποίησης στην εποχή που ζούμε.

6. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά το 1990 υπάρχει μια μεγάλη στροφή διεθνώς προς τη μελέτη των έργων του Λέον Τρότσκι, του πιο επιφανούς πολέμιου και αντιπάλου του σταλινικού καθεστώτος στην Ρωσία. Η πρόβλεψη του Τρότσκι ότι αν το σταλινικό καθεστώς δεν ανατρεπόταν από την επανάσταση των σοβιετικών μαζών («πολιτική επανάσταση») οι οποίες να πάρουν την εξουσία και να χτίσουν το σοσιαλισμό, τότε η σταλινική γραφειοκρατία θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για την ιστορική παλινδρόμηση πίσω στον καπιταλισμό, επιβεβαιώθηκε με εντυπωσιακό τρόπο. Το ίδιο ισχύει και με την πρόβλεψη του πως οι πρώτοι καπιταλιστές θα ήταν οι ίδιοι οι γραφειοκράτες των ΚΚ. Πρόκειται για μια από τις πιο μεγαλοφυείς ιστορικές προβλέψεις, αποτελεί δικαίωση της κριτικής του Τρότσκι απέναντι στον σταλινισμό και απόδειξη της ανωτερότητας του μαρξισμού σαν εργαλείο ανάλυσης, αφού κανένα άλλο πολιτικό ρεύμα δεν μπόρεσε να προβλέψει κάτι τέτοιο. Η στροφή λοιπόν στην μελέτη των ιδεών του Τρότσκι δείχνει πως μια νέα γενιά αναζητά απαντήσεις μέσα από τη μελέτη των επαναστατικών ιδεών.

Η συνείδηση υστερεί των αντικειμενικών συνθηκών

7. Παρά το πλεονέκτημα αυτό τα εργατικά στρώματα δεν πρόκειται να βγάλουν επαναστατικά συμπεράσματα με ένα απλό εύκολο και ευθύ τρόπο, από τη μια μέρα στην άλλη. Όπως διδάσκει η σημερινή πείρα, η συνείδηση πάντα έπεται της αντικειμενικής πραγματικότητας.

8. Ρόλος των επαναστατών κομμουνιστών είναι να χτίζουν της δυνάμεις τους και να παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις στη συνείδηση εργαζομένων με στόχο να τις βοηθήσουν να βγάλουν τα απαραίτητα συμπεράσματα. Χρέος τους είναι η συμμετοχή, στο μέτρο των δυνάμεων τους, σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα. Και ταυτόχρονα, χωρίς να υποτιμούν την αντιφατικότητα και τις δυσκολίες της σημερινής εποχής, να επενδύουν στα θετικά της νέας κατάστασης και να αναδεικνύουν την επιχειρηματολογία που αποδεικνύει πως ο καπιταλισμός είναι ένα χρεοκοπημένο σύστημα, πως η ανατροπή του είναι επίκαιρη και αναγκαία όσο ποτέ και πως γι’ αυτό χρειάζεται να χτίσουμε έγκαιρα τις πολιτικές δυνάμεις που θα μπορέσουν να φέρουν αυτό το έργο σε πέρας, και που θα προετοιμάσουν το μέλλον.

Νέα Τάξη Πραγμάτων

9. Σε χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου, στην Αφρική την Ασία και ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή ο πόλεμος βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Ο καπιταλισμός δεν μπόρεσε να λύσει κανένα από τα μεγάλα εθνικά προβλήματα της εποχής, με προεξέχον το παλαιστινιακό. Αντίθετα, η βάρβαρη ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση και η επιθετικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, έχουν βάλει τις βάσεις για την έκρηξη του ισλαμικού φονταμενταλισμού σε διεθνές επίπεδο.

10. Οι ΗΠΑ δεν έχουν καμία ελπίδα να επιβάλουν τη «νέα τάξη πραγμάτων» την οποία εξήγγειλαν με τυμπανοκρουσίες στις αρχές της δεκαετίας του ’90, μετά την κατάρρευση του αντίπαλου δέους, της Σοβιετικής Ένωσης. Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 οι ΗΠΑ ακολούθησαν μια σκληρή πολιτική επιβολής της δικής τους πολιτικής, με τη δύναμη των όπλων, ενάντια σε μερικούς από τους αντιπάλους τους, όπως τον Σαντάμ Χουσείν στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, το 1991, και τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς στους πολέμους που συγκλόνισαν την πρώην Γιουγκοσλαβία στη διάρκεια της δεκαετίας του 1990. Αυτοί οι πόλεμοι δημιούργησαν την εντύπωση ότι η Ηνωμένες πολιτείες ήταν ένας πανίσχυρος, ακατανίκητος πολεμικός μηχανισμός και πως κανένας δεν μπορούσε να αντισταθεί στις επιδιώξεις και αποφάσεις της. Αυτή η εντύπωση έχει πια καταρρεύσει.

11. Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω οι πολιτικές των ΗΠΑ δημιούργησαν τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, ένα «τέρας» που δεν μπορούν να ελέγξουν. Οι πόλεμοι της πρώτης δεκαετίας του 2000 ήταν διαφορετικοί από τους πολέμους της δεκαετίας του ’90. Η εισβολή στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ που ακολούθησαν την επίθεση στους δίδυμους πύργους αν αποκάλυψαν κάτι αυτό είναι πως οι ΗΠΑ δεν μπορούν να επιβάλουν τη θέληση τους: σήμερα η φιλοαμερικανική κυβέρνηση του Αφγανιστάν δεν έχει εξουσία πέρα από την πρωτεύουσα Καμπούλ, ενώ στο Ιράκ οι αμερικανοί έχουν παγιδευτεί σε ένα πόλεμο τον οποίο δεν μπορούν να κερδίσουν αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορούν και να φύγουν.

Ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία

12. Η επίθεση στους δίδυμους πύργους της Ν. Υόρκης από «μάρτυρες» της Αλ Κάιντα, και ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία που ξεκίνησε ο Μπους ανοίγει μια νέα εποχή αστάθειας διεθνώς. Ο «πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία» που έχει ξεκινήσει η κυβέρνηση των ΗΠΑ το μόνο που καταφέρνει είναι να αναπαράγει την τρομοκρατία. Ο αραβικός και ο μουσουλμανικός κόσμος, έχουν πια δαιμονοποιήσει τις ΗΠΑ και τη Δύση.

13. Ο μόνος τρόπος για εξομάλυνση των σχέσεων ανάμεσα στη Δύση και το 1,5 δις μουσουλμάνους του πλανήτη θα ήταν να ακολουθούσαν οι ιμπεριαλιστικές χώρες μια πολιτική που να θέσει τέρμα στην εκμετάλλευση των πόρων και των λαών των μουσουλμανικών χωρών και να δώσουν δίκαιη λύση σε εκρηκτικά εθνικά προβλήματα όπως είναι το παλαιστινιακό. Αυτό είναι εντελώς αδύνατο και αδιανόητο για τις ιμπεριαλιστικές χώρες της Δύσης.

14. Οι επαναστάτες κομμουνιστές θεωρούν πως ο κύριος εχθρός σε διεθνές επίπεδο είναι ο ιμπεριαλισμός. Υποστηρίζουν θερμά των αγώνα των λαών που αγωνίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επιβουλές. Όμως δεν μπορούν να δίνουν καμία υποστήριξη σε οργανώσεις που στηρίζονται στο θρησκευτικό μίσος όπως την Αλ Κάιντα, τους Ταλιμπάν  τον ISIS και τα Ισλαμικά Χαλιφάτα ούτε και στις μεθόδους της ατομικής τρομοκρατίας.

15. Οι επαναστάτες κομμουνιστές δεν έχουν καμία υποχρέωση να επιλέξουν ένα από τους δύο. Δεν αποδεχόμαστε τη λογική ότι αν δεν υποστηρίζεις την Αλ Κάιντα, τότε υποστηρίζεις τις ΗΠΑ.  Εξηγούμε, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, τη δική μας  ανεξάρτητη θέση και πρόταση, που είναι: η ανάγκη να αναλάβουν οι εργατικές – λαϊκές μάζες τον αγώνα στα χέρια τους, να παραμερίσουν τις θρησκευτικές διαφορές, τον εθνικισμό και το ρατσισμό και να χτίσουν κοινά ταξικά μέτωπα ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Αδυναμία των ΗΠΑ

16. Η δυνατότητα των ΗΠΑ όμως να διεξάγουν πολέμους ενάντια σε στυγνούς δικτάτορες και βάρβαρα καθεστώτα όπως του Μιλόσεβιτς, των Ταλιμπάν ή του Σαντάμ Χουσείν, δεν σημαίνει πως μπορούν και να κάνουν εισβολές σε χώρες οι οποίες περνούν φάσεις μεγάλων κοινωνικών εκρήξεων ή και επαναστάσεων. Ακριβώς το αντίθετο. Είναι πολύ χαρακτηριστική η αδυναμία των ΗΠΑ να παρέμβουν για να ελέγξουν τις εξελίξεις στις χώρες της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής, η οποία περνά περίοδο επαναστατικού πυρετού με αριστερά λαϊκιστικά καθεστώτα, όπως του Τσάβεζ στη Βενεζουέλα και του Μοράλες στη Βολιβία να αμφισβητούν ευθέως και να γελοιοποιούν προκλητικά την διακυβέρνηση των ΗΠΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Βενεζουέλα, οι ΗΠΑ επιχείρησαν επανειλημμένα (3 φορές μέχρι το 2005) να οργανώσουν πραξικοπηματικά την ανατροπή του Τσάβεζ, και απέτυχαν κάτω από τη μαζική κινητοποίηση των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

17. Μέχρι πριν 25 χρόνια, στη Λατινική και Κεντρική Αμερική με την πρώτη αμφισβήτηση, οι ΗΠΑ οργάνωναν πραξικοπήματα για να ελέγξουν την κατάσταση. Σήμερα δεν μπορούν παρότι θα το ήθελαν. Φοβούνται την αντίδραση των μαζών της Λατινικής Αμερικής και, ακόμα περισσότερο πιθανά, φοβούνται τις μαζικές αντιδράσεις των εργαζομένων και της νεολαίας στις ίδιες τις ΗΠΑ. Και βέβαια φοβούνται τις επιπτώσεις και τη ριζοσπαστικοποίηση που θα προκαλούσαν τέτοιες απόπειρες διεθνώς.

Κίνημα στις ΗΠΑ

18. Η μόνη σίγουρη ‘επιτυχία’ του Μπους είναι ότι προκάλεσε τη μεγαλύτερη αφύπνιση της αμερικανικής κοινωνίας από τη δεκαετία του 60. Οι τεράστιες ανισότητες που γεννούσε ο σημερινός καπιταλισμός σε συνδυασμό με την κατάρρευση του «αμερικανικού ονείρου» (ένα καλό βιοτικό επίπεδο για κάθε Αμερικανό) το οποίο βρίσκεται πια στα σκουπίδια, γέννησαν το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, με την εξέγερση του Σιάτλ στο τέλος του 1999. Στη συνέχεια το κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση μετεξελίχθηκε στο κίνημα ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ. Το κίνημα αυτό, το αντιπολεμικό, που αναπτύχθηκε στη διάρκεια του 2003 ξεπέρασε κάθε ιστορικό προηγούμενο σε αριθμούς, ακόμα και το κίνημα ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ.

19. Έτσι οι πολιτικές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την αναζήτηση πολιτικών απαντήσεων στα αδιέξοδα του καπιταλισμού  και τη ριζοσπαστικοποίηση μιας ολόκληρης νέας γενιάς στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες, ιδιαίτερα στην Αμερική και την Ευρώπη.

Αγώνες στην Ευρώπη

20. Η κρίση του συστήματος προκαλεί κολοσσιαίους αγώνες παντού. Στις ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες η Ευρώπη βρίσκεται στην πρωτοπορία των αγώνων. Ακόμα και χώρες οι οποίες χαρακτηρίζονταν από χαμηλής έντασης ταξική πάλη, όπως η Γερμανία και η Βρετανία, έζησαν στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων μερικές από τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις στην μεταπολεμική ιστορία τους,. Το Βέλγιο, θυμίζει όλο και περισσότερο χώρα της Νότιας Ευρώπης, με τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις του δημόσιου κύρια τομέα. Οι χώρες της Νότιας Ευρώπης που ιστορικά χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερης έντασης ταξικούς αγώνες, έζησαν εκπληκτικά κινήματα και διαδηλώσεις εκατομμυρίων. Στα προηγούμενα χρόνια είχαμε γενικές απεργίες και μάλιστα όχι μόνο μία φορά, και παράλληλα μεγάλα κινήματα νεολαίας, στη Γαλλία, την Ιταλία, την Πορτογαλία, και αλλού.

21. Η κρίση στην Ευρώπη αντανακλάται με οξύ τρόπο στην κατάρρευση του «ευρωπαϊκού ονείρου» και της εμπιστοσύνης στο κοινό νόμισμα, το ευρώ.

22. Οι λαοί της Ευρώπης ανακάλυψαν πως η οικονομική και η νομισματική ένωση δεν έφεραν ούτε ευημερία ούτε απασχόληση, όπως υπόσχονταν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, αλλά ακρίβεια, ανεργία και φτώχεια. Αυτό έχει προκαλέσει μια μαζική μεταστροφή της κοινής γνώμης ενάντια στην ΕΕ.

23. Αυτή αντανακλάστηκε στο δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα στη διάρκεια του 2004, πράγμα που αποτελεί σημαντικό πλήγμα για τους Ευρωπαίους αστούς . Αφού καταψηφίστηκε στη Γαλλία και στη συνέχεια στην Ολλανδία, το ευρωσύνταγμα, το οποίο τα επιτελεία των αστών χρειάστηκαν 5 ολόκληρα χρόνια για να συντάξουν, παραπέμφθηκε στο αόριστο μέλλον.

Κρίση της ΕΕ

24. Η προσπάθεια ενός κομματιού των αστών να «ενοποιήσουν» την Ευρώπη, πάνω σε καπιταλιστική βάση είναι στην πραγματικότητα αδύνατη, λόγω των αντικρουόμενων συμφερόντων των διαφορετικών αστικών τάξεων από τη μια και των αντιστάσεων του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος από την άλλη.

25. Το εργατικό κίνημα πανευρωπαϊκά αρχίζει να κατανοεί τους πραγματικούς λόγους για την δημιουργία της Ε.Ε. – που είναι, να επιτρέψει στο μεγάλο ευρωπαϊκό κεφάλαιο να ενοποιηθεί και να δυναμώσει για να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό των ισχυρών αμερικανικών και ασιατικών κεφαλαίων. Και επίσης, για να μπορούν οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές, μέσα από την συνεργασία και την ενότητά τους, πιο αποτελεσματικά να περάσουν αντεργατικές πολιτικές σε εθνικό επίπεδο. Όλες οι πολιτικές λιτότητας που πέρασαν στην Ευρώπη, στη διάρκεια της δεκαετίας του 90 δικαιολογήθηκαν στη βάση του «οράματος» της Ενωμένης Ευρώπης και του ενιαίου νομίσματος, του ευρώ, που θα έφερνε υποτίθεται μεγάλα πλεονεκτήματα και ευημερία στις οικονομίες και τους λαούς της Ευρώπης.

26. Μέσα  σε αυτό το πλαίσιο οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη όλο και περισσότερο αρχίζουν να κατανοούν την αναγκαιότητα της σύγκλισης και του συντονισμού των αγώνων σε ηπειρωτικό, πανευρωπαϊκό επίπεδο. Έτσι βλέπουμε την τελευταία περίοδο τις πρώτες πανευρωπαϊκές απεργίες και διαδηλώσεις, που στοχεύουν ενάντια στις πολιτικές πού εκπορεύονται από τις Βρυξέλλες.

27.  Οι επαναστάτες κομμουνιστές πρέπει να παλεύουν για το συντονισμό των αγώνων, για το χτίσιμο πανευρωπαϊκών οργανώσεων της εργατικής τάξης, και για την πάλη για μια Σοσιαλιστική Ενωμένη Ευρώπη στο μέλλον. Γιαυτό θεωρούμε απαραίτητη την ρήξη και την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς και τη διάλυσή της, ως μιας καπιταλιστικής αντιφατικής συμμαχίας αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων των μεγαλύτερων οικονομικών ομίλων και επιχειρήσεων που καμιά σχέση δεν έχει με διεθνισμό, αλληλεγγύη και "Ευρώπη των λαών".

Λατινική Αμερική

28. Στον πρώην αποικιακό κόσμο εξέχουσα θέση κατέχουν οι εξελίξεις στη Λατινική Αμερική. Τεράστια κινήματα και πολύ σημαντικές πολιτικές εξελίξεις συγκλονίζουν την ήπειρο ιδιαίτερα από το 1998 και μετά όταν η οικονομία της Βραζιλίας μπήκε σε κατακόρυφη πτώση και συμπαρέσυρε μαζί της το σύνολο των οικονομιών της ηπείρου.

29. Το 2001 η Αργεντινή έζησε επαναστατικές εξελίξεις όταν η εξέγερση των μαζών και η δημιουργία λαϊκών συντονιστικών επιτροπών ανάτρεψε 5 προέδρους μέσα σε διάστημα λιγότερο από δύο μήνες. Στο Εκουαδόρ και τη Βολιβία επίσης είχαμε επαναστατικές εκρήξεις, με αποκλεισμούς πόλεων και επαρχιών. Στο Εκουαδόρ είχαμε την κατάληψη του κοινοβουλίου από τον εξεγερμένο λαό. Στη Βενεζουέλα  οι απόπειρες της αμερικανικής  κυβέρνησης να ανατρέψουν τον Τσάβεζ, προκάλεσαν την αντίδραση  των λαϊκών στρωμάτων  τα οποία κατέβηκαν μαζικά στους δρόμους. Αυτό προκάλεσε και την αντίδραση του Τσάβεζ, ο οποίος άρχισε να μιλά υπέρ του “σοσιαλισμού του 21ου αιώνα” και να μοιράζει όπλα σε τμήματα του πληθυσμού (των υποστηριχτών του).

30. Σ’ αυτό το πλαίσιο χρειάζεται να τονίσουμε ότι μέχρι και τη βραζιλιανή κρίση του 1998 οι απολογητές και οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου διεθνώς, παρουσίαζαν την λατινική Αμερική σαν το πιο επιτυχημένο μοντέλο για την εφαρμογή των νέο-φιλελεύθερων πολιτικών τους διεθνώς.

31. Στη Λατινική και Κεντρική Αμερική το κενό από την απουσία μαζικών επαναστατικών σοσιαλιστικών κομμάτων είναι μεγαλύτερο και πιο χτυπητό από οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη. Στην Αργεντινή και το Εκουαδόρ η εξουσία του κεφαλαίου είχε κυριολεκτικά καταρρεύσει, αλλά δεν υπήρχε ένας πολιτικός φορέας, που να μπορεί να βοηθήσει τις εργατικές μάζες και τα λαϊκά στρώματα να πάρουν την εξουσία. Στην Βενεζουέλα και τη Βολιβία η αγανάκτηση των μαζών αντανακλάστηκε στην εκλογή των αριστερών λαϊκιστών ηγετών Τσάβεζ και Μοράλες, οι οποίοι μπορεί ακόμα και να μιλούν στο όνομα του σοσιαλισμού, αλλά δεν προχωρούν σε σοσιαλιστικά μέτρα. Οι οικονομίες των χωρών τους εξακολουθούν να λειτουργούν με βάση τους νόμους της αγοράς και του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν υπάρχει κοινωνικοποίηση των μεγάλων παραγωγικών μονάδων, δεν υπάρχει σχεδιασμός της οικονομίας, και κανενός είδους συμμετοχή των εργαζομένων στις αποφάσεις που τους αφορούν.

Κοινωνικές εκρήξεις στην προσκήνιο

32. Οι μαζικές κοινωνικές εκρήξεις και οι επαναστατικές εξελίξεις επιστρέφουν σταδιακά στο προσκήνιο μετά από μια περίοδο στην οποία το κίνημα βρισκόταν σε υποχώρηση και αντιμετώπιζε τη μια επίθεση μετά την άλλη. Οι ταξικοί αγώνες, σε διεθνές επίπεδο, παραμένουν βασικά αμυντικού χαρακτήρα, παρόλα αυτά όμως είναι εξαιρετικά σημαντικοί. Η συνείδηση αναπτύσσεται κυρία μέσα από αγώνες. Οι μάζες βγάζουν συμπεράσματα μέσα και από νίκες και από ήττες. Μια νέα γενιά προσπαθεί να βγάλει συμπεράσματα μέσα από την εμπειρία της, για να καταλάβει «ποιος είναι ο δρόμος προς τα μπρος».

33. Μόνο οι επαναστάτες κομμουνιστές μπορεί να δώσει θετική απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση. Ο μόνος «δρόμος προς τα μπρος» είναι η κατανόηση ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι σάπιο και ότι δεν πρόκειται να δώσει καμία λύση στα προβλήματα των εργατικών μαζών του πλανήτη. Οι μάζες των εργαζομένων και της νεολαίας θα το κατανοήσουν αυτό, όχι θεωρητικά (μέσα από τη μελέτη βιβλίων) αλλά όταν το ζήσουν μέσα από τις δικές τους εμπειρίες. Σε κάποιο στάδιο η οργή τους, που αυξάνεται μέρα με τη μέρα, θα βγει εκρηκτικά στην επιφάνεια. Και τότε οι μαρξιστές πρέπει να είναι έτοιμοι.

34. Οι επαναστάτες κομμουνιστές πρέπει να χτίσουν τις δυνάμεις τους σταδιακά, σταθερά και μεθοδικά μέσα στην επόμενη περίοδο. Θα το καταφέρουμε με το να είμαστε δίπλα στα καθημερινά προβλήματα των εργαζομένων και της νεολαίας και με το να επενδύουμε στην νέα γενιά, η οποία είναι φρέσκια και δεν κουβαλάει την απογοήτευση και την κούραση της παλιάς γενιάς η οποία προδόθηκε από τα παραδοσιακά “σοσιαλιστικά” και “κομμουνιστικά” κόμματα. Η επόμενη περίοδος θα προσφέρει μοναδικές ευκαιρίες για τις ιδέες του μαρξισμού ακριβώς επειδή τα παραδοσιακά εργατικά / αριστερά κόμματα έχουν εκτεθεί και αποκαλυφθεί τόσο πολύ στα μάτια των εργατικών μαζών. Οι δυνάμεις μας, παρότι μικρές, είναι καλά τοποθετημένες για να αξιοποιήσουν τις ευκαιρίες. Οι προσπάθειές μας θα χρειαστούν χρόνο, απαιτούν υπομονή, επιμονή και σκληρή δουλειά. Κοιτάμε όμως το μέλλον με μεγάλη αυτοπεποίθηση γιατί έχουμε εμπιστοσύνη στις ιδέες μας και στα εργατικά και λαϊκά στρώματα.

Το ΕΚΚ παλεύει για:

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης
Οι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμό
Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ' τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμό σε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»
Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οκτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι γραφειοκρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι' αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

 Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Νέα Υόρκη ως τη Σεούλ και από το Λονδίνο ως το Σάο Πάολο.

Αντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού, ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Απέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε ότι 'Έλληνες και Τούρκοι εργάτες πρέπει να αγωνίζονται ενωμένοι για τις κοινές τους ανάγκες.

Είμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Μακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

EΠANAΣTATIKO KOMMA της εργατικής πρωτοπορίας
H εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμήματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μαζικούς αγώνες. Είμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ' όπου και αν προέρχεται.